Depresja autorstwa Mejbiego i Norwega to niezwykle osobisty i bolesny zapis walki z wewnętrznymi demonami, naznaczony autentycznością, która przebija się przez każdy wers. Utwór stanowi szczere wyznanie artystów, którzy nie boją się mówić o swoich najgłębszych lękach, poczuciu zagubienia i wszechogarniającej pustce. Przesycony emocjami tekst staje się swego rodzaju terapeutyczną sesją, zarówno dla twórców, jak i dla słuchaczy, którzy mogą utożsamiać się z przedstawionymi doświadczeniami.

W pierwszej części utworu, prawdopodobnie autorstwa Mejbiego, słyszymy bezpośrednie wyznanie: "Miałem depresję, najgorsze, że to jest tak szczere". To zdanie od razu ustawia ton całej piosenki, podkreślając jej nieudawaną prawdziwość. Artysta mówi o zagubieniu "w mojej duszy i ciele" oraz o utraconych celach, co doskonale oddaje stan bezsilności towarzyszący depresji. Szczęście jawi się jako "nie poznany teren", a jedyne co trwa wiecznie to "blizny na ciele", co jest mocną metaforą trwałych śladów cierpienia. Pojawia się tu imię Damian, co może sugerować, że artysta opowiada o swoich osobistych doświadczeniach, używając własnego imienia lub pseudonimu, lub też, że zwraca się do konkretnej osoby. Strach przed ponownym zaufaniem i przed życiem "znanym ze snów" wskazuje na traumatyczne przeżycia, które ukształtowały jego obecny stan psychiczny. Wizja świata złożonego z "czerni i bieli" oraz ludzi noszących maski symbolizuje rezygnację z nadziei i autentyczności w relacjach międzyludzkich. Pytanie "Jaka nadzieja? Jaka nadzieja gdy wokół są kłamstwa?" odzwierciedla głębokie rozczarowanie i brak wiary w pozytywną zmianę. Artysta boi się zdrady i odrzucenia, co prowadzi do smutku i pustki, a jego największymi pragnieniami pozostają "miłość i radość" – podstawowe ludzkie potrzeby, których mu brakuje. Ważnym i nadzieję dającym momentem jest nagłe zwieńczenie tej części utworu, gdzie Mejbi zwraca się bezpośrednio do słuchacza, zapewniając, że "wszystko można zmienić" i oferując swoje wsparcie. To pokazuje, że mimo własnej walki, artysta potrafi znaleźć w sobie siłę, by podać pomocną dłoń innym, budując wspólnotę doświadczenia.

Druga część, przypisywana Norwegowi, pogłębia tematykę samotności i braku autentyczności w świecie. Wersy "proszę, nie zabieraj mnie, mała daj mi swą rękę, nie chcę żeby ten świat zabrał mnie" można interpretować jako desperacką prośbę o bliskość i ochronę przed pochłaniającym cierpieniem. Powtarzające się stwierdzenie "każdy nosi maskę" oraz "nikt prawdziwy, każdy sztuczny jest, gdzie sens" doskonale oddaje poczucie izolacji i braku prawdziwych relacji w otaczającej rzeczywistości. Artysta podkreśla swoją własną autentyczność – "nikogo nie udaję, każdy o tym wie" – lecz jednocześnie odczuwa brak wsparcia: "i tak nikt mnie w tym nie wesprze". W jego tekście pojawia się również gorzka przestroga: "nie dawajcie zbyt szybko serca kobiecie, bo to was zniszczy doszczętnie", co wskazuje na osobiste doświadczenia miłosnego zawodu i głębokie rany. Pomimo tych bolesnych przeżyć, Norweg wyraża silne pragnienie pomocy innym: "chcę pomóc muzyką, i dać trochę siebie, proszę zrozumcie me brzmienie". To pragnienie staje się jego misją – "marzenie uratować ludzi przed cierpieniem" – co motywuje go do tworzenia kolejnych utworów. Przyznaje, że jego "głowa i serce jest jak jebane trzęsienie", a on sam, pomimo chęci bycia "wesołym Norwegiem", nadal zmaga się z bólem. Ostateczne przesłanie jest tożsame z przesłaniem Mejbiego – jest to otwarta prośba do słuchaczy, by w razie potrzeby szukali kontaktu i wsparcia, bo "nie chce nikogo stracić, przez tą jebaną depresję".

Interpretując utwór w szerszym kontekście, warto zaznaczyć, że ani Mejbi, ani Norweg nie są szeroko znani na mainstreamowej scenie, co może świadczyć o undergroundowym charakterze ich twórczości. Takie utwory często powstają z autentycznej potrzeby wyrażenia siebie i podzielenia się trudnymi doświadczeniami, bez presji komercyjnej. Brak rozbudowanych wywiadów czy artykułów na temat piosenki "Depresja" jest typowy dla artystów niezależnych, którzy skupiają się na bezpośrednim kontakcie ze słuchaczem poprzez swoją muzykę i media społecznościowe. Można przypuszczać, że dla wielu odbiorców, zwłaszcza młodych, ich twórczość staje się głosem zrozumienia i wsparcia w zmaganiach z problemami psychicznymi, które są często stygmatyzowane w społeczeństwie. Sama nazwa utworu jest bezkompromisowa i dosłowna, co pokazuje brak chęci ukrywania tematu. Jest to swoisty manifest przeciwko milczeniu i samotności w obliczu choroby. Artyści, używając prostego, ale dosadnego języka, trafiają do serc tych, którzy czują się podobnie, tworząc przestrzeń do otwartej rozmowy i wzajemnego wsparcia.