Interpretacja Póki na to czas - De Mono

Piosenka Póki na to czas zespołu De Mono, wydana w 2010 roku jako drugi singiel z albumu No Stress, stanowi powrót do najbardziej rozpoznawalnego pop-rockowego brzmienia grupy, które zapewniło jej popularność w latach 90. Utwór szybko zdobył uznanie, docierając do 3. miejsca listy Polish Airplay Chart i zajmując czołowe miejsca na radiowych listach przebojów, takich jak POPlista RMF FM czy Liga Hitów Radia ZET. Jak podkreśla wokalista De Mono, Andrzej Krzywy, album No Stress jest odzwierciedleniem pewnego etapu w życiu, gdy człowiek osiąga czterdziestkę i zaczyna inaczej myśleć, inaczej czuć, dochodząc do wniosku, że „nie ma się już co stresować i należy po prostu żyć”. Ta refleksja doskonale wpisuje się w przesłanie utworu.

Tekst Póki na to czas to poruszająca opowieść o współczesnym świecie, w którym ludzie toną w milionach spraw, a brak czasu staje się chroniczną dolegliwością. Szybkie, powierzchowne interakcje, wieczne planowanie kolejnych ruchów – "Bo już myślisz, gdzie masz iść" – uniemożliwiają prawdziwe, głębokie spotkania. Podmiot liryczny wyraża frustrację z powodu niemożności nawiązania autentycznego kontaktu, nawet z bliskimi: "Numer mam zdzwońmy się, by się spotkać, lecz wiem, znów nie wyjdzie z tego nic". To gorzkie stwierdzenie o uwikłaniu w pęd życia, gdzie deklaracje chęci spotkania często pozostają tylko pustymi słowami.

Refren, powtarzany z naciskiem, stanowi esencję przesłania piosenki: "Póki na to czas, pogadamy jak za dawnych lat, póki na to czas, wypijemy za to, co dał świat, póki na to czas, pogadamy tak jak ludzie stąd". Jest to naglące wezwanie do zwolnienia tempa i powrotu do korzeni – do prostych, ludzkich relacji, szczerych rozmów i celebrowania wspólnych chwil. "Jak za dawnych lat" przywołuje nostalgiczną wizję przeszłości, być może lat młodości, kiedy to relacje nie były obciążone presją sukcesu i zewnętrznych oczekiwań. Podkreślenie "tak jak ludzie stąd" może odnosić się do autentyczności, braku sztuczności i uniwersalnego pragnienia bycia zrozumianym i wysłuchanym, niezależnie od statusu czy posiadania.

Druga zwrotka wnika głębiej w problem powierzchowności relacji: "I nie o tym, kogo znasz, i nie o tym, co masz, tylko po to, żeby mieć. I nie o tym, kim się jest, z kim co można i gdzie, i co w zamian można chcieć". Ten fragment krytykuje kulturę opartą na powierzchownych znajomościach, materializmie i instrumentalnym traktowaniu ludzi. Relacje często sprowadzają się do kalkulacji korzyści – "co w zamian można chcieć" – zamiast bazować na bezinteresownej sympatii czy wsparciu. De Mono piętnuje w ten sposób pułapkę, w którą wpada współczesny człowiek, goniąc za statusem i posiadaniem, zapominając o prawdziwych wartościach.

Pytanie "Czy to takie trudne, choć raz, zmienić rzeczy bieg?" jest retoryczne, ale pełne nadziei. Sugeruje, że zmiana jest możliwa, choć wymaga wysiłku i świadomej decyzji o odrzuceniu narzuconego tempa życia. To zaproszenie do refleksji nad własnymi priorytetami i poszukiwania równowagi między obowiązkami a potrzebą autentycznego bycia. W kontekście wypowiedzi Andrzeja Krzywego o etapie życia po czterdziestce, piosenka nabiera dodatkowego wymiaru – staje się manifestem dojrzałości, apelem o mądre zarządzanie czasem i energią, zanim będzie "za późno". Jest to utwór, który zachęca do zatrzymania się, spojrzenia w głąb siebie i do innych, zanim ulotne chwile przeminą bezpowrotnie. Jego ponadczasowe przesłanie o potrzebie ludzkiej bliskości i autentyczności wciąż rezonuje ze słuchaczami.