Lady Gagi „Paparazzi” to utwór, który zniuansowanie bada złożoną i często mroczną relację między sławą, obsesją i miłością, wykraczając poza powierzchowny taneczny pop. Sama artystka wielokrotnie podkreślała, że piosenka ma wiele warstw znaczeniowych, poruszając kwestie jej osobistych zmagań w dążeniu do sławy oraz trudnej równowagi między sukcesem a uczuciami.

Tekst rozpoczyna się od słów „We are the crowd, we’re c-coming out, Got my flash on, it’s true, Need that picture of you”, co od razu wprowadza słuchacza w świat celebrytów, gdzie granice między publicznym a prywatnym są nieustannie zacierane. Narrator przyjmuje perspektywę kogoś, kto obsesyjnie pragnie uwagi, niczym paparazzi ścigający gwiazdę, ale też niczym fan pragnący miłości swojego idola. Refren, „I’m your biggest fan, I’ll follow you until you love me, Papa, paparazzi”, jest centralnym punktem tej dwuznaczności. To wyznanie skrajnej adoracji, która łatwo może przerodzić się w niezdrową fiksację, odzwierciedlając stalkerskie tendencje. Lady Gaga inspirowała się własnym, nieudanym związkiem z perkusistą heavy-metalowym, porównując własne, obsesyjne uczucie do zafiksowania celebryty na uwadze mediów.

Piosenka zadaje fundamentalne pytanie: czy można mieć jednocześnie sławę i prawdziwą miłość? Wersy takie jak „Baby there’s no other superstar, You know that I’ll be Your papa, paparazzi, Promise I’ll be kind, But I won’t stop until that boy is mine” podkreślają determinację i bezkompromisowość w dążeniu do celu – czy to do zdobycia miłości, czy do osiągnięcia sławy, która bywa również rodzajem miłości, tyle że ze strony publiczności. To rodzaj manipulacji, gdzie narrator deklaruje, że „uwiedzie” aparat, a nie będzie jego ofiarą.

Obrazowe detale, takie jak „Leather and jeans, Garage glamorous” czy „Eyeliner and cigarettes”, budują estetykę rock’n’rollowego stylu życia, jednocześnie nawiązując do teatralności i kreacji wizerunku. Wers „My lashes are dry, Purple teardrops I cry” może sugerować ukryte cierpienie i samotność pomimo błysku fleszy, gdzie łzy są "fioletowe" niczym makijaż sceniczny. Nawet ból jest częścią spektaklu, nie ma ceny – „It don’t have a price”. Wyrażenie „Loving you is cherry pie” to z kolei nawiązanie do potocznego określenia czegoś bardzo przyjemnego i łatwego do pożądania, ale być może także do erotycznych konotacji.

W mostku utworu, „Real good, we dance in the studio, Snap snap to that shit on the radio, Don’t stop for anyone, We’re plastic but we still have fun”, Lady Gaga odnosi się do sztuczności i powierzchowności show-biznesu. „We’re plastic” może symbolizować zarówno plastikową naturę świata celebrytów, jak i bogactwo (karty kredytowe), które pozwala na nieustanną zabawę pomimo braku autentyczności. Gaga, będąc wielką fanką Andy’ego Warhola, w tej linii subtelnie nawiązuje do jego idei „15 minut sławy”, a także do konsumpcyjnego charakteru popkultury.

Niezwykle ważną częścią interpretacji utworu jest jego teledysk, wyreżyserowany przez Jonasa Åkerlunda, który Lady Gaga określiła jako „najbardziej niesamowite dzieło kreatywne, jakie do tej pory stworzyła”. Ośmiominutowy klip to niemal krótki film, przedstawiający Lady Gagę jako „skazaną na zagładę gwiazdkę”, osaczoną przez paparazzi i niemal zabitą przez własnego chłopaka, który pozoruje wypadek, by zwiększyć jej popularność. Wideo, jak wyjaśniła Gaga, niesie „prawdziwe, autentyczne, potężne przesłanie o fame-whoring i śmierci oraz upadku celebryty”, ukazując, do jakich „hiperbolicznych sytuacji” ludzie posuną się dla sławy, włączając w to pornografię i morderstwo. Ta wizualna opowieść pogłębia tekst, ukazując, że obsesja nie dotyczy tylko fanów, ale staje się grą między celebrytą a mediami, w której gwiazda, nawet pozornie ofiara, aktywnie kusi i prowokuje, by utrzymać się w świetle reflektorów.

„Paparazzi” to więc nie tylko chwytliwa melodia, ale także głęboki komentarz społeczny na temat kultury celebrytów, narcystycznych pragnień i cienkiej granicy między adoracją a destrukcją. Utwór ukazuje, że w świecie show-biznesu, gdzie wszystko jest spektaklem, a prawdziwe emocje mieszają się z udawanymi, nawet obsesyjna pogoń może być formą miłości – lub próbą jej zdobycia.