Utwór „Bunt” autorstwa Olszakumpla i Janusza Walczuka to dynamiczna i wielowymiarowa opowieść, która zyskała szczególne znaczenie jako piosenka promująca film „Piep*zyć Mickiewicza”. Film ten, przedstawiający historię wyrzuconego z uczelni pisarza i wykładowcy, który próbuje odmienić los zbuntowanych uczniów, stanowi idealne tło dla treści zawartych w utworze. Samo „Pieprzyć Mickiewicza” w tytule filmu i końcowej frazie piosenki, staje się manifestem odrzucenia skostniałych autorytetów i poszukiwania własnej drogi.

Początek piosenki maluje ponury obraz młodych ludzi, naznaczonych wewnętrznym „pierdolonym buntem”. Tekst opisuje ich życie jako ucieczkę od problemów, często wynikających z trudnej sytuacji rodzinnej – „brak ojca w domu”, co bywało „dobrym powodem, a może to była wymówka” dla destrukcyjnych zachowań. Wyrzuty sumienia pojawiają się na chwilę („przepraszam cię mamo, już nigdy nie zrobię tak więcej”), ale codzienność brutalnie weryfikuje te obietnice. Narkotyki i alkohol są ucieczką od rzeczywistości, „żeby odurzyć się znowu i szukać powodu, dlaczego planeta ich wkurwiała”, co symbolicznie oddaje wers o „krysztale im chodził po głowie, jak w Simsach”. To życie na krawędzi, gdzie „pękały butelki na głowach, pękały sakiewy, a rodzinie pękało serce”, prowadzi do tragicznych konsekwencji, takich jak śmierć kolegi. Ten fragment tekstu, z perspektywy Olszakumpla, w sugestywny sposób oddaje realia życia młodzieży z trudnych środowisk, balansującej między marzeniami a pułapkami ulicy.

Jednak utwór nie pozostaje jedynie w tej pesymistycznej tonacji. Słowa „Weź wykorzystaj tę szansę, jak masz ją, odetnij te kule, co ciągną cię na dno” stanowią przełom i wezwanie do działania. Jest to moment, w którym bunt, zamiast być destrukcyjną siłą, staje się motywacją do zmiany. „Najwyższa pora się w końcu ogarnąć, żebyś nie utkwił na zawsze pod klatką” – to wyraźne ostrzeżenie przed pułapką bezczynności i wezwanie do wzięcia odpowiedzialności za własne życie.

Druga część utworu, głównie interpretowana jako perspektywa Janusza Walczuka, opowiada o drodze do sukcesu i realizacji marzeń mimo początkowych przeciwności. Narrator mówi o ojcu, który „się na ciebie drze, albo pije, albo nie ma go” i stresie związanym z brakiem pieniędzy. Boisko staje się „lekarstwem”, symbolizującym pasję i ucieczkę od trudnej rzeczywistości. Marzenie o „stworzeniu nowego świata, jak Michael Angelo” to pragnienie wybicia się ponad szarą codzienność i zostawienia po sobie czegoś trwałego. Linia „Znak równości między życiem pasją, a życiem z pasji” podkreśla wagę poświęcenia się temu, co się kocha, aby osiągnąć sukces. Cały ten fragment jest świadectwem przemiany i triumfu nad przeciwnościami, od „kebaba przy bloku do drogich restauracji”. Artyści, przez własne doświadczenia lub obserwacje, pokazują, że konsekwencja i wiara w siebie mogą prowadzić do spełnienia, mimo że wielu „nie słuchało, dzisiaj mnie słuchają w każdej stacji”.

Końcowe „Pieprzyć Mickiewicza” to nie tylko bezpośrednie nawiązanie do tytułu filmu, ale i mocne podsumowanie przesłania piosenki. Jest to wyraz odrzucenia archaicznych, narzucanych z góry wzorców i wartości, które nie rezonują z doświadczeniami współczesnej młodzieży. To apel o autentyczność, o odwagę do kwestionowania status quo i budowania własnej tożsamości, nawet jeśli oznacza to pójście pod prąd. Cały utwór jest zatem hymnem dla zbuntowanych dusz, które, mimo że mierzą się z trudnościami, mają potencjał, by zmienić swój los i odnaleźć sukces na własnych zasadach.