Interpretacja Wild thing - Jimi Hendrix

Piosenka "Wild Thing" w wykonaniu Jimiego Hendrixa to utwór, który choć nie jest jego autorskim dziełem, na zawsze wpisał się w legendę rock'n'rolla dzięki jego fenomenalnemu wykonaniu. Oryginalnie, ten prosty, ale magnetyczny kawałek został napisany w 1965 roku przez Chipa Taylora, brata aktora Jona Voighta. Pierwszy raz nagrał go zespół The Wild Ones, jednak to brytyjska grupa The Troggs spopularyzowała go w 1966 roku, czyniąc go światowym hitem. Ich wersja, surowa i pełna pierwotnej energii, dotarła na szczyty list przebojów, jednak to Hendrix nadał "Wild Thing" zupełnie nowy wymiar, przekształcając je w symbol muzycznej ekstrawagancji i wolności.

Tekst utworu jest deklaracją silnego, niemal instynktownego zauroczenia. Powtarzające się frazy "Wild thing, you make my heart sing" i "You make everything groovy" podkreślają intensywność uczuć i wszechogarniający wpływ tajemniczej, "dzikiej" osoby na narratora. To prosta, "szalona oda do nieskrępowanej żądzy", którą każdy mógł zrozumieć i poczuć. Mimo swojej prostoty, teksty te w ustach Hendrixa zyskiwały dodatkową warstwę znaczeniową, stając się tłem dla jego scenicznych poczynań, które same w sobie były interpretacją owej "dzikości".

Kluczowym momentem w historii "Wild Thing" jest występ Jimiego Hendrixa na festiwalu Monterey Pop w czerwcu 1967 roku. To właśnie tam, przed ogromną publicznością, która w dużej mierze jeszcze go nie znała, Hendrix zaprezentował swoją nieokiełznaną energię. Na scenie Monterey, po zaciętej rywalizacji z The Who o to, kto wystąpi pierwszy i rozbije instrumenty, Hendrix przeszedł samego siebie. Jego showmanizm osiągnął apogeum, gdy na finałową piosenkę — "Wild Thing" — wyciągnął kanister z płynem do zapalniczek i podpalił swoją gitarę Fender Stratocaster. Instrument, pokryty psychodelicznym wzorem Red Strat Fiesta, stał się ofiarą na ołtarzu rock'n'rolla, a jego płonące szczątki zostały następnie roztrzaskane o scenę. Ten czyn nie był tylko szokującym gestem – był rytualnym aktem destrukcji, który na zawsze zmienił oblicze gitary elektrycznej.

Występ ten był przełomowy dla kariery Hendrixa w Ameryce i stał się ikoną kontrkultury oraz "Lata Miłości". Jeśli wersja The Troggs była "pierwotna, brzemienna w obietnicę (lub nagą żądzę)", to u Hendrixa stała się "przedawkowaniem seksualnego spełnienia". Jego interpretacja, pełna "pewności siebie, ognia i figlarności", obejmowała grę slajdami łokciem, przewroty podczas solówki, a nawet granie na gitarze za plecami i zębami.

W kontekście jego filozofii, Hendrix nie zawsze chciał, aby jego występy były postrzegane jako czysto wizualne widowisko. W jednym z wywiadów, datowanym na krótko przed jego śmiercią w 1970 roku, Hendrix przyznał, że początkowo cieszył się z wizualnych aspektów, takich jak ekstrawaganckie stroje czy palenie gitar, ale później "nie chciał być 'wypromowany' tylko na wizualnym aspekcie". Dodał, że jego menadżer zachęcał do takich działań, mówiąc: "Tak, to byłoby fajne". W innym fragmencie wspomniał, że czasami czuł, iż jest "za głośny" i że jego "natura po prostu się zmienia". Interesującym jest, że nie postrzegał destrukcji jako "gniewu", dopóki inni mu tego nie powiedzieli. To pokazuje złożoność jego artystycznej tożsamości – balansowanie między autentyczną ekspresją a świadomą kreacją scenicznego wizerunku.

"Wild Thing" w wykonaniu Jimiego Hendrixa to nie tylko piosenka, to przede wszystkim wydarzenie. To świadectwo jego geniuszu jako performera, który potrafił połączyć surową energię rock'n'rolla z rewolucyjną grą na gitarze i niezapomnianym widowiskiem. Przez swój występ na Monterey, Hendrix nie tylko uczynił "Wild Thing" własnym hymnem, ale również na zawsze zmienił sposób, w jaki świat patrzył na gitarę elektryczną i na sam rock and roll.