Interpretacja Madhouse - Nessa Barrett

"Madhouse" Nesy Barrett to utwór o głęboko osobistym i autobiograficznym charakterze, wydany jako drugi singiel z jej debiutanckiego albumu "Young Forever" w 2022 roku. Jest to piosenka, w której artystka otwarcie dzieli się swoimi zmaganiami ze zdrowiem psychicznym, przekształcając ból i traumę w sztukę, co jest charakterystyczne dla jej twórczości.

Początek piosenki, "I'm gonna star in my own psychological thriller / So go grab a seat now / There will be blood and gore / A box office killer, a sellout", od razu wprowadza słuchacza w mroczny, teatralny nastrój. Nessa kreuje obraz siebie jako głównej bohaterki własnego psychologicznego thrillera, sugerując, że jej wewnętrzne cierpienie stało się publicznym spektaklem. Użycie słów takich jak "box office killer" i "sellout" może odnosić się do komercjalizacji jej bólu lub do tego, jak media i publiczność czerpią zyski z jej osobistych dramatów. Artystka zapowiada "beautiful chemical meltdown", czyli "piękne chemiczne załamanie", które symbolizuje jej walkę z chorobą psychiczną, być może spotęgowaną przez leki. "Losing the screws in my brain, could be any day now" to metaforyczne określenie utraty kontroli nad własnym umysłem.

Refren, "They gon' put me in a madhouse / Shove pills down my throat 'til I space out / They wanna love me, hate me, then slut-shame me / Batshit crazy, can you bla-bla-blame me?", jest sercem utworu. Odnosi się bezpośrednio do jej doświadczeń w szpitalu psychiatrycznym. Nessa Barrett otwarcie mówiła o swoich pobytach na oddziałach psychiatrycznych, w tym w wieku 14 lat po próbie samobójczej, oraz o późniejszym incydencie po śmierci przyjaciela. Linia o "wciskanych tabletkach do gardła, aż odpłynę" wyraża poczucie przymusu i alienacji związanej z leczeniem farmakologicznym. Część "They wanna love me, hate me, then slut-shame me" wskazuje na dwojaką naturę uwagi, jaką otrzymuje jako osoba publiczna – od uwielbienia po nienawiść i poniżanie, często w kontekście seksualnym. Wykrzyknienie "Batshit crazy, can you bla-bla-blame me?" jest prowokacyjne, stawiając pytanie o to, czy w obliczu tak intensywnych doświadczeń i presji, jej reakcje można uznać za "szalone" i czy ktoś ma prawo ją za nie winić. Cały ten fragment podkreśla wewnętrzny konflikt i społeczne napiętnowanie.

Werset drugi pogłębia introspekcję: "No more brain, serotonin, kerosene / Diagnosed with seeing things / Maybe 'cause I know my brain / Go ahead, take a peek / Maybe let you under the hood / I'll scare the shit outta you like nothing else ever could". Nessa Barrett była otwarta na temat swoich diagnoz, w tym zaburzenia osobowości z pogranicza (BPD), depresji i lęku. Wspomniała również o wielu błędnych diagnozach. Wzmianka o "serotoninie" odnosi się do neuroprzekaźników związanych z nastrojem, a "kerosene" (nafta) może być metaforą czegoś zapalnego, niebezpiecznego w jej umyśle. Linia "Diagnosed with seeing things" może sugerować halucynacje lub derealizację, co dodatkowo maluje obraz głębokich zaburzeń. Prośba "take a peek / Maybe let you under the hood" jest zaproszeniem do zobaczenia jej wewnętrznego świata, obietnicą, że to, co tam zobaczą, będzie przerażające.

Kulminacją piosenki jest fragment: "I scare myself sometimes, I almost took my life / Now look who's got the knife". Nessa Barrett publicznie mówiła o swojej próbie samobójczej w 2016 roku, w wieku 14 lat. Ta linia jest brutalnie szczerym wyznaniem, podkreślającym jej przeszłe zmagania. Jednak stwierdzenie "Now look who's got the knife" sugeruje odzyskanie kontroli. W wywiadach Nessa wyrażała nadzieję, że jej otwartość na temat osobistych doświadczeń ze zdrowiem psychicznym pomoże innym. To zdanie symbolizuje przejęcie narracji, może nawet uzbrojenie własnego bólu i traumy, by stały się źródłem siły i obrony przed "maszyną, która próbowała ją przeżuć i wypluć".

Piosenka "Madhouse" jest autobiograficznym utworem, który Nessa Barrett napisała wspólnie z Evanem Blairem, w którym "weaponizing her truth" (uzbraja swoją prawdę), przekształcając osobiste trudności w mechanizm obronny. Jak sama przyznała, czuje się bardziej związana z tą piosenką niż kiedykolwiek i ma nadzieję, że dzięki otwartości na temat swoich doświadczeń ze zdrowiem psychicznym poprzez muzykę, będzie mogła pomóc innym. Utwór zyskał uznanie za swoją surowość i relatywność, co jest kluczowe dla jej fanów, zwłaszcza tych, którzy również zmagają się z problemami psychicznymi. "Madhouse" to nie tylko osobista spowiedź, ale także silny głos w dyskusji o stygmatyzacji zdrowia psychicznego i wyzwaniach związanych z byciem osobą publiczną w erze cyfrowej. Końcowe pytanie "But is it you or is it me?" pozostawia słuchacza z refleksją na temat odpowiedzialności za cierpienie i zacierających się granic między osobistym dramatem a publicznym osądem.