Interpretacja Feels Like Heaven - Fiction Factory

Utwór „Feels Like Heaven” szkockiego zespołu new wave Fiction Factory, wydany pod koniec 1983 roku jako drugi singiel z ich debiutanckiego albumu, Throw the Warped Wheel Out, to piosenka, która, mimo swojej pozornie radosnej melodii, skrywa zaskakująco gorzkie przesłanie. Powszechnie kojarzona z nostalgicznym, synth-popowym brzmieniem lat 80., w rzeczywistości jest anty-piosenką miłosną – jak otwarcie przyznał wokalista i współautor tekstu, Kevin Patterson.

Już pierwsze wersy, "Heaven is closer now today / The sound is in my ears", wprowadzają słuchacza w stan pewnej ambiwalencji. To otwarte, eteryczne brzmienie syntetyzatorów, za które odpowiadał głównie Eddie Jordan, keyboardzista i współtwórca, zdaje się obiecywać uniesienie, by zaraz potem zderzyć się z emocjonalnym ciężarem. Narrator wyznaje: "I can't believe the things you say / They echo what I fear", co natychmiast ujawnia głęboki wewnętrzny konflikt i lęk, pomimo nadziei na zbliżające się "niebo".

Słowa "Twisting the bones until they snap / I scream but no one knows" są niezwykle brutalne i dosadne, ukazując psychiczny ból oraz poczucie absolutnego osamotnienia i niezrozumienia w toksycznej relacji. To „skręcanie kości do momentu pęknięcia” doskonale ilustruje manipulację i cierpienie, które trudno wyrazić. Następnie, kluczowa fraza "You say I'm familiar cold to touch / And then you turn and go" zdaje się zamykać pewien cykl powtarzającego się odrzucenia i emocjonalnego dystansu.

I właśnie tutaj, w kontraście do tak bolesnych wersów, pojawia się chóralne, chwytliwe "Feels like heaven". To niebo nie jest jednak stanem romantycznego uniesienia czy miłości, lecz raczej uczuciem ulgi wynikającej z ucieczki od uciążliwego związku, w którym „kocha cię ktoś, kogo absolutnie nienawidzisz”. To błogość, którą przynosi odejście dręczyciela. Ta piosenka to „ballada o rozstaniu przebrana za balladę”.

Druga zwrotka kontynuuje ten gorzki obraz przeszłości i utraconych złudzeń: "See how we planned for saddened eyes / And tears to pave the way". Sugeruje to niemal proroczą świadomość nieuniknionego rozczarowania i cierpienia, które było integralną częścią tej relacji. Walka z "fever" (gorączką), odzwierciedlona w "my hair returned to grey", może symbolizować zarówno intensywność emocjonalnego zmagania, jak i upływ czasu, który naznaczył narratora, pozbawiając go młodości lub niewinności. Stwierdzenie "Study your face and fade the frame / Too close for comfort now" mówi o bliskości, która stała się nieznośna, a próba zatrzymania obrazu ukochanej osoby kończy się jego zatarciem, bo wspomnienia „harmonii, która trwała, ale zmieniła się w kwas” są zbyt bolesne.

Most "You wanted all / I had to give / See me, I feel / See me, I live" to niemal desperackie wołanie o uznanie własnego istnienia i zdolności do odczuwania, pomimo wyczerpania przez drugą osobę. To moment ugruntowania własnej podmiotowości po tym, jak inna osoba „chciała wszystkiego, co miałem do zaoferowania”. Powtarzające się w outro "Heaven is closer, heaven is closer" w kontekście całej piosenki nabiera więc charakteru nie tyle zbawienia, co raczej zbliżającego się końca – czy to końca związku, czy może finalnego ukojenia, czy nawet ostatecznego uwolnienia poprzez odejście.

Interesujące jest to, że Fiction Factory powstało w 1982 roku z zamiarem pisania piosenek dla innych artystów, zanim sami zaczęli je wykonywać. „(Feels Like) Heaven” okazało się ich największym, a zarazem jedynym znaczącym hitem, docierając do 6. miejsca na brytyjskiej liście przebojów oraz 2. miejsca w Szwajcarii, a także plasując się w top 10 w Niemczech. Kevin Patterson przyznał, że na koncertach ludzie w dużej mierze czekają tylko na ten jeden utwór. Mimo że zespół rozpadł się w 1987 roku, piosenka zdobyła status kultowego klasyka synth-popu lat 80., będąc regularnie umieszczaną na składankach i coverowaną przez takich artystów jak Manic Street Preachers czy Dario G. Kevin Patterson, po odejściu z branży muzycznej, rozpoczął karierę w IT na Uniwersytecie w Dundee, choć okazjonalnie Fiction Factory reaktywowało się na festiwale, jak choćby Rewind Festival w 2011 i 2022 roku, czy na ślubie Eddiego Jordana w 2007 roku, by wykonać ten właśnie utwór. Jego trwała popularność świadczy o uniwersalności paradoksalnego przesłania, które mimo upływu lat wciąż rezonuje z emocjami słuchaczy.