„Time To Pretend” autorstwa MGMT to utwór, który w swojej istocie stanowi satyryczną refleksję nad hedonistycznym stylem życia gwiazd rocka i współczesnym „amerykańskim snem”. Piosenka, napisana przez Andrew VanWyngardena i Bena Goldwassera w czasach studenckich, jest przewrotnym manifestem pokolenia, które zmaga się z presją dorosłości, pułapkami sławy i poszukiwaniem sensu.

Od pierwszych słów: „I'm Feelin' rough I'm Feelin' raw in the prime of my life. Let's make some music make some money find some models for wives. I'll move to Paris, shoot some heroin and fuck with the stars,” MGMT kreśli jaskrawy obraz fantazji o życiu celebryty, wypełnionym bogactwem, używkami i przelotnymi romansami. VanWyngarden określił tekst jako „prześmiewcze” odzwierciedlenie tego stylu życia, pełnego dzikich imprez i drogich samochodów. Co ciekawe, w momencie pisania utworu zespół nie doświadczył jeszcze takiej sławy, co czyni piosenkę niemal proroczą – paradoksalnie, „Time To Pretend” i album „Oracular Spectacular” wyniosły ich do dokładnie tego, co wyśmiewali.

Decyzja o „live fast and die young” jest przedstawiona jako świadomy wybór, a zarazem jedyna alternatywa dla nudnej codzienności: „Get jobs in offices and wake up for the morning commute?”. To pytanie stanowi krytykę typowej, korporacyjnej egzystencji, jednocześnie podkreślając poczucie pułapki – czy to życie na krawędzi, czy też życie w biurze, oba mogą prowadzić do odczucia braku wolności.

Centralnym punktem utworu jest refren „Forget about our mothers and our friends. We're fated to pretend.” Słowo „pretend” (udawać) jest tutaj kluczowe, sugerując, że cały ten rockstarowy splendor to jedynie spektakl, poza którym gubią się autentyczne relacje i tożsamość. To gorzkie spostrzeżenie, że w pogoni za wymyślonym życiem, traci się to, co prawdziwe.

Następna zwrotka, rozpoczynająca się od „I'll miss the playgrounds and the animals and digging up worms,” wprowadza element nostalgii i melancholii. Podmiot liryczny wyraża tęsknotę za niewinnością dzieciństwa, komfortem matczynej opieki, relacjami rodzinnymi i prostotą samotności. Ta część jest często interpretowana jako jedyna prawdziwa i szczera w piosence, ukazująca wewnętrzny konflikt i ogromną cenę wybranej ścieżki. Zespół zdawał się być świadomy ciemniejszych implikacji hedonizmu, nawet będąc młodymi.

Fatalistyczne stwierdzenie „But there is really nothing, nothing we can do. Love must be forgotten. Life can always start up anew” cementuje poczucie nieuchronności. Cykl powierzchownych związków („The models will have children, we'll get a divorce, we'll find some more models”) to symbol ciągłego dążenia do czegoś nowego, co nigdy nie przynosi spełnienia, a jedynie powtarza schemat. Końcowy obraz „We'll choke on our vomit and that will be the end. We were fated to pretend” jest ponury i proroczy, podkreślając destrukcyjny koniec tej udawanej egzystencji.

Co do genezy utworu, Andrew VanWyngarden i Ben Goldwasser założyli MGMT w 2002 roku jako studenci sztuki na Wesleyan University. Piosenka powstała w ich ostatnim roku studiów. Co ciekawe, melodia na klawiszach do „Time to Pretend” została zainspirowana tańcem ich modliszki o imieniu Kuivila, nazwanej na cześć ich profesora muzyki eksperymentalnej. Goldwasser wspomniał również, że chcieli, aby utwór miał dokładnie takie samo tempo jak „Dancing Queen” Abby, a nawet „splagiatowali” riff fortepianowy na potrzeby outro jako hołd dla szwedzkiej grupy popowej.

Piosenka została pierwotnie wydana w 2005 roku na EP-ce, a następnie ponownie nagrana na debiutancki album „Oracular Spectacular” w 2007 roku, wyprodukowany przez Dave’a Fridmanna (znanego ze współpracy z The Flaming Lips). W wywiadach członkowie MGMT często podkreślali sarkastyczny i żartobliwy charakter tekstu. VanWyngarden przyznał, że liczył na pewne „zamieszanie” wśród słuchaczy, niektórzy postrzegali ich jako narkomanów, inni dostrzegali element „przymrużenia oka”. Ta dwoistość sprawiła, że utwór stał się szczególnie bliski pokoleniu, które dorastało z mieszanymi uczuciami wobec sukcesu i sławy.

„Time To Pretend” to hymn dla marzycieli, ale także dla tych, którzy czują się uwięzieni we własnych dążeniach. To złożony utwór, który bada cienką granicę między aspiracjami a deziluzją, pytając, czy w obliczu nieuchronności, pozostaje nam jedynie udawać.