Utwór "Good Things Go" zespołu Linkin Park, będący zamykającym utworem na ich ósmym albumie studyjnym From Zero, wydanym 15 listopada 2024 roku, jest głęboko introspektywną podróżą przez tematy straty, żalu i walki emocjonalnej. Piosenka, która ukazała się jako część nowego rozdziału zespołu z Emily Armstrong jako nową wokalistką i Colinem Brittainem jako perkusistą, odzwierciedla ich powrót do świata muzyki po tragicznej śmierci Chestera Benningtona w 2017 roku. Mike Shinoda, główny wokalista i producent utworu, stwierdził, że piosenka nie dotyczy bezpośrednio Chestera, ale jest "piosenką o relacjach, łączącą kilka naszych historii". Mimo to, w tekście słychać echo uniwersalnych zmagań z wewnętrznym chaosem i poszukiwaniem tożsamości.

Początkowe wersy, "Feels like it's rained in my head for a hundred days / Stare in the mirror and I look for another face", malują obraz przedłużonego cierpienia psychicznego, poczucia odrętwienia i alienacji od samego siebie. Deszcz symbolizuje długotrwały smutek lub depresję, podczas gdy patrzenie w lustro i poszukiwanie "innej twarzy" to metafora utraty poczucia własnego "ja" i pragnienia ucieczki od wewnętrznego zamętu. Następnie podmiot liryczny wyraża zmęczenie ciągłym "Putting out fires and / Making up lies" – nieustanną walką z problemami i budowaniem fasady dla świata zewnętrznego. Linia "Checking my eyes for / Some kinda light but / Nothing's inside" podkreśla dojmujące poczucie beznadziei i wewnętrznej pustki.

Refren, śpiewany z "surową emocją" przez Emily Armstrong, stanowi kulminację tych wewnętrznych konfliktów: "And I say I hate you when I don't / Push you when you get too close / It's hard to laugh / When I'm the joke". Ukazuje to autodestrukcyjne wzorce w relacjach, odpychanie bliskich osób z powodu wewnętrznego bólu i strachu przed wrażliwością. Przyznanie, że "trudno się śmiać, gdy jest się żartem", sugeruje poczucie porażki lub autoironię wynikającą z własnych błędów. Prośba "Only you can save me from my lack of self-control" jest błaganiem o pomoc, uświadomieniem sobie własnej niezdolności do samodzielnego radzenia sobie i nadzieją na wsparcie. Główna myśl piosenki, "Sometimes bad things take the place where good things go", jest powtarzana, podkreślając, jak negatywne doświadczenia lub wewnętrzne demony mogą wyprzeć lub zastąpić pozytywne aspekty życia.

W drugiej zwrotce, "I've asked for forgiveness a hundred times / Believed it myself when I halfway apologized", widać powtarzalność błędów i brak pełnej szczerości w przeprosinach, być może wynikający z niemożności prawdziwej zmiany lub samooszukiwania. Poczucie izolacji i niezrozumienia wybrzmiewa w słowach "And it's not unfair I'm / Asking for prayers but / Nobody cares / Going nowhere like / Falling downstairs while / Everyone stares", przedstawiając bezradność i poczucie bycia wystawionym na widok publiczny w swoim cierpieniu.

Przełom następuje w moście, gdzie Mike Shinoda prezentuje moment "samoświadomości": "No. I'm just taking a shot, ah / Maybe I'm just too eager, oh / Maybe I lost the plot, ha / I used to pity some people, I / Said they were missing a spine, yeah / Maybe the problem is ego / Maybe the / Maybe the problem is mine / Really I'm fine". Jest to głębokie zastanowienie się nad własnymi wadami, przyznanie, że problem może leżeć w samym sobie, a następnie – klasyczne mechanizm obronny – zdawkowe "Naprawdę, nic mi nie jest", mające na celu ukrycie prawdziwych emocji.

Dalsze wersy, "Don't get too intimate, don't get too curious / This is just feeling like it's not that serious", to kolejny przejaw odpychania, próba bagatelizowania wewnętrznego bólu. Interesujące jest odrzucenie empatii i prośba o "fury" (furię) zamiast współczucia: "Fuck all your empathy, I want your fury". Może to być pragnienie odczucia czegoś prawdziwego, nawet jeśli jest to gniew, jako sposób na przebicie się przez drętwotę. Ostatnia część bridge'u, "'Cause I will just / Tell you I'm better then, better then / Spit out my medicine, medicine, aye / Drunk on adrenaline, -drenaline, aye" ukazuje destrukcyjny cykl odrzucania pomocy i ulegania nałogom lub impulsywnym zachowaniom.

"Good Things Go" kończy się momentem pokory i wdzięczności: "And I won't make excuses for the pain I caused us both / So thank you for always standing by me even though / Sometimes bad things take the place where good things go". To uznanie wpływu swoich działań na innych i docenienie niezachwianego wsparcia, pomimo powtarzających się zmagań. Piosenka, uznana przez fanów za ulubioną i głęboko rezonującą z ich emocjami, stanowi "surowy, refleksyjny finał" albumu From Zero, oferując nie tyle rozwiązanie, ile przestrzeń do kontemplacji nad "przemijającą naturą radości" i nieuniknionym wpływem trudności na nasze życie. Jak zauważono, głos Emily Armstrong w chórze osiąga "szalenie wysokie" tony, dodając emocjonalnej wagi do tego ważnego dla zespołu i słuchaczy utworu.