Interpretacja Underneath The Blue ft. Joe Cleere - Mosimann

"Underneath The Blue" autorstwa Mosimanna z udziałem Joe Cleere'a to utwór, który zadebiutował 6 września 2024 roku, prawie siedem lat po ich poprzedniej współpracy przy singlu "Never Let You Go". Powrót duetu z tym hitem, który Mosimann zapowiadał podczas swojej letniej trasy koncertowej w 2024 roku, został bardzo dobrze przyjęty, łącząc ekspresyjny wokal Cleere'a z charakterystycznym, inspirowanym dance-popem, house'owym brzmieniem Mosimanna. Ciekawostką jest to, że utwór zawiera kultowy sample z piosenki "Kids" zespołu MGMT. Jak wspomniano w jednym z artykułów, Mosimann podszedł do tworzenia "Underneath The Blue" z bardzo konkretnymi założeniami, dążąc do stworzenia hitu, który będzie łączył ludzi, będzie nieco nostalgiczny i nadawał się do śpiewania na stadionach.

Tekst piosenki maluje obraz skomplikowanej relacji, pełnej sprzeczności i wewnętrznych zmagań. Początkowe wersy: "Endless oceans / In her bed there are tidal waves" sugerują ogromne, niezbadane emocje i turbulencje w psychice kobiety. "Fale pływowe" w jej łóżku to metafora niekontrolowanych uczuć, które mogą zalać i pochłonąć. Zaciśnięta pięść na powierzchni, czyli "Closed fist on the surface", wskazuje na próbę utrzymania kontroli, ukrycia prawdziwych myśli i uczuć, podczas gdy "in her head lies someone strange" odkrywa wewnętrzną obcość, nieznaną stronę jej osobowości, być może mroczną lub niezrozumiałą nawet dla niej samej. To rozdarcie między tym, co zewnętrzne, a tym, co wewnętrzne, stanowi centralny punkt pierwszej zwrotki. Podmiot liryczny jest świadomy tej złożonej gry – "I know it's all a game" – ale mimo to ulega jej urokowi, "I fall in all the same". Niezależnie od świadomości ryzyka, daje się porwać, "Get caught and swept away / Underneath the blue". "Pod błękitem" staje się tu metaforą głębokiego zanurzenia w tę relację, w nieznane wody emocji, gdzie wszystko staje się niejasne, a wyjście wydaje się niemożliwe. Błękit może symbolizować zarówno spokój i ukojenie, jak i głębię, tajemnicę czy nawet smutek.

Refren utworu, powtarzający frazę "Baby, it is far too late to have me hate you / Underneath the blue", jest kulminacją tej akceptacji i poddania. Sugeruje, że niezależnie od wszelkich wad, manipulacji czy bólu, jaki mogła zadać druga osoba, podmiot liryczny przekroczył już punkt, w którym mógłby poczuć nienawiść. To oświadczenie o bezwarunkowej miłości, przywiązaniu lub głębokiej zależności emocjonalnej, która uniemożliwia negatywne uczucia. Jest to deklaracja pewnego rodzaju fatalizmu, w którym los został już przypieczętowany, a wybór został dokonany. To "za późno" podkreśla nieodwracalność podjętej decyzji lub stanu emocjonalnego.

Druga zwrotka przenosi perspektywę na wewnętrzny świat podmiotu lirycznego: "Sleepless, currents / In my mind there's something wrong". Bezsenność i wewnętrzne prądy, niezgodne z porządkiem myśli, świadczą o jego własnych problemach i lękach. "Loose lips, only sink ships" to przysłowie, które ostrzega przed nieostrożnym wypowiadaniem słów, mogących zaszkodzić. Podmiot liryczny jest świadomy, że otwartość i brak ostrożności mogą prowadzić do zniszczenia. Jednakże, ironicznie, "sailing through, it makes us strong" sugeruje, że przejście przez te trudności, mierzenie się z wyzwaniami i ryzykiem, czyni ich silniejszymi. Mimo tej świadomości, powtarza się ten sam wzorzec: "I know it's all a game / I fall in all the same / Get caught and swept away / Underneath the blue". To cykliczność, niemożność ucieczki od narzuconego schematu miłości i oddania, nawet jeśli jest ona bolesna.

Wokal Joe Cleere'a został doceniony przez Mosimanna, który w wywiadzie z 2017 roku, jeszcze przed wydaniem "Underneath The Blue", mówił o swojej wcześniejszej współpracy z Cleere'em przy "Never Let You Go". Wspomniał, że zakochał się w jego głosie i że Joe jest niesamowity i bardzo miły. Przyznał, że pierwsza demówka jego wokalu sprawiła, że uronił łzę i że włączył ją nawet do ostatecznego miksu, podkreślając, że Cleere wzniósł piosenkę na inny poziom. To pokazuje, jak ważny był wkład wokalisty w budowanie emocjonalnej głębi utworu, co doskonale widać również w "Underneath The Blue", gdzie jego głos jest kluczowy dla przekazania poczucia wrażliwości i poddania.

Mosimann, tworząc utwór, dążył do stworzenia kompozycji, która miała zawierać electro drums, slap bass, swój własny głos w chórkach w kulminacyjnym momencie, a także wykorzystać wokale Joe Cleere'a. Chciał, by utwór był nośny, a jego produkcja to połączenie ekspresyjnego wokalu Cleere'a, kultowego sampla "Kids" MGMT oraz charakterystycznego, house'owego brzmienia Mosimanna inspirowanego dance-popem. To starannie skomponowane połączenie elementów muzycznych współgra z liryczną głębią, tworząc utwór zarówno chwytliwy, jak i nasycony emocjami.

Podsumowując, "Underneath The Blue" to opowieść o zanurzeniu w złożonej, być może toksycznej, ale nieodwołalnej relacji. Jest to podróż w głąb emocji, gdzie granice między grą a rzeczywistością zacierają się, a akceptacja drugiego człowieka, mimo jego wad i wewnętrznych sprzeczności, staje się nadrzędna. Powtarzające się frazy i hipnotyzujący rytm podkreślają uczucie bycia "porwanym" i niemożności ucieczki od intensywności doświadczenia. W świetle inspiracji Mosimanna, by stworzyć "hit federacyjny", piosenka może również symbolizować związek artysty z publicznością, gdzie artysta, mimo świadomości złożoności i wymagań "gry", wciąż daje się porwać i jest wdzięczny za to połączenie, które czyni go silnym. Pod "błękitem" kryje się więc całe spektrum ludzkich emocji – od wewnętrznego chaosu, przez świadomość pułapki, aż po ostateczną akceptację i poddanie.