Interpretacja Nie zgaśnij - Pixiearts

Utwór „Nie zgaśnij” Pixiearts, czyli artystycznego alter ego Anity Napory-Bieś, to poruszający apel o zachowanie wewnętrznego światła w obliczu otaczającej podłości i obojętności. Tekst piosenki, pisany od 13 roku życia przez artystkę, która z zawodu jest terapeutką odnowy biologicznej i neuromuzykoterapeutką, zdaje się być mocno osadzony w jej wrażliwości i obserwacji kondycji ludzkiej. Jest to hymn o przetrwaniu empatii i dobra w świecie, gdzie cynizm i egoizm zdają się dominować.

Początkowe wersy od razu wprowadzają słuchacza w gęstą atmosferę walki o własną integralność: „Choć nie hoduję w sobie podłości, ciągną mnie w dół ludzie mali”. To mocne stwierdzenie ukazuje codzienną konfrontację z negatywnymi wpływami, płynącymi od osób, które – pomimo posiadania „tego świata w rękach” – patrzą na dobroć z „wrogością z oddali”. Artystka, znana z pop-rockowych i alternatywno-jazzowych brzmień, z niezwykłą precyzją maluje obraz ludzi „bezdusznych, z zimnymi sercami”, którzy czerpią satysfakcję z cudzej porażki i bólu, niemal „karmiąc się nimi”, by poczuć się ważniejszymi. To uniwersalne doświadczenie walki z zazdrością, małością i brakiem empatii.

Refren „Czy w przód, czy w tył zrobisz krok, dla podłego to nieważne, nieważne” jest gorzką konstatacją bezcelowości wysiłków podejmowanych w obliczu indyferentnego zła. Podkreśla on, że dla ludzi przesiąkniętych podłością nie ma znaczenia, czy ktoś rozwija się, czy upada – ich perspektywa jest niezmiennie negatywna i destrukcyjna. Dalej następuje bolesne ostrzeżenie: „A przez wielu takich na świecie ludzi już gaśnie, już gaśnie”. To centralne przesłanie utworu – ludzie, symbolizowani przez ich wewnętrzne światło, gasną pod wpływem wszechobecnego cynizmu i braku wsparcia. To głębokie odniesienie do utraty nadziei, pasji i wiary w dobro, która jest niszczona przez bezwzględność otoczenia.

W drugiej zwrotce tekst nabiera wyraźnego, społeczno-politycznego wymiaru, co może odzwierciedlać rolę Anity Napory-Bieś jako wolnej publicystki. Kontrast „Szczęśliwy bo wiecznie, wiecznie pijany, a Ukraina cierpi i płacze nocami” jest niezwykle wymowny. Uderza w ignorancję i hedonizm, który odwraca wzrok od globalnych tragedii. Wojna w Ukrainie, jako symbol niewyobrażalnego cierpienia i niesprawiedliwości, staje się tu punktem odniesienia dla moralnego rozkładu. Pytanie „Czy stając nad przepaścią wspomnisz, że walczy, ile dla innych znaczy?” to mocne wezwanie do refleksji nad własnym zaangażowaniem i empatią. Czy w obliczu osobistego kryzysu pamiętamy o tych, którzy walczą o przetrwanie w znacznie trudniejszych warunkach? Czy dostrzegamy ich znaczenie i poświęcenie? Ten fragment silnie osadza piosenkę w konkretnym kontekście historycznym i społecznym, nadając jej wymiar manifestu przeciwko obojętności.

Powtarzający się refren wzmacnia poczucie pilności i zagrożenia, a kulminacja utworu w prostym, lecz potężnym wezwaniu „Nie zgaśnij, nie zgaśnij, nie zgaśnij” stanowi esencję przesłania. To bezpośredni apel do słuchacza, by nie pozwolił na to, aby wewnętrzne światło – symbol nadziei, dobra, empatii i siły ducha – zostało stłamszone przez zewnętrzne negatywne wpływy. Jest to przypomnienie o wartości niezależności myślenia i bycia wiernym sobie, pomimo presji „małych” i „bezdusznych” ludzi. Utwór Anity Napory-Bieś pod pseudonimem Pixiearts staje się więc nie tylko smutną refleksją nad kondycją świata, ale przede wszystkim inspirującą mantrą, zachęcającą do obrony własnej wrażliwości i niezłomności w obliczu przeciwności.