Interpretacja The Rise Of Denial - Paradise Lost

The Rise Of Denial zespołu Paradise Lost, utwór pochodzący z ich dwunastego albumu studyjnego, Faith Divides Us – Death Unites Us (2009), zanurza słuchacza w mroczne wody ludzkiego umysłu, mierzącego się z trudnościami, samotnością i iluzorycznym poszukiwaniem spokoju. Tekst piosenki, którego autorami są Gregor Mackintosh i Nick Holmes, doskonale oddaje melancholijny i introspekcyjny ton charakterystyczny dla dorobku zespołu. Album Faith Divides Us – Death Unites Us jest uznawany za powrót do cięższych, doom-metalowych i gotyckich brzmień, czerpiący z wczesnych dokonań zespołu, jednocześnie umacniający pozycję zespołu w nowoczesnym gotyckim metalu. Lirycznie, album luźno koncentruje się wokół przejścia życia w kierunku śmierci i roli przeznaczenia w tej podróży.

Utwór rozpoczyna się od słów "Ascending from your fallen past / Life it's the same / Attending to a loneliness / For you, never", sugerując próbę uwolnienia się od ciężaru przeszłości, jednak bez realnej zmiany w obecnym, naznaczonym samotnością bycie. Mimo wysiłków, życie pozostaje niezmienne, a poczucie osamotnienia jest stałym towarzyszem, nigdy nie odpuszczającym podmiotowi lirycznemu. Ta nieodłączna samotność i brak prawdziwego wyzwolenia są kluczowymi elementami otwierającymi narrację.

Centralnym motywem jest "Through channels of uncertainty / A rise of denial". Fragment ten odnosi się do mechanizmu obronnego, jakim jest zaprzeczanie. W obliczu niepewności i trudności, człowiek często ucieka się do ignorowania problemów, zamiast stawiać im czoła. Jeden z komentarzy interpretacyjnych sugeruje, że piosenka opowiada o osobie, która brakuje odwagi, preferując zaprzeczać problemom – swoim i świata – aż do momentu, gdy mechanizm zaprzeczenia przestaje działać, a ona ponosi tego konsekwencje. To narastające zaprzeczenie, niczym wznosząca się fala, ma chronić przed "sadness is positioning / As fortunes snares lay me down" – smutkiem, który niczym sidła losu, gotów jest obezwładnić i zniszczyć. W kontekście albumu Obsidian, który zagłębia się w mroczne zakamarki ludzkiej psychiki, by zbadać, jak przetrwać pod ciężarem śmiertelnego bólu, cierpienia i samotności, "The Rise Of Denial" idealnie wpasowuje się w te tematy, ukazując walkę człowieka z własnym losem i wewnętrznymi demonami.

Chwilową ucieczką od tej brutalnej rzeczywistości jest "In a dream despite / The air we breathe, serenity". Sen staje się azylem, w którym pomimo ciężkiej rzeczywistości, gdzie powietrze zdaje się być przesiąknięte niepokojem, odnajduje się ulotna chwila spokoju – serenity. Jest to ironiczny kontrast, podkreślający brak prawdziwego spokoju w jawie. Wielokrotne powtórzenia słowa "serenity" w zakończeniach strof wzmacniają wrażenie poszukiwania tego stanu, niczym mantry mającej pomóc poradzić sobie z sytuacją.

Druga zwrotka rozwija ten temat, stając się jeszcze bardziej ponura: "Grip the dead hands of the last / Detritus invades / Indefinite the consequence / For you endeavour to / Aggravate uncertainty". Obraz "martwych rąk" i "inwazji resztek" (detrytusu) sugeruje, że przeszłość i jej błędy powracają, a ich konsekwencje są nieokreślone i ciężkie. Podmiot liryczny, zamiast uciekać, zdaje się wręcz zaostrzać niepewność swoimi działaniami, pogrążając się jeszcze głębiej w spirali zaprzeczenia. To podkreśla autodestrukcyjny aspekt tej postawy. Narracja sugeruje, że wszelkie próby poprawy sytuacji, czy to przez walkę z przeszłością, czy przez próby znalezienia sensu, są daremne i prowadzą jedynie do pogorszenia stanu.

Ponownie pojawia się motyw "A rise of denial", tym razem z konsekwencjami: "This passion won't forgive / And ill fortune tears you down". Pasja, czy to do życia, czy do walki, okazuje się bezlitosna, a zły los ostatecznie "rozdziera" podmiot liryczny. To utrwala wrażenie fatalizmu i niemożności ucieczki przed przeznaczeniem. Wokalista Nick Holmes w wywiadach często podkreśla, że teksty Paradise Lost są celowo mroczne i ponure, ponieważ to właśnie ponura estetyka przemawia do nich najbardziej. Zespół świadomie unika happy-endów, traktując muzykę jako medium do eksploracji ciemnych stron ludzkiej egzystencji. Nick Holmes wspomina, że tworzą muzykę z miłości do ponurych brzmień, a sami często są zaskoczeni, że tak "depresyjna muzyka" sprawia im tyle radości.

Zakończenie piosenki, "All that's been ignites / Suppressing me, serenity", jest gorzką konkluzją. Wszystko, co było, wybucha, a dawne wydarzenia i emocje płoną, by ostatecznie stłumić podmiot liryczny. Powtórzenie "serenity" tutaj brzmi już nie jak nadzieja, ale jako ostatni, desperacki szept lub ironiczne westchnienie w obliczu całkowitej rezygnacji. To, co ma przynosić spokój, jest jednocześnie tym, co dusi i ogranicza. Może to oznaczać, że dążenie do spokoju przez zaprzeczanie jest w rzeczywistości formą stłumienia prawdziwych emocji i ostatecznie prowadzi do uwięzienia wewnątrz siebie.

"The Rise Of Denial" to typowy dla Paradise Lost utwór, który bada skomplikowane relacje między ludzką psychiką, losem i autodestrukcyjnymi mechanizmami obronnymi. Poprzez introspekcyjny tekst i mroczną atmosferę, piosenka porusza tematy uniwersalne, takie jak zmaganie się z przeszłością, nieuchronność cierpienia i pułapki zaprzeczenia, co czyni ją głęboko rezonującym dziełem w bogatym katalogu zespołu. Nick Holmes, zapytany o oczekiwania fanów, żartobliwie stwierdza, że powinni spodziewać się, że zespół będzie jeszcze bardziej nieszczęśliwy, dodając, że teksty zespołu mierzą się ze wszystkim, co życie rzuca nam na drogę, ponieważ jest to nieprzewidywalne i często przerażające. To właśnie sposób, w jaki ludzie radzą sobie ze śmiercią, "kulami, do których się zwracają" i tym, jak zmieniające życie sytuacje wpływają na stan psychiczny, zawsze fascynuje go.