Interpretacja Chorus - Erasure

Piosenka „Chorus” duetu Erasure, wydana w czerwcu 1991 roku jako pierwszy singiel z ich piątego studyjnego albumu o tym samym tytule, to utwór, który z pozornie lekką, synt-popową melodią skrywa głębokie i alarmujące przesłanie. Na pierwszy rzut oka, tekst może wydawać się nieco surrealistyczny lub luźno skojarzony, jednak, jak sam Andy Bell przyznał, niesie on ze sobą wyraźną wiadomość. Utwór jest przesiąknięty krytyką konsumpcjonizmu, materializmu oraz uczucia bycia „zasypanym wszystkim”, bez myślenia o konsekwencjach.

Początkowe wersy, takie jak „Go ahead with your dreamin’ / For what it’s worth / Or you’ll be stricken bound / Kickin’ up dirt”, mogą być interpretowane jako zachęta do pogoni za marzeniami, ale z wyraźnym ostrzeżeniem – bezczynność prowadzi do stagnacji i bezsensownego „kopania brudu”. Fragment „For when it’s dark / You never know what the night it may bring” podkreśla niepewność przyszłości i konieczność uważności. Następnie, „Go ahead with your schemin’ / And shop at home / You’ll find treasure / While cookin’ up bones” odnosi się do sprytu i zaradności, być może nawet ironizuje na temat znajdowania wartości w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, lub, co bardziej prawdopodobne, krytykuje bezmyślne dążenie do posiadania. Ostry język w „But the knife is sharp / You’d better watch that you don’t cut your hands” stanowi metaforę niebezpieczeństw związanych z chciwością i brakiem refleksji nad własnymi działaniami, sugerując, że w pogoni za bogactwem łatwo jest skrzywdzić siebie lub innych.

Kluczowym, wielokrotnie powtarzającym się motywem jest werset: „And they covered up the sun / Until the birds had flown away / And the fishes in the sea / Had gone to sleep”. To najbardziej uderzająca i prorocza część utworu. Andy Bell ujawnił, że inspiracją do tego refrenu były telewizyjne nagrania płonących pól naftowych w Kuwejcie podczas I wojny w Zatoce Perskiej. Ta apokaliptyczna wizja symbolizuje stłumienie życia, utratę nadziei i naturalnego porządku na skutek ludzkiej działalności. „Zasłanianie słońca” to akt naruszenia środowiska, prowadzący do ucieczki ptaków i zasypiania ryb w morzu, co maluje obraz świata pozbawionego życia i piękna. Jest to ostrzeżenie dla przyszłych pokoleń o skutkach zniszczenia środowiska – świata, w którym zamilkną ptasie śpiewy, a morza opustoszeją.

W miarę rozwoju piosenki, zjawia się niemalże duchowe wołanie: „Holy Moses our hearts are screaming / Souls are lifting only dreaming / We’ll be waiting some are praying / For a time when no one’s cheating”. Ten fragment wyraża zbiorowy ból i tęsknotę za sprawiedliwością i uczciwością w świecie, który wydaje się być zdominowany przez oszustwa i ignorancję. Następnie pojawia się nuta melancholijnej nadziei: „The sunlight rising over the horizon / Just a distant memory a dawn chorus / Birds singing bells ringing / In our hearts in our minds”. Ta „jutrzenka” jest już tylko odległym wspomnieniem, a „chór o świcie” – naturalne piękno śpiewających ptaków – istnieje jedynie w pamięci i umysłach ludzi. To gorzkie przypomnienie o utraconym raju i tęsknocie za nieskazitelnym światem, zniszczonym przez egoizm i krótkowzroczność.

Od strony muzycznej, „Chorus” był przełomowym osiągnięciem dla Vince’a Clarke’a. Zwrócił on uwagę na techniczne ograniczenia ówczesnego standardu MIDI i postanowił stworzyć album wyłącznie przy użyciu syntezatorów analogowych i monofonicznych linii, co nadało mu wyjątkowe, krystaliczne i futurystyczne brzmienie. Clarke przyznał, że na ten ruch wpłynęła „niesamowita synchronizacja” remiksu utworu „What Is Love?” z b-side singla Deee-Lite „Groove Is In The Heart”. Krytycy określili utwór jako „świadomą ekologicznie, taneczną piosenkę techno” i chwalili jego chwytliwy charakter, podkreślając, że był to „jedyny utwór aktywistyczny, który nie brzmiał boleśnie kaznodziejsko”. Nawet Vince Clarke, żartobliwie, nazwał „Chorus” swoją piosenką w stylu Fleetwood Mac. Utwór odniósł sukces komercyjny, docierając do trzeciego miejsca na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i Danii.

Teledysk, wyreżyserowany przez Davida Malleta, celowo przedstawiał surrealistyczne, niemal księżycowe krajobrazy, aby oddać świat, o którym śpiewa Andy Bell. Pamiętna jest w nim „szaleńcza” kreacja Vince’a Clarke’a, który z dzikim wyrazem twarzy „hackuje” wielki, archaiczny system elektroniczny. „Chorus” Erasure pozostaje nie tylko hymnem synth-popu, ale i proroczym ostrzeżeniem o konsekwencjach naszych działań, łącząc taneczną energię z głębokim ekologicznym apelem.