Utwór „Nimfomania” polskiego zespołu thrashmetalowego Destroyers, pochodzący z ich drugiego albumu The Miseries of Virtue z 1991 roku, stanowi bezkompromisową eksplorację skrajnych granic seksualnego pożądania i obsesji. Zespół, powstały w Bytomiu w 1985 roku, znany był z podejmowania kontrowersyjnych tematów, takich jak satanizm, alkoholizm i seks, co idealnie wpisuje się w estetykę i przekaz tego utworu.

Tekst piosenki jest brutalnie bezpośredni i nie pozostawia miejsca na niedomówienia. Opowiada historię podmiotu lirycznego, kobiety ogarniętej nienasyconym pragnieniem seksualnym, która określa się mianem nimfomanki. Od samego początku piosenki, z wersami takimi jak „Rżnij mocniej mój samcze niech amok trwa, Twój członek wznieca moją chuć”, widać intensywność i cielesność doświadczenia. Podmiot liryczny nie tyle prosi, co wręcz żąda spełnienia, akcentując nieustający głód i niemożność osiągnięcia pełnej satysfakcji. To nie jest delikatna erotyka, lecz surowe, pierwotne wołanie o zaspokojenie.

Refren, powtarzający słowa „Bierz mnie zaraz! Bo czekaniem mnie rozpalasz. Teraz! Choć sił już w Tobie nie ma. Głębiej! Niech członek Twój nie więdnie. Jeszcze! Wieczny sexu brak”, doskonale oddaje stan chronicznego niedosytu. Wykrzykniki i krótkie, imperatywne zdania podkreślają naglącą potrzebę i niemal agonijną pogoń za przyjemnością. Nawet w obliczu wyczerpania partnera, pragnienie podmiotu lirycznego pozostaje niezaspokojone, co jest kwintesencją tytułowej nimfomanii – stanu, w którym apetyt seksualny zdaje się być nieskończony.

W dalszych zwrotkach pojawiają się astrologiczne odniesienia – „Mój zodiak to skorpion, mą planetą Mars” – które symbolizują intensywność, pasję i wojowniczość, cechy często przypisywane tym znakom, dodatkowo potęgując obraz płomiennej natury podmiotu lirycznego. Określenie siebie jako hedonistki utwierdza w przekonaniu, że jedynym celem jest dążenie do rozkoszy, bez względu na konsekwencje czy społeczne normy. Fragment „Płonie we mnie 100 wulkanów żądz” to potężna metafora wewnętrznego ognia, który napędza jej nieustanne poszukiwania.

Ostatnie zwrotki wprowadzają element jeszcze większej desperacji i tragizmu. Mimo oddania się „hordom mężczyzn” i „wszystkim rycerzom damskich dup”, głód pozostaje. Podmiot liryczny wyznaje, że „jeszcze żaden mnie nie zerżnął tak, bym zapragnęła tylko snu”. Ta linijka jest kluczowa dla zrozumienia istoty nimfomanii w tej interpretacji – to nie jest kwestia braku orgazmu, ale niemożności osiągnięcia spokoju, ukojenia, swoistego „wyłączenia” trawiącego ją pożądania. Szuka spełnienia, które przyniosłoby ulgę, ale nie jest w stanie go znaleźć. Ostateczne zdefiniowanie siebie jako „nimfomanki” jest przyznaniem się do stanu, który jednocześnie jest przekleństwem i motorem działania.

W kontekście odbioru albumu, do którego należy „Nimfomania”, recenzenci zwracali uwagę na prowokacyjny charakter tekstów i ekstremalne wokale Marka Łozy. Jeden z recenzentów opisał jego wokal jako „denerwujący”, pełen „wysokich, operetkowych krzyków i śmiesznych jęków”, sugerując nawet, że wokalista „prawdopodobnie spuścił się więcej niż raz w studiu podczas nagrywania tych ścieżek wokalnych”. Tego rodzaju komentarze podkreślają, jak bardzo zespół Destroyers, a zwłaszcza utwór „Nimfomania”, przekraczał ówczesne granice wrażliwości i odważnie operował wulgarnością oraz otwartą seksualnością. Jest to cecha charakterystyczna dla thrash metalu, który często służył jako platforma do wyrażania buntu i poruszania tematów tabu. Tekst piosenki, daleki od poezji, jest celowo obcesowy i naturalistyczny, co wzmacnia wrażenie autentycznego, nieokiełznanego pragnienia. Całość utworu jest więc nie tylko opisem, ale wręcz hymnem ku nienasyconemu pożądaniu, odzwierciedlającym mroczne i często ignorowane aspekty ludzkiej seksualności.