Piosenka zatytułowana „Excelsior Song”, której tekst został przedstawiony, na pierwszy rzut oka budzi skojarzenia z twórczością angielskiego aktora i piosenkarza Paula Nicholasa. Jednakże, pogłębiona analiza jego dyskografii i publicznego wizerunku ukazuje, że te kontrowersyjne słowa nie pasują do żadnego z jego znanych utworów. Paul Nicholas jest artystą kojarzonym z muzyką pop, teatrem muzycznym (grał m.in. w „Jesus Christ Superstar” i „Grease”) oraz popularnymi serialami komediowymi. Brak jakichkolwiek śladów w jego twórczości czy wypowiedziach, które mogłyby wskazywać na związek z tak silnie nacjonalistycznymi i ideologicznymi treściami. W związku z tym, istnieje duże prawdopodobieństwo, że utwór jest albo błędnie przypisany, albo pochodzi od innego artysty o tym samym nazwisku, bądź jest po prostu bardzo niszową lub nieoficjalną kompozycją bez udokumentowanego powiązania z popularnym Paulem Nicholasem.

Niezależnie od autorstwa, sam tekst „Excelsior Song” jest niezwykle sugestywny i nasycony ultranacjonalistyczną, a wręcz faszystowską retoryką. Pieśń rozpoczyna się od wyobrażenia „kwitnącej młodości Niemiec zgwałconej przez bestię” oraz „przerażającej potęgi niemieckiego złota rozgrabionego przez bestię”. Te frazy silnie nawiązują do narracji pokrzywdzonego narodu, szukającego zemsty i odkupienia. Motyw „bestii” jest tu niejasny, lecz w kontekście historycznym (zwłaszcza po I wojnie światowej w Niemczech) mógł symbolizować siły zewnętrzne, mocarstwa alianckie lub wewnętrznych „wrogów”, obarczanych winą za upokorzenie i trudności ekonomiczne kraju. Wyraża on głębokie poczucie niesprawiedliwości i cierpienia (”Great the sorrow in the night”).

Kolejne wersy przynoszą nadzieję i zapowiedź radykalnej zmiany. Słowa „Nowy mesjasz / Jego dzień jest bliski / Wygnamy bestię z naszej ziemi” wprowadzają postać charyzmatycznego lidera, który ma poprowadzić naród do odrodzenia. To wezwanie do akcji, do zjednoczenia i walki o „wygnanie bestii”, jest typowe dla ruchów populistycznych i autorytarnych, które obiecują proste rozwiązania złożonych problemów.

Kulminacja tekstu następuje w dwóch ostatnich, najbardziej niepokojących linijkach: „Przywróci on teutońskie bóstwo / Nadeszła godzina aryjskiego nadczłowieka”. „Teutońskie bóstwo” odnosi się do pogańskiej mitologii germańskiej, co symbolizuje powrót do rzekomo „czystych” korzeni, odrzucenie obcych wpływów i ustanowienie nowego, „świętego” porządku opartego na etnicznej tożsamości. Zwrot „aryjski nadczłowiek” (Aryan superman) jest bezpośrednim odwołaniem do nazistowskiej ideologii Übermenscha, koncepcji promowanej przez Adolfa Hitlera i jego propagandę, zakładającej wyższość rasy aryjskiej i dążenie do stworzenia nowego człowieka, stojącego ponad moralnością i konwencjami [20 - choć dotyczy innej osoby, termin jest ogólny]. Taki język jednoznacznie wskazuje na związki z ideami rasizmu, supremacji i dążenia do totalitarnej władzy.

W szerszym kontekście historycznym, utwór mógłby być interpretowany jako echo nastrojów panujących w Niemczech w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku, kiedy to społeczeństwo, odczuwając upokorzenie traktatem wersalskim i kryzys ekonomiczny, było podatne na obietnice silnego przywódcy, który przywróci im dumę i potęgę. Jest to tekst, który, poprzez swoje symboliczne odniesienia i otwarte deklaracje, stanowi manifest ideologii nacjonalistycznej i rasistowskiej, nawołujący do rewolucji opartej na wizji etnicznej czystości i historycznego przeznaczenia. W świetle braku jakichkolwiek powiązań z uznawanym Paulem Nicholasem, utwór ten, z jego bezkompromisową treścią, pozostaje zagadkowym świadectwem pewnej, bardzo konkretnej, mrocznej ideologii.