Interpretacja Blind - Korn

Piosenka „Blind” zespołu Korn to jeden z najbardziej ikonicznych i przełomowych utworów, który nie tylko otworzył debiutancki album grupy z 1994 roku, ale także stał się sztandarowym hymnem i prekursorem gatunku nu-metal. Już od pierwszych, powolnych, synkopowanych dźwięków perkusji i charakterystycznego, rosnącego napięcia, po legendarny okrzyk Jonathana Davisa: „Are you ready?!”, utwór ten zapowiadał nadejście czegoś zupełnie nowego i bezkompromisowego w świecie ciężkiej muzyki.

Głównym tematem lirycznym „Blind” jest walka wokalisty Jonathana Davisa z uzależnieniem od amfetaminy oraz konsekwencje tej walki, czyli poczucie „ślepoty” na otaczającą go rzeczywistość. Tekst dosadnie opisuje stan umysłu, w którym narkotyki stają się ucieczką od wewnętrznego bólu i problemów, ale jednocześnie zamykają człowieka na świat. Fragmenty takie jak „This place inside my mind, a place I like to hide” czy „A place inside my brain, another kind of pain” odzwierciedlają pragnienie ucieczki i znajdowania schronienia przed brutalnością życia, choćby w destrukcyjnej iluzji. Davis sam przyznał, że utwór jest o „byciu ślepym na swoją rzeczywistość; blokowaniu gówna, którego nie chcesz widzieć ani słyszeć”. Powtarzające się „I’m so blind” oraz narastające „I can’t see, I can’t see, I’m goin’ blind” to manifestacja desperacji i utraty orientacji, symbolizujące niezdolność do dostrzeżenia drogi wyjścia z mrocznego stanu. Wokalista zmagał się nie tylko z uzależnieniem od amfetaminy w młodości, ale później także z alkoholizmem i uzależnieniem od Xanaxu, co czyni jego teksty niezwykle osobistymi i autentycznymi. Mimo że piosenka opowiada o narkotykach, nie gloryfikuje ich, lecz przedstawia jako sposób ukrywania się przed problemami.

Co ciekawe, „Blind” powstało jeszcze zanim Jonathan Davis dołączył do Korn. Utwór zagrał po raz pierwszy w 1992 roku ze swoim poprzednim zespołem SexArt. Riff, który stał się tak charakterystyczny, również pochodził z tamtego okresu. Jednak to Korn, we współpracy z producentem Rossem Robinsonem w Indigo Ranch Studios w Malibu, nadał piosence ostateczny kształt i moc, która na zawsze odmieniła scenę metalową. Zespół znacznie przearanżował utwór, dodając rozbudowane intro z uderzeniami w talerze i subtelną linią basu, co stało się ich znakiem rozpoznawczym i wprowadzeniem do oryginalnego riffu skomponowanego przez SexArt. Gitarzyści Brian „Head” Welch i James „Munky” Shaffer, wykorzystując siedmiostrunowe gitary, stworzyli ciężkie, dudniące riffy, które stały się sygnaturą Korn i nu-metalu. Nawet Robert Fripp z legendarnego King Crimson, po tym jak zetknął się z utworem przy okazji jego coverowania, wyraził podziw dla Head'a i Munky'ego za ich „niesamowity riff” i użycie siedmiostrunowych gitar z alternatywnymi strojeniami.

Wokół autorstwa utworu narosły pewne kontrowersje. Początkowo, Dennis Shinn i Ryan Shuck, byli koledzy Davisa z SexArt, nie zostali uwzględnieni w creditsach. Dopiero po podjęciu kroków prawnych, ich nazwiska pojawiły się na kompilacji Korn’s Greatest Hits Vol. 1 oraz wszystkich kolejnych wydaniach, na których znalazła się piosenka. Sam Shinn twierdził nawet, że napisał całą piosenkę – zarówno muzykę, jak i wokale, choć Davis zaznaczył, że ich wersja z Korn była „całkowicie inna” niż oryginał SexArt.

„Blind” nie tylko przyczyniło się do sprzedaży ponad 2 milionów egzemplarzy debiutanckiego albumu Korn w USA, ale również ugruntowało pozycję zespołu jako pioniera nowego gatunku. Piosenka jest niezmiennie obecna na ich koncertach od momentu wydania, a jej wykonanie na festiwalu Woodstock '99 jest często wymieniane jako jeden z definiujących momentów ery nu-metalu, z tłumem reagującym z szaloną energią na każdy dźwięk. To właśnie to surowe, emocjonalne wyrażanie siebie, z którym Jonathan Davis otwarcie śpiewał o swoich problemach ze zdrowiem psychicznym i uzależnieniami, wyróżniło Korn i sprawiło, że „Blind” pozostaje do dziś utworem niezwykle rezonującym z odbiorcami.