Interpretacja Balcony Man - Nick Cave & Warren Ellis

„Balcony Man”, zamykający utwór z albumu „Carnage” Nicka Cave’a i Warrena Ellisa z 2021 roku, to wielowymiarowa medytacja nad izolacją, kruchością ciała i poszukiwaniem piękna w obliczu chaosu. Płyta „Carnage” jest często opisywana jako „sypialniany album”, stworzony w okresie pandemii, co nadaje tekstowi głęboki kontekst zbiorowej żałoby i wewnętrznego niepokoju.

Centralną postacią jest tytułowy „człowiek z balkonu” – postać, która zdaje się obserwować świat z pewnego dystansu, z perspektywy kogoś, kto jest „dwustoma funtami spakowanego lodu, siedzącymi na krześle”. Sam Cave opisał tę postać jako unieruchomioną fizycznie, lecz z nieustannie wędrującą wyobraźnią. To obraz kogoś, kto doświadczył utraty i miłości, i teraz z gracją dzieli się swoją wrażliwością. Jest to także postać, której tożsamość została w pewien sposób naruszona, zmuszona do odbudowy samego siebie.

Tekst zręcznie kontrastuje stan bierności z potencjałem do działania i wewnętrznej transformacji. „Zakładam moje buty do stepowania, och, moje buty do erotycznego tańca” – to gra słów, która jednocześnie symbolizuje elegancję Freda Astaire’a i bardziej intymną, być może nawet uwodzicielską, stronę. Jest to „zabawna” linijka, która dodaje humoru do utworu, jednocześnie podkreślając performatywny aspekt bycia sobą. Ta transformacja jest nagła i nieprzewidywalna: „Myślisz, że masz plan, aż tu nagle wpadam na schody”. W jednej chwili jest on solidnym kawałkiem lodu, by zaraz stać się „dwustufuntowym workiem krwi i kości, przeciekającym na twoje ulubione krzesło”. Te naturalistyczne, wręcz groteskowe obrazy ciała, podkreślają jego fizyczność i ulotność, zmysłową, a zarazem kruchą naturę ludzkiej egzystencji. Potem znowu ewoluuje w „dwustufuntową ośmiornicę pod prześcieradłem”, która „tańczy wokół twojego świata rękoma i stopami”, sugerując ukrytą, lecz wszechobecną aktywność.

Powtarzające się jak mantra zdanie: „Ten poranek jest niesamowity i ty też”, stanowi serce piosenki. To afirmacja życia, poszukiwanie piękna w codzienności i wyraz wdzięczności, a może nawet forma radzenia sobie z traumą. W kontekście osobistych tragedii Nicka Cave’a – śmierci jego synów Arthura i Jethro – ta fraza nabiera szczególnej mocy jako próba odnalezienia cudu w powtarzalności poranków, pomimo głębokiego cierpienia. „Co mam myśleć na tym balkonie, Fred? Gdzie wszystko jest niesamowite, co pozostaje w łóżku” – to wewnętrzny dialog, zaproszenie do kontemplacji, być może z przymrużeniem oka nawiązujące do elegancji i lekkości Freda Astaire’a, ale jednocześnie przyznające, że prawdziwe cuda mogą rozgrywać się w najbardziej intymnym i statycznym otoczeniu.

Utwór jest przykładem mistrzowskiego połączenia poetyckiego recytatywu Cave’a z mrocznym, gęstym akompaniamentem Ellisa. To kulminacja ich unikalnego brzmienia. Zakończenie utworu, „Jesteś opieszała i urocza i leniwa / I to, co cię nie zabije, tylko czyni cię bardziej szaloną”, to typowy dla Cave’a „caveizm” – gorzka refleksja, która uziemia wcześniejsze afirmacje. Podkreśla ona trwały wpływ traumy i trudności, z którymi mierzy się człowiek, jednocześnie pozostawiając odbiorcę z poczuciem, że życie, ze wszystkimi jego cudami i okrucieństwami, wciąż trwa. Co ciekawe, podczas występów na żywo Cave bawi się tym utworem, obserwując, jak publiczność na balkonach reaguje z entuzjazmem na powtórzenia słowa „balcony”.