Piosenka "Tęsknię" autorstwa Pima to surowy i niezwykle emocjonalny utwór, będący wnikliwym studium rozpaczy po stracie ukochanej osoby. Tekst, pełen bólu i autentycznych wyznań, przenosi słuchacza w głąb wewnętrznego świata podmiotu lirycznego, który zmaga się z niemożnością pogodzenia się z odejściem. Już sam refren, powtarzany czterokrotnie, stanowi kwintesencję tego cierpienia: „Tęsknie i boli serce ciebie już nie ma / każda chwila z tobą uwierz była najpiękniejsza / mimo że mnie opuściłaś to bardzo ci dziękuje / za piękne wspomnienia które u mnie rodzą uśmiech”. Ta paradoksalna wdzięczność za „piękne wspomnienia”, które rodzą „uśmiech” mimo wszechogarniającego bólu, ukazuje złożoność emocji – poczucie straty nie wymazuje wartości wspólnie spędzonych chwil, choć jednocześnie potęguje świadomość ich definitywnego końca.

Pierwsza zwrotka pogłębia obraz totalnego załamania. Podmiot liryczny „pióro zamacza w smutku i przelewa to na kartki”, co symbolizuje pisanie jako rozpaczliwą próbę poradzenia sobie z przytłaczającymi uczuciami. Stan niemal katatoniczny, gdzie ledwo „podnosi głowę” i czuje się „prawie martwy”, podkreśla skalę jego cierpienia. Chaos myśli, wywołany natłokiem wspomnień, prowadzi do bolesnych wyrzutów sumienia i retorycznego pytania: „jak ja mogłem to spierdolić?”. Poczucie bycia „przywiązanym” do bolesnych wspomnień, które „okrutnie ranią” każdego dnia, co wieczór, ukazuje torturę psychiczną, której doświadcza. Konflikt między miłością („przecież ja ją tylko kocham”) a poczuciem winy („więc czy jestem winien?”) jest centralnym punktem tej zwrotki, prowadzącym do nieustannych pytań „dlaczego?” i poczucia, że „już nic nie ma sensu”. Słowa „zabij mnie jak to przestępstwo” są wyrazem ostatecznej desperacji, a stwierdzenie „Znów pójdę się napierdolić” brutalnie i bez ogródek wskazuje na ucieczkę w nałóg jako jedyny sposób radzenia sobie z wszechogarniającą tęsknotą. Ta szczerość i wulgaryzmy potęgują autentyczność przekazu, czyniąc go bardziej osobistym i wstrząsającym. Muzyka do utworu, jak podaje serwis Tekstowo.pl, została stworzona przez Betta Days.

W drugiej zwrotce cierpienie podmiotu lirycznego przyjmuje jeszcze bardziej zmysłowy i namacalny wymiar. Wspomnienia, choć „różne”, są zdominowane przez te „gorsze”, które „utrwalają się” niczym zdjęcia, przelatujące „co wieczór przed mymi oczami”. To nie tylko obrazy, ale także wrażenia zmysłowe potęgują ból – „najgorsze jest to gdy czuję twój zapach obok / wtedy szukam ciebie wzrokiem, powodujesz tętna podskok”. Fantomowe poczucie obecności ukochanej osoby wywołuje fizyczne reakcje, świadczące o głębokim przywiązaniu i niemożności zaakceptowania jej braku. Serce „napierdala” jak „rytm z ck'emu”, co obrazuje intensywność emocji i chaos, który ogarnia podmiot liryczny. Brak „głosu” i fizycznego dotyku („jak mnie tuliłaś”) to konkretne elementy utraconej bliskości, za którymi tęskni.

W tej części tekstu następuje również kulminacja autooskarżenia. Początkowe „nikogo za to nie winię” szybko ewoluuje w mocne „jeśli ktoś tu zawinił to ja jestem winien”. Podmiot liryczny dochodzi do wniosku, że był „ślepcem”, nie dostrzegającym prawdziwej głębi uczuć partnerki („nie widziałem że ona, patrzy na mnie sercem”) i żałuje, że nie rozpoczął „tego co mogło być czymś”. Ta bolesna refleksja nad własnymi błędami i przegapionymi szansami jest jednym z najbardziej poruszających elementów utworu. Ukazuje, że żal nie dotyczy tylko straty osoby, ale także utraconego potencjału, niezrealizowanej przyszłości, której mógł być pewien. „Tęsknię” to zatem nie tylko opowieść o miłości, ale i o konsekwencjach niedostrzeżenia jej wartości w odpowiednim czasie, ubrane w język pełen bólu, ale też niezwykłej szczerości.