DonGuralEsko w utworze „O'Kruca”, wyprodukowanym przez duet The Returners i wydanym jako singiel 30 marca 2017 roku, prezentuje esencję swojego niepowtarzalnego stylu, łącząc brawurę, społeczne komentarze i charakterystyczną grę słów. To jeden z mocniejszych hip-hopowych kawałków tamtego roku, który doskonale oddaje energię i bezkompromisowość poznańskiego rapera. Klip do utworu powstał podczas sesji zdjęciowej do kolekcji jego marki odzieżowej El Polako, co dodatkowo wpisuje go w kontekst twórczości wszechstronnego artysty.

Już w pierwszej zwrotce Gural, znany również jako DGE czy Dziadzia Giovanni, maluje obraz „mikrofonu bandyty”, podkreślając swoją dominację i precyzję w rapowaniu, metaforycznie „mieląc majki, jakby miał w kłach tytan”. Jego muzyka, jak sam mówi, jest „oparta na faktach i mitach”, co sugeruje mieszankę autobiograficznych doświadczeń i artystycznej, często przesadzonej narracji. Swój styl określa jako „dziadzi gadka leniwa meandruje jak dym”, co oddaje płynność i swobodę jego flow, które mimo pozornego luzu, jest niezwykle celne i przemyślane.

Refren „O'Kruca to wjeżdża jak Mara Salvatrucha” jest jednym z najbardziej uderzających elementów utworu i stał się ikonicznym wersem. Mara Salvatrucha, czyli MS-13, to międzynarodowy gang przestępczy wywodzący się z Los Angeles, znany z ekstremalnej przemocy i działalności kryminalnej w Ameryce Północnej i Centralnej. Porównanie to ma na celu podkreślenie niezwykłej siły, agresywności i bezkompromisowości przekazu Gurala, który wdziera się w świadomość słuchacza z taką samą intensywnością. Raper jasno deklaruje walkę z „systemu aparatem”, który „skłóca”, oraz z „marazmem”, który „nas wyklucza”, odrzucając wszelkie próby pouczania ze strony „pajaców”. Jest to wyraz typowej dla Gurala postawy buntu i niezależności, skierowanej do swoich „ziomów” jako „mała salwa w płuca” – gest solidarności i buntu.

W drugiej zwrotce pojawia się cyniczna refleksja: „Kto nie ryzykuje ten w Rawiczu nie siedzi”. Zakład Karny w Rawiczu ma długą i trudną historię, będąc niegdyś jednym z najcięższych więzień w Polsce, gdzie przetrzymywano wielu więźniów politycznych, szczególnie w okresie stalinowskim. Wers ten to gorzka konstatacja o konsekwencjach podejmowania ryzykownych decyzji czy życia na krawędzi, ale także ironiczne stwierdzenie o pewnej „ulicznej” autentyczności. Gural ignoruje krytykę („Chuj mnie obchodzi, że co drugi w gawiedzi myśli: kurwa Gural bredzi”), pozostając wiernym sobie i swojemu światopoglądowi, który czasem sprowadza się do prostoty „wódki i śledzika” – zarówno „po robocie”, jak i „na robocie”. To obraz autentyczności i braku pretensjonalności.

Zwrotka trzecia kontynuuje autorefleksję i społeczną obserwację. Gural opisuje proces twórczy („Bit klepie, bas telepie, Dziadzia okiem łypie”), a następnie z humorem, choć z wyraźnym sarkazmem, rzuca wyzwanie: „Wysyłam ciągi liter / Może Natalia Nykiel ułoży z nich równanie”. Natalia Nykiel to artystka kojarzona z innym gatunkiem muzycznym – elektroniką i popem. Ten wers to prawdopodobnie żartobliwa prowokacja, ukazująca, jak jego wielopoziomowe, gęste od znaczeń teksty mogłyby zostać zinterpretowane przez kogoś spoza hip-hopowego świata, podkreślając jednocześnie ich złożoność. Raper krytykuje również komercjalizację i sztuczność, mówiąc o tych, którzy płacą „pekiel” (pieniądze) za coś „proste jak jebanie”, jednocześnie piętnując wszechobecne „nakazywanie i zakazywanie”, które „znów jest w cenie”. DonGuralEsko od lat jest znany z tego, że nie idzie na łatwe kompromisy, odmawiając nawet przyjęcia Złotych Płyt, co podkreśla jego niezależne, niemal punkowe podejście do twórczości. Pomimo deklaracji „jestem jebanym leniem”, Gural nieustannie podróżuje i obserwuje świat, a jego twórczość jest świadectwem zaangażowania i bystrej analizy rzeczywistości.

Utwór kończy się meta-komentarzem: „Przepraszam, o czym jest ta piosenka / Od tych pytań wymiękam / Więcej grzechów nie pamiętam”. To typowe dla Gurala ironiczne odcięcie się od potrzeby dosłownej interpretacji, zachęcające słuchacza do samodzielnego odczuwania i interpretowania jego muzyki, a jednocześnie dowód na to, że artysta, mimo swojej głębi, nie zawsze chce być brany śmiertelnie poważnie. Całość jest świadectwem artystycznej swobody DonGuralEsko, jego mistrzostwa w rapowaniu i niezmiennej chęci do bycia w kontrze do schematów, co czyni go jedną z najbardziej wyrazistych postaci polskiego hip-hopu.