Piosenka „God Needs The Devil” Jonaha Kagena, wydana w maju 2024 roku jako pierwszy singiel z jego debiutanckiego albumu, stanowi głęboką metaforę kondycji ludzkiej, badającą odwieczną walkę między dobrem a złem. Sam artysta podkreśla, że utwór jest odzwierciedleniem „nieustannej walki o bycie dobrym, jednocześnie mając zależność, a przynajmniej fałszywe poczucie zależności, od czegoś złego”. To wyznanie artysty rzuca kluczowe światło na interpretację tekstu, sugerując, że nie jest to jedynie opowieść o toksycznej relacji miłosnej, lecz szersza refleksja nad wewnętrznymi demonami, uzależnieniami i cieniami, które, paradoksalnie, wydają się niezbędne do zdefiniowania naszej tożsamości.

Utwór rozpoczyna się od tajemniczej postaci w „długiej czarnej sukience na Halloween”, która zachęca: „follow me” („chodź za mną”). Ta postać, symbolizująca pokusę, coś ciemnego lub zakazanego, wprowadza słuchacza w świat, gdzie granice między rzeczywistością a fantazją zacierają się: „It might not be real, but it's real to me” („Może nie jest to prawdziwe, ale dla mnie jest prawdziwe”). Sugeruje to, że wewnętrzne demony czy obsesje, nawet jeśli obiektywnie nieracjonalne, mają ogromną moc w świecie podmiotu lirycznego. Jest to zaproszenie do uległości, które szybko staje się nieodpartą siłą.

Kagen śpiewa: „You can hide but you can't stay gone / She'll find you, won't take her long” („Możesz się ukrywać, ale nie pozostaniesz ukryty / Ona cię znajdzie, to nie zajmie jej długo”), co doskonale oddaje naturę uzależnienia lub obsesyjnego przywiązania. Niezależnie od prób ucieczki, podmiot liryczny zawsze wraca do tego, co go pochłania, budząc się „all alone / On an old beat-down dirt country road” („całkiem sam / Na starej, zniszczonej, polnej drodze”), by ponownie „crawl right back through fire and snow” („czołgać się przez ogień i śnieg”), bo „there ain't no other place to go” („nie ma innego miejsca, do którego można pójść”). To cykliczne powracanie do źródła bólu, a jednocześnie poczucia „ukojenia” lub „wysokiego” stanu, jest sednem opowieści.

Centralnym punktem piosenki jest refren: „I need you like God needs the Devil, honey” („Potrzebuję cię tak, jak Bóg potrzebuje Diabła, kochanie”). Ta potężna oksymoroniczna metafora ukazuje paradoksalną naturę zależności. Bóg i Diabeł są w klasycznym ujęciu swoimi przeciwieństwami, a jednak jeden bez drugiego traci swoje znaczenie. Tak samo podmiot liryczny czuje, że „złe” aspekty jego życia, czy to w formie toksycznej relacji, uzależnienia, czy wewnętrznych konfliktów, są dla niego w jakiś sposób fundamentalne, wręcz konieczne. Przyznaje: „when I'm all fucked up, I don't feel no pain” („kiedy jestem cały zniszczony, nie czuję bólu”), co wskazuje na dążenie do odrętwienia i ucieczki od rzeczywistości. Prośba „Baby, won't you come and get me high?” („Kochanie, czy nie przyjdziesz mnie naćpać/wnieść na wyżyny?”) może być interpretowana dosłownie jako pragnienie używek lub metaforycznie jako szukanie intensywnych, wręcz destrukcyjnych doświadczeń, które zapewniają chwilowe zapomnienie.

W kolejnej zwrotce podmiot liryczny przyznaje: „I'm in love / In a nightmare, please don't wake me up” („Jestem zakochany / W koszmarze, proszę, nie budź mnie”). To wyznanie podkreśla jego świadomość destrukcyjnego charakteru tej relacji, ale jednocześnie strach przed przebudzeniem i konfrontacją z rzeczywistością. „Got a bad case of making bad luck / It's who I am, not who I was” („Mam złą tendencję do ściągania na siebie nieszczęścia / To jest to, kim jestem, a nie to, kim byłem”) świadczy o akceptacji własnych wad i poczuciu beznadziei wobec możliwości zmiany. Choć próbuje szukać innych rozwiązań – „I called the doc and got new shoes” („Dzwoniłem do lekarza i kupiłem nowe buty”) – wszystko to jest daremne, ponieważ „all roads still lead back to you” („wszystkie drogi i tak prowadzą z powrotem do ciebie”).

Muzycznie utwór, jak zauważa UpToHear, zaczyna się od intymnego, akustycznego wprowadzenia, a następnie Kagen uderza słuchaczy „fenomenalnym wokalem”, nasyconym reverbem i lekko przesterowanym, co nadaje piosence „rozpaczliwie szorstkiego charakteru”. Mroczny i nastrojowy ton, wzmocniony pulsującym rytmem i perkusją, dopełnia poczucie pilności i emocjonalnego napięcia, tworząc porywający, zapadający w pamięć motyw. „God Needs The Devil” to surowy i rytmiczny hymn folkowy, który pokazuje Jonaha Kagena między młotem a kowadłem, próbującego zachować czystość i dobro, ale wyzwanego przez złą pokusę. Utwór jest świadectwem autentycznego rzemiosła artysty, który, w świecie zdominowanym przez cyfrową produkcję, pozostaje na „analogowej płaszczyźnie istnienia”.

Podsumowując, „God Needs The Devil” to przejmująca eksploracja ludzkiej psychiki, gdzie walka między światłem a cieniem jest ciągła i często nierozerwalna. Kagen, poprzez osobiste wyznania i metaforyczne obrazy, zaprasza słuchacza do znalezienia w tej opowieści „kawałka siebie”. To piosenka o tym, jak ciemność może paradoksalnie definiować światło, o akceptacji własnych, często destrukcyjnych, impulsów i niemożności ucieczki od tego, co uważamy za nasze przeznaczenie, nawet jeśli jest to koszmar.