Utwór „Manifest” autorstwa Fukaja i Charliego Monclera to głęboko introspektywna i emocjonalna podróż w głąb duszy artysty, przesiąknięta żalem, rozczarowaniem i intensywną tęsknotą za możliwością zresetowania przeszłości. Piosenka, będąca częścią EP-ki Interludium, wydanej 22 maja 2025 roku, stanowi szczere wyznanie i próbę uporania się z ciężarem dotychczasowych doświadczeń.

Już pierwsze wersy, „Czasem wolałbym zapomnieć wszystko, co przeżyłem / Dostać drugą szansę życia, życia złoty bilet”, wprowadzają w motyw pragnienia ucieczki od bolesnych wspomnień. Podmiot liryczny wyraża chęć wymazania zarówno „złotych chwil”, jak i tych gorszych, które „są gdzieś wryte / W mojej skrytej jaźni”. To nie tylko ucieczka od cierpienia, ale także pragnienie stworzenia czystej karty, co wskazuje na przytłaczający charakter jego przeszłości. Poczucie osamotnienia w tych zmaganiach – „No a znów się czuję sam z tym” – dodatkowo potęguje dramatyzm sytuacji.

Metafora porównująca siebie do Hitchcocka, który chciałby „Rzeczywistość sam ułożyć tu na nowo”, podkreśla desperacką potrzebę kontroli nad własnym życiem i narracją. Ból i przykrość wynikające z własnych błędów są tak silne, że wywołują łzy, które „brną razem ze mną i spadają bardzo nisko”. Artysta szczerze przyznaje się do kłamstw, oszustw, zawiedzenia bliskich i porzucenia ich, nie dając sobie pomóc. Ten motyw samoizolacji i wchodzenia „krok po kroku w odmęt mroku” jest często obecny w twórczości Fukaja, który słynie z autobiograficznych i szczerych odniesień do problemów młodego pokolenia. Z tekstu innej piosenki z EP-ki Interludium dowiadujemy się, że Fukaj nieraz zamykał się w sobie, zwierzając się „tylko na kartce” i tracąc kontakt ze światem, co idealnie rezonuje z przesłaniem „Manifestu”.

Refren to powtarzające się, niemal mantryczne wezwanie do zapomnienia: „Tak naprawdę chciałbym zapomnieć ten czas / Nie ma Ciebie, nie ma nas / Każdą ze zmarnowanych szans / Każdą z chwil, każdą z ran / Papapa, papapa / I tak z 5 ostatnich lat”. Pięć lat to symboliczny okres, który w życiu młodego człowieka może oznaczać intensywny rozwój, ale także liczne błędy i rozczarowania. Pragnienie zapomnienia o dobrych rzeczach, aby „zrobić miejsce na nowe”, ukazuje paradoks: ulga miałaby przyjść nie tylko z wymazania bólu, ale i radości, co jest kolejnym dowodem na skalę wyczerpania psychicznego. Moment zagubienia – „Ale nie pamiętam o co, nie pamiętam po co robię / To gdzie jestem ani skąd się tu wziąłem” – świadczy o poczuciu utraty tożsamości i celu.

Kluczowym elementem utworu jest deklaracja: „To jest mój manifest napisany na kolanie / Bo wolę przelać myśli na papier niż się ślepo patrzeć w ścianę”. Ten „manifest na kolanie” symbolizuje spontaniczność, surowość i autentyczność, a także rolę, jaką pisanie pełni dla artysty – jest ucieczką, terapią i jedynym, co „pomaga mi naprawdę”. To bezpośredni wyraz mechanizmu radzenia sobie z trudnościami poprzez twórczość, co jest charakterystyczne dla stylu Fukaja. W tym kontekście, nawet wers o „głowie w chmurach” i krytyce innych raperów, mimo pozornie innej tonacji, może być interpretowany jako moment chwilowego oddechu lub próby zdystansowania się od własnego bólu. Piosenka powraca do motywu samotności i braku wsparcia: „to jak sam stać musiałem w rogu znów, bo nikt nie chciał mi pomóc”, kończąc się ponownie powtórzeniem pragnienia zapomnienia „5 ostatnich lat”, co wzmacnia wrażenie pętli, z której trudno się wydostać, ale której doświadczenia są głęboko zakorzenione w artyście.