Pierwsze wersy utworu "The Art Of Dying" Gojiry przedstawiają stan egzystencji na granicy życia i śmierci. Obrazy takie jak "Breathing slowly, mechanical heartbeat, losing contact with the living" przywodzą na myśl bycie w śpiączce lub stanie wegetatywnym, gdzie ciało podtrzymują maszyny. "Almighty TV plugged, hybrid empty brain" symbolizuje tu zarówno aparaturę medyczną, jak i cyfrową alienację społeczeństwa, tracącego kontakt z rzeczywistością przez media. To poczucie odłączenia i wewnętrznego konfliktu jest kluczowym elementem From Mars to Sirius, albumu koncepcyjnego, z którego pochodzi utwór, i który, jak wyjaśnił Joe Duplantier, opowiada o podróży od wojny do pokoju, zarówno na poziomie planetarnym, jak i wewnętrznym.

Dalej tekst zagłębia się w emocjonalne konsekwencje tego stanu: "Neglected emotions lead to catastrophic voyage on the other side", a także o stresie i braku pewności siebie. Mimo to, tli się w tym mroku „gift of so small hope deep inside”. W tym fragmencie intensywna muzyka Gojiry, łącząca brutalność z kontemplacją, jest kluczowa. Wyjątkowe, polirytmiczne bębny Mario Duplantiera w intro, opisywane jako "plemienne" i "niebiańskie", natychmiast wprowadzają w głęboki, mroczny nastrój, symbolizując nieuchronny marsz ku przeznaczeniu. Złożoność tej perkusji jest tak duża, że stanowi wyzwanie nawet dla doświadczonych perkusistów.

W miarę rozwoju utworu narracja staje się bardziej introspektywna. Bohater deklaruje: "I cannot stomach these forms and colors anymore, but I'm here to continue, after all I have been through". Jest zmęczony powierzchownością świata, ale wie, że musi trwać. Kluczowe staje się otwarcie oczu i uświadomienie sobie, że "This life and death more precious than anything". To przekonanie, że zarówno życie, jak i śmierć są cennymi aspektami egzystencji, które należy szanować, głęboko zakorzenione jest w filozofii zespołu. Joe Duplantier, lider Gojiry, przyznaje się do inspiracji Tybetańską Księgą Życia i Umierania, która traktuje śmierć nie jako koniec, lecz jako święty i piękny proces, akin do narodzin, którego nie należy się obawiać, ale zaakceptować.

Centralnym przesłaniem jest odrzucenie materializmu. Wersy "I won't bring no material in the after life, Take no possessions, I would rather travel light" wyrażają przekonanie o bezcelowości gromadzenia dóbr doczesnych w obliczu śmierci. To wezwanie do uwolnienia się od ciężaru posiadania, aby duch mógł podróżować swobodnie. Duplantier często podkreśla, że materialna rzeczywistość jest ulotna i nie można jej zabrać ze sobą, stąd potrzeba podróżowania "lekko", zarówno w sensie fizycznym, jak i mentalnym. W tym kontekście, "The Art Of Dying" to nie pieśń o śmierci fizycznej, ale o sztuce odpuszczania wszystkiego, co nie służy, aby żyć pełnią życia i bez żalu stawić czoła końcowi.

Ostatnie wersy, "Art of dying, is the way to let all go, Within I practice in the secret of my soul, My shape in the reflector has now for ever, a life on it's own", zamykają tę filozoficzną podróż. "Sztuka umierania" staje się nauką o wyzwoleniu od lęku przed śmiercią, nie postrzeganiu jej jako porażki, ale jako wyzwolenia. To proces wewnętrzny, praktykowany w głębi duszy. Odniesienie do "kształtu w odbiciu", który "ma teraz na zawsze własne życie", sugeruje formę duchowej kontynuacji, dziedzictwa lub świadomości, która transcenduje fizyczne ciało. Muzycznie, utwór kończy się długim wyciszeniem, które, jak zauważają fani, nie jest smutne, lecz brzmi jak spokojna akceptacja i ponowne spotkanie, odzwierciedlając głęboką refleksję nad naturą życia i śmierci. To ostateczne brzmienie symbolizuje osiągnięcie spokoju, podróż z wojny do pokoju, z Marsa na Syriusz, w pełnej zgodzie z konceptem albumu.