Utwór "Diss na konsumpcjonizm (feat. Pajac)" autorstwa Dominika Bosa, wydany w 2020 roku, stanowi ostrą i bezkompromisową krytykę współczesnego kultu materializmu i powierzchownego blichtru. Piosenka, utrzymana w konwencji rapowego "dissu", od początku zaznacza swoją bojową postawę, deklarując "beef" z konsumpcjonizmem i zapowiadając jego "wyjaśnienie" oraz "zakończenie kariery". To swoiste "reality check", jak określa podmiot liryczny, rzuca wyzwanie fałszywym wartościom, które przenikają społeczeństwo.

Dominik Bos, znany z tworzenia treści o charakterze społeczno-komentarzowym, co widać w jego innych produkcjach takich jak "INTERNET VS PIENIĄDZE", w tym utworze wykorzystuje hip-hop jako narzędzie do obnażania hipokryzji. Już w pierwszych linijkach stawia na piedestale autentyczność i treść ("My to muskuły i punche, polot tak jak Space X") w opozycji do pustego "flexu" opartego na markowych ubraniach, który ocenia jako "cringe". Zamiast drogich metek, oferuje siłę przekazu i pomysłowość.

W kolejnych zwrotkach utwór bezlitośnie punktuje ikony konsumpcyjnego stylu życia: LV, CK, Boss i BAPE, Rolex, Bentley i Moet. Podmiot liryczny drwi z tych, którzy chwalą się rzekomym bogactwem, sugerując, że ich dziesięć koła w "kiermanie" to tak naprawdę "starych złotych od swej starej na zakupy w Auchanie". Ujawnia tym samym fasadę pozornego luksusu, który często opiera się na pieniądzach rodziców lub, co gorsza, na zadłużeniu. Obraz "dziennie dwadzieścia Uberów", brak "papieru" na taksówkę, a jednocześnie "pięciogwiazdkowy hotel w Egipcie przy zadłużeniu" to jaskrawy przykład dysonansu między fantazją a rzeczywistością. Ironizuje, że "credit score zrobił fikołek", co jest bezpośrednim odniesieniem do spirali zadłużenia, w którą wpadają osoby goniące za pozorami.

Refren, powtarzający się kilkukrotnie, cementuje główną tezę: "Dobra konsumpcjonizm pozwól że cię dziś wyjaśnię / Mamy z tobą beef także wpadłeś w niezły pasztet / Rapy o ubraniach to bardziej cringe niż flex / My to muskuły i punche polot tak jak Space X". Jest to deklaracja wojny wartościom, które gloryfikują posiadanie ponad bycie. Podkreślony zwrot "Ey yo Reality check" stanowi swoiste wezwanie do otrzeźwienia, a porównanie końca konsumpcjonizmu do "martwego Kwejka" (popularnego portalu internetowego, który stracił na popularności) jest dowodem na ironiczny i bezlitosny ton utworu.

W dalszej części utworu pojawia się humorystyczne i często przesadzone zestawienie dwóch światów. "Poggers dresscoat to mój progress, a twój raczej nie" – te słowa symbolizują prawdziwy rozwój i osiągnięcia, w kontraście do pustych gestów. Kontrast jest ciągły i wyraża się w opozycjach: "Moje fatałaszki krocie twoje grosze noszone po bracie", "Twoje kicksy to kalosze całe w błocie", a nawet "Ja to crunch wrap Supreme ty zwykły polski krokiet". Podmiot liryczny kreuje swój wizerunek jako osoby zaradnej, "siedzącej po łokcie w sosie", stawiającej "posiadłości tak jak w monopoly", podczas gdy adresat ("mosiek") dłubie w nosie, jeździ stopem, ma pryszcze na mordzie i małe mieszkanie "jak polly pocket". To celowe wyolbrzymienie podkreśla absurd pogoni za zewnętrznym prestiżem bez pokrycia.

Najistotniejszy zwrot akcji następuje w ostatniej zwrotce, która wprowadza element refleksji i stawia pod znakiem zapytania całą dotychczasową walkę. Po całej serii "dissów" i porównań, podmiot liryczny zadaje kluczowe pytania: "Ale na koniec dnia gdy zostaje tylko mój hajs i ja / Czy nie ludzie wartością są czy dla hajsu warto stracić głowę swą?". To moment, w którym utwór wykracza poza czystą krytykę i wzywa do głębszej introspekcji. Sugestia, aby "udać się do Tybetu, zrzec się wszystkich bzdetów, odnaleźć spokój w medytacji, nie przyjmować hajsu i owacji", jest symbolicznym odrzuceniem materializmu na rzecz wartości duchowych i wewnętrznego spokoju. Pokazuje to, że prawdziwym celem nie jest gromadzenie bogactwa, lecz odnalezienie sensu i satysfakcji, która nie jest zależna od zewnętrznych czynników. "Diss na konsumpcjonizm" jest zatem nie tylko zabawnym i dosadnym atakiem na pusty materializm, ale również przypomnieniem o fundamentalnych wartościach, które często giną w pogoni za rzeczami.