Interpretacja Szósta godzina - Grzegorz Turnau

_„Szósta godzina” Grzegorza Turnaua to utwór, który, jak wiele w twórczości krakowskiego barda, zaprasza słuchacza do świata subtelnej refleksji, ulotnych wrażeń i intymnych obserwacji. Pieśń, wydana w 2025 roku, od razu wpisuje się w charakterystyczny dla artysty nurt poezji śpiewanej, wzbogaconej o jazzowe i smoothjazzowe harmonie. To właśnie w tej „szóstej godzinie” zdaje się kryć sedno filozofii Turnaua – celebrowania chwili, oddechu od zgiełku i odnajdywania spokoju w prostocie istnienia.

Tytułowa „szósta godzina” to moment naznaczony ambiwalencją, symbolizujący zarówno wczesny poranek, jak i późne popołudnie. Niezależnie od dokładnego umiejscowienia na zegarze, jest to czas przejściowy, pełen potencjału. „Rym do pianina oraz do wina rym” sugeruje atmosferę twórczą, artystyczną swobodę i przyjemność płynącą z kontemplacji. Fortepian, będący nieodłącznym elementem muzyki Turnaua, staje się tu metaforą twórczości, a wino – synonimem relaksu i chwilowego zapomnienia o troskach. To w tej godzinie „ojca i syna w cieniu przechowa swym”, co może symbolizować międzypokoleniową ciągłość, dziedzictwo i poczucie bezpieczeństwa, które dają bliskie relacje.

Utwór subtelnie akcentuje znaczenie chwili obecnej, jednocześnie pozwalając na swobodny przepływ myśli między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Słowa „W szóstej godzinie myślisz o zimie, płyniesz przez letni bród” oddają ten mentalny dryf, melancholijne wspominanie i antycypowanie. Kluczowym przesłaniem jest jednak nadzieja i ukojenie: „W szóstej godzinie stopi się, zginie smutek — jak w szklance lód”. To obietnica ulgi, świadomość, że trudne emocje są przejściowe i mogą rozpuścić się w świetle tego szczególnego momentu.

Refren „Siesta hora — do wieczora masz jeszcze czas” jest sercem piosenki. Łacińskie „siesta hora” dosłownie oznacza „szóstą godzinę”, nawiązując do popołudniowej sjesty, czasu odpoczynku od upału i codziennych obowiązków. To uniwersalne zaproszenie do pauzy, momentu, w którym świat zwalnia, a człowiek odzyskuje kontrolę nad swoim czasem. Powtórzone wielokrotnie „jeszcze masz czas!” działa jak kojąca mantra, przypominająca o wolności wyboru i możliwości ponownego nabrania sił. Sam Grzegorz Turnau, jak przyznaje w wywiadach, ceni sobie „zupełną ciszę” i widzi w niej nie tylko ucieczkę od nadmiaru bodźców, ale i niezbędny element procesu twórczego. Ta „szósta godzina” jest właśnie taką oazą ciszy, przestrzenią, w której „ktoś czyta Prousta, ktoś pieśń na ustach ma”, a „ulica pusta” sprzyja intymnej zadumie. Ślad szminki na szklance to drobny, ale znaczący element, który sugeruje czyjąś obecność, minione spotkanie, echa wspomnień, które w tej spokojnej chwili powracają z delikatną nostalgią.

Turnau w swej twórczości często porusza tematykę upływającego czasu i poszukiwania sensu. W kontekście „Szóstej godziny” zyskuje to nowe, pocieszające wymiary. „W szóstej godzinie kara cię minie i nie zadzwoni dzwon. W szóstej godzinie nawet Erynie drzemią — daleko stąd” – te słowa stanowią potężną obietnicę wolności od lęku, poczucia winy czy presji. Nawiązanie do Eryń, starożytnych bogiń zemsty, podkreśla skalę oferowanego ukojenia – nawet najgroźniejsze demony przeszłości tracą swą moc w tej sanktuaryjnej chwili. To czas, kiedy można odetchnąć, zrzucić ciężar oczekiwań i pozwolić sobie na prawdziwy spokój.

„Szósta godzina” Grzegorza Turnaua to zatem nie tylko utwór o konkretnej porze dnia, lecz przede wszystkim oda do wewnętrznego spokoju, refleksji i wiary w to, że w każdym momencie życia, niezależnie od okoliczności, zawsze „masz jeszcze czas” – na odpoczynek, na zmianę, na odnalezienie radości i ucieczkę od tego, co gnębi. Piosenka, pełna subtelności i charakterystycznej dla Turnaua elegancji, jest jak muzyczne przypomnienie o potrzebie pielęgnowania ciszy i odnajdywania własnej „szóstej godziny” w zabieganym świecie.