Interpretacja Human - Rag'n'Bone Man

Utwór „Human” autorstwa Rag’n’Bone Man, a właściwie Rory’ego Grahama, to głęboka i przejmująca ballada soulowa, która uderza w samo serce ludzkiej kondycji. Piosenka, która stała się jego przełomowym singlem i tytułowym utworem debiutanckiego albumu wydanego w lutym 2017 roku, porusza temat oczekiwań, odpowiedzialności i fundamentalnych ograniczeń, z jakimi mierzy się każdy człowiek. Rory Graham wielokrotnie podkreślał, że przesłanie utworu wynika z obserwacji, jak ludzie często narzekają na drobnostki, ignorując prawdziwe problemy i nadmiernie obwiniając innych.

Tekst rozpoczyna się od powtarzającego się, niemal mantrycznego stwierdzenia: „I’m only human”, które natychmiast wprowadza w stan pokory i refleksji. To wyznanie własnej ułomności jest kluczowe dla zrozumienia całego utworu. Dalej pojawiają się wersy „Maybe I'm foolish, maybe I'm blind / Thinking I can see through this and see what's behind”, co świadczy o autorefleksji i kwestionowaniu własnej percepcji. Artysta sugeruje, że nie zawsze ma wszystkie odpowiedzi i może nawet oszukiwać samego siebie. Jest to zaproszenie do spojrzenia w głąb siebie, zanim zacznie się osądzać innych.

Refren „But I'm only human after all / I'm only human after all / Don't put your blame on me / Don't put your blame on me” to centralne przesłanie utworu, które silnie rezonuje z teorią atrybucji – tłumaczenia zachowań innych ludzi. Rag’n’Bone Man odrzuca nadmierne oczekiwania i obarczanie go winą za problemy, których nie jest w stanie rozwiązać, przypisując błędy wspólnej, ludzkiej naturze. Jest to także apel o to, by zamiast wskazywać palcem, spojrzeć w lustro: „Take a look in the mirror and what do you see? / Do you see it clearer or are you deceived / In what you believe?”. Te słowa zmuszają do zastanowienia się nad własnymi przekonaniami i postrzeganiem rzeczywistości.

W piosence pojawia się również wyraźne odniesienie do skali problemów: „Some people got the real problems / Some people out of luck / Some people think I can solve them / Lord, heavens above”. Ten fragment, jak zauważa Rory Graham, powstał z irytacji ludźmi narzekającymi na błahe sprawy, podczas gdy inni zmagają się z autentycznymi trudnościami, takimi jak brak wody czy jedzenia. Jest to przypomnienie o potrzebie empatii i perspektywy. Artysta podkreśla, że nie jest w stanie rozwiązać wszystkich problemów świata, co wyraża w swoim ulubionym wersie: „’Cause I’m no prophet or messiah / You should go looking somewhere higher”. To wyznanie pokory jest jednocześnie odrzuceniem presji bycia wszechwiedzącym „naprawiaczem”.

Muzycznie „Human” to mistrzowskie połączenie tradycyjnego bluesa z elementami hip-hopu, co odzwierciedla wcześniejszą karierę Grahama w brytyjskiej scenie rapowej. Jego potężny barytonowy głos nadaje utworowi surowość i autentyczność, którą krytycy porównywali do Hoziera i jego „Take Me to Church”, podkreślając „natychmiastowy wpływ, szczere teksty i powrót do 'prawdziwej' muzyki w czasach korporacyjnego popu”. Piosenka odniosła ogromny sukces komercyjny, zdobywając szczyty list przebojów w ponad 15 krajach i zajmując drugie miejsce na brytyjskiej liście singli. W 2018 roku „Human” zostało uhonorowane nagrodą Brit Award w kategorii British Single of the Year.

W teledysku do utworu, który sam Rory Graham uważa za dobrze oddający jego przesłanie, widzimy różnorodne twarze ludzi, zmieniające się i przechodzące jedna w drugą. Ma to symbolizować wspólną ludzkość i uniwersalność przesłania. Mimo że artysta nie przepada za występami w teledyskach, docenia to, jak dobrze wizualizacja oddaje ducha piosenki. W wywiadach Graham wyrażał również wdzięczność za reakcję fanów na ten utwór, wspominając, że doświadczenie śpiewania z tysiącami ludzi, na przykład w Polsce, było niezwykle emocjonalne i wzruszające. Nawet jeśli czasami męczy go wykonywanie go, widok reakcji publiczności na żywo sprawia, że czuje „nic poza wdzięcznością”.

„Human” to zatem nie tylko chwytliwy hit, ale przede wszystkim manifest o akceptacji własnej niedoskonałości i zrozumieniu dla innych. To przypomnienie, że każdy z nas jest tylko człowiekiem, podatnym na błędy, i że prawdziwa siła tkwi w empatii, a nie w bezustannej potrzebie obwiniania.