Utwór "Prywaciarz" Małolata z gościnnym udziałem Pezeta to barwny i wielowymiarowy portret współczesnego przedsiębiorcy, który porusza się często po cienkiej granicy między legalnością a szarą strefą, zmagając się jednocześnie z presją otoczenia i biurokracją. Jest to szczególnie ciekawe, gdyż singiel ten zapowiada pierwszy od sześciu lat album Małolata, a jego treść opowiada o biznesowej naturze artysty i ujawnia, czym zajmował się on w czasie przerwy od muzyki. To nadaje piosence silnie autobiograficzny wymiar.

Małolat otwiera utwór osobistą retrospekcją, sugerującą początki w niekoniejonalnym, być może nawet nielegalnym biznesie ("Od początku mojej drogi to był redrum"). Nawiązuje do doświadczeń, w których prawnik ("papuga") pełnił rolę pośrednika ("medium"), co wskazuje na konieczność balansowania na granicy prawa już od najmłodszych lat. Przejście w "legal" przyniosło ze sobą wezwania do urzędów, co symbolizuje zderzenie z polską rzeczywistością biurokratyczną. Wyraźna jest pogarda dla systemu państwowego, szczególnie ZUS-u, i preferencja dla ukrywania gotówki "w materac", jakby "znowu miał temat", co podkreśla nieufność do instytucji finansowych i nawiązuje do przeszłych, być może bardziej ryzykownych działań. Motyw zakładania spółki na Seszelach to jawne odniesienie do optymalizacji podatkowej lub ukrywania majątku, wskazujące na dążenie do uniknięcia obciążeń systemowych.

Refleksje o byciu "jak u Orwella" i ciągła kontrola ("Oni patrzą mi na łapy") świadczą o poczuciu nieustannego nadzoru. Frustracja związana z niemożnością wrzucenia wszystkiego w koszty, a także społeczne osądy ("Wyjeżdżam nowym suwem słyszę musiał kogoś o****") doskonale oddają polską mentalność, gdzie sukces często bywa postrzegany przez pryzmat nieuczciwości. Artysta wyraża lęk przed porażką, przywołując upadek Nokii i Optimusa jako przestrogi przed stagnacją i utratą płynności finansowej, co pokazuje presję, z jaką mierzy się "prywaciarz". Wspomniany Vivus (firma pożyczkowa) w kontekście "Animuszu" (ducha, zapału) wskazuje na gotowość do podjęcia ryzyka i wykorzystania wszelkich dostępnych środków, byle tylko utrzymać się na powierzchni. Całość podsumowuje autoironiczne stwierdzenie: "Jestem tylko prywaciarzem dla nich panem od złych czynów", które rezonuje z powszechnym, często negatywnym stereotypem prywatnego przedsiębiorcy w Polsce.

Refren jest swego rodzaju manifestem, w którym podmiot liryczny rozważa "exit scam", jeśli i tak nie jest postrzegany jako "legit pan". Mówi o "bożym planie", ale jednocześnie podkreśla własną sprawczość ("nie leje w kielich sam"). Wyraża uniwersalne pragnienie zwiedzania świata i zdobywania dóbr materialnych, takich jak Hermes Kelly Bag, usprawiedliwiając to chęcią "kradzieży od elit", co może oznaczać przejmowanie ich statusu i stylu życia, a niekoniecznie dosłowne przestępstwo.

Zwrotka Pezeta, którego wielu fanów ceni za ponadczasowość i umiejętność adaptacji do zmieniającej się sceny, uzupełnia obraz, wnosząc perspektywę starszego brata Małolata. Pezet kontynuuje motyw szybkiego zarobku i jego wciągającej natury ("wciągnęło nas jak cyklon"). Mówi o dążeniu do makro wzrostu i przewrotnej lekcji przedsiębiorczości wyniesionej z doświadczeń związanych z pobytem w więzieniu ("wyniósł stamtąd dyplom"). To odniesienie do niekonwencjonalnych ścieżek zdobywania wiedzy biznesowej, gdzie przestępczość, tak jak np. dealowanie konopiami ("konopia była w bramie"), uczyło kluczowych umiejętności, takich jak pozyskiwanie klienta i zarządzanie procesem, choć w "słabym przykładzie".

Pezet charakteryzuje swoje "środowisko" w Warszawie, gdzie pieniądze "łatwo przyszło, bo tak samo poszło", co jest typowe dla ryzykownych przedsięwzięć. Wymienia różne formy inwestycji – "towar, ziemia, bitcoin" – jako sposoby na poradzenie sobie z obawami, ale także na chwilowe ukojenie proponuje "browar z fifką dla homeostazy". Obrazuje społeczeństwo "wykręcone jakby tu na obiad zjedli opiat", co może symbolizować znieczulenie, stres lub poszukiwanie ucieczki od rzeczywistości. Odwołanie do "college dropout jeszcze zanim wyszedł Kanye" to hołd dla samouków i tych, którzy odrzucili tradycyjną ścieżkę edukacji na rzecz własnej drogi, podkreślając samodzielność i odrzucenie etatu. Utwór kończy się konkluzją, że każdy w tym świecie jest "na swoim jak prywaciarz", mierząc się ze stresem, który "bebechy mu wywraca", co podsumowuje ten trudny, ale często wybierany styl życia. Utwór "Prywaciarz" jest więc zarówno osobistym rozliczeniem Małolata z jego pozamuzyczną działalnością, jak i szerszym komentarzem do polskiej rzeczywistości gospodarczej i społecznej, pełnej niuansów i moralnych dylematów.