Piosenka „Mně snad jebne” Jaromíra Nohavicy to ostry, realistyczny i przepełniony emocjami obraz codziennych frustracji, z jakimi mierzy się człowiek we współczesnym miejskim zgiełku. Tekst, napisany w charakterystycznym dla Nohavicy dialekcie ostrawskim (tzw. Ostravština), przenosi słuchacza prosto w serce miasta, czyniąc go świadkiem narastającej irytacji kierowcy uwięzionego w popołudniowym korku. Tytułowe „Mně snad jebne” to dosadne wyrażenie oznaczające „chyba mnie szlag trafi”, „chyba oszaleję” – oddaje ono idealnie stan psychiczny bohatera.

Akcja utworu rozpoczyna się w piątek o trzeciej, w chwili największych stresów komunikacyjnych. Narrator jedzie „autem z centra”, mając „serce aż w gardle gdzieś”. Już pierwsze linijki zanurzają nas w atmosferę chaosu i brudu („Wszystko jest zabłocone”), a nazwy takie jak Mariánské Hory (skrócone do „MarHory”), Fifejdy czy Poruba precyzyjnie lokalizują akcję w Ostrawie – przemysłowym mieście, którego Nohavica jest bardem. W kolejnych zwrotkach kierowca zderza się z agresją i bezmyślnością innych uczestników ruchu: widzi ludzi z „kierownicą w jednej ręce, w drugiej telefon” – obraz aż nazbyt znajomy każdemu, kto spędza czas na drodze. Nostalgicznie wspomina czasy, gdy „tu na kopalni każdy robił”, co podkreśla przemiany społeczne i środowiskowe Ostrawy.

Frustracja narasta, podsycana przez osobiste zobowiązania. Narrator śpieszy do swojej partnerki, która „czeka pod Futurum” (centrum handlowym w Ostrawie) i kategorycznie oznajmiła, że ma być punktualnie o trzeciej, bo inaczej „będzie robić miny”. Każda przeszkoda na drodze – czy to nauka jazdy, czy złośliwi ludzie w tramwaju, którzy „śmieją się” i patrzą na uwięzionych w korku kierowców – dolewa oliwy do ognia. Porównanie Czech do „Ameryki Południowej” pod względem chaosu jest zarówno zabawne, jak i gorzkie. Nawet muzyka z radia jest irytująca, z „Bílou, która wyje, jakby ją mordowano”, oraz absurdalny obraz Fittipaldiego (sławnego kierowcy wyścigowego) rozwożącego pizzę, symbolizujący pośpiech i brawurę.

Kulminacja złości następuje w zwrotce, gdzie narrator zwraca się bezpośrednio do innego kierowcy Opla, używając wulgarnego ostrawskiego słowa „cyp” na określenie idioty. Krytykuje męską postawę, szpanowanie „jak szefik, który zaliczył wszystkie laski”, a potem w domu „na Facebooku ćwiczy prawą rękę” – dosadna i bezlitosna diagnoza współczesnych zachowań. Utwór kończy się kompletnym wybuchem. Zmęczony dzwoniącym szefem i brakiem miejsca do parkowania, bohater lekceważy zasady ruchu drogowego („Mam to w dupie, ustępujcie w przeciwnym kierunku”), a całe swoje wkurzenie wylewa na policjantów, kończąc bezkompromisowym „Policjanci, zesrajcie się!”. To ultimatywne wyrażenie bezsilności i buntu wobec absurdów codzienności.

„Mně snad jebne” to piosenka z albumu Nohavicy Ikarus z 2008 roku. Jest to doskonały przykład stylu Nohavicy, który łączy dosadny język, lokalny koloryt i silne emocje z ironicznym humorem i trafionym komentarzem społecznym. Co ciekawe, utwór doczekał się nowszej, pandemicznej wersji w 2020 roku, zatytułowanej „Mně snad jebne (z covidu)”, w której narrator wyraża frustracje związane z obostrzeniami, kwarantanną i strachem przed chorobą. Ta adaptacja pokazuje, jak uniwersalny stał się tytułowy refren jako wyraz zbiorowej irytacji i jak Nohavica potrafi uchwycić ducha czasu w swojej twórczości.

Sam Jaromír Nohavica w wywiadach podkreśla, że pisze piosenki przede wszystkim dla siebie, jako sposób na „wykrzyczenie” z siebie emocji i przemyśleń. „Ja jestem pierwszą publicznością. Tak więc, masz rację, piszę to czasem, żeby mi się podobało” – tłumaczy. Ta szczerość i autentyczność są kluczem do zrozumienia, dlaczego tak wiele osób identyfikuje się z bohaterem „Mně snad jebne” – to nie tylko historia kierowcy z Ostrawy, ale uniwersalna opowieść o współczesnym człowieku na granicy wytrzymałości, zmagającym się z presją czasu, chaosem i poczuciem absurdu.