Interpretacja Storyteller - Daisuke Ishiwatari

„Storyteller” autorstwa Daisuke Ishiwatariego, z wokalem Naokiego Hashimoto, to utwór głęboko zakorzeniony w uniwersum Guilty Gear, gdzie funkcjonuje jako motyw bitewny, między innymi w Guilty Gear Xrd -Sign-. Sam Ishiwatari jest nie tylko twórcą tej popularnej serii bijatyk, ale także kompozytorem, projektantem postaci i scenarzystą, znanym z metalowo-rockowego brzmienia swoich kompozycji i zamiłowania do złożonych partii gitarowych. W tej piosence, której jest współautorem tekstów obok Junyi C. Motomury, wyraża wiele ze swoich artystycznych i filozoficznych credo.

Tekst piosenki rozpoczyna się od celebracji prostych przyjemności i afirmacji życia: „Warm in the day, have a good time / Cool in the night, have a good time”. To powtarzające się zapewnienie, „That’s what I’ll keep on saying / Till I lose my mind”, sugeruje pewną desperacką determinację w poszukiwaniu radości, jakby podmiot liryczny musiał przypominać sobie o niej, zanim utonie w chaosie. Porównania do ptaka w morskiej bryzie i księżyca w nocnym niebie malują obraz wolności i promienności, wskazując na pragnienie bycia niezależnym i widocznym. W tej początkowej fazie utwór promuje beztroskie podejście do życia, z naciskiem na zabawę i satysfakcję, bez potrzeby głębszych wyjaśnień, co jest charakterystyczne dla pewnego rodzaju młodzieńczego optymizmu.

Centralnym punktem refrenu jest powtarzane pytanie: „Ooh! What's so worth nothing / Ooh! What's worth a bad thing”, które zostaje natychmiastowo zbagatelizowane przez stwierdzenie „Surely that doesn't matter”. To prowokacyjne odrzucenie negatywności i skupienie się na tym, co pozytywne, jest wyraźnym przesłaniem piosenki. Podmiot liryczny zwraca się do „Oh Storyteller”, prosząc go, by rozpowszechniał te słowa na zawsze. Początkowo „the song we will never lose” symbolizuje niezachwianą nadzieję i wieczność pozytywnych wartości. Daisuke Ishiwatari często podkreśla znaczenie wolności i interakcji międzyludzkich w procesie odnajdywania człowieczeństwa, co rezonuje z ideą dzielenia się „pieśnią”, która nigdy nie zaginie.

Druga zwrotka wprowadza jednak element kontrastywnej refleksji. „That I’d never be taller, / That she’ll love some one other” odnosi się do osobistych niepewności i bólów, które towarzyszą życiu. Ważne jest tu odrzucenie zewnętrznego osądu: „Just cause you think you know me / Don’t try to change my mind”. Jest to wołanie o autentyczność i prawo do bycia sobą, niezależnie od oczekiwań innych. Ishiwatari, jako twórca, często eksploruje temat indywidualizmu i wewnętrznej siły. W dalszej części zwrotki pojawiają się myśli o „Happiness of seeing a newborn” i „All futures that could be dreamed of”, które zderzają się z nieuchronnym sądem „Everything we’ll be judged / By our mortal life”. To przypomnienie o ulotności i konsekwencjach naszych działań, które nadaje głębię początkowemu beztroskiemu tonowi.

Drugi refren zaczyna inaczej podchodzić do pytania o to, co jest bezwartościowe. Po entuzjastycznym wezwaniu do „Oh Storyteller”, aby „spread these words forever”, nagle pojawia się linia: „How can it not matter? / The song we lost one by one”. Ta dramatyczna zmiana perspektywy sugeruje, że pomimo początkowego optymizmu, rzeczywistość jest bardziej złożona. Wspomniana „pieśń” – symbol radości, wolności, czy też ważnych wartości – nieuchronnie zanika. Może to odnosić się do utraty niewinności, zapomnianych ideałów, czy po prostu kolejnych pokoleń, które tracą kontakt z tym, co kiedyś było istotne. W kontekście filozofii Ishiwatariego, który wierzy w siebie i swoje wewnętrzne przekonania, ten fragment może odzwierciedlać świadomość, że nie wszystko da się ochronić przed upływem czasu i zapomnieniem.

Most w piosence, „Look around / Run around / There’s nothing left to smile for / Look around / Run around / There’s nothing left to cry for”, maluje obraz pustki i apatii. Jest to moment nihilistycznej rezygnacji, gdzie emocje zanikają, a świat staje się pozbawiony sensu. Jednak ostatni refren, z ponownym zwróceniem się do „Oh Storyteller”, przynosi ostatnią iskrę nadziei. Wezwanie „Don’t ever let it fadeout” jest prośbą o zachowanie tych wartości, o których piosenka opowiada. Mimo wcześniejszego „the song we lost one by one”, zakończenie triumfalnie deklaruje: „There is no need for sorrow / Great songs will never die”. To ostatnie przesłanie piosenki – wiara w to, że choć indywidualne „pieśni” mogą zginąć, większe, uniwersalne historie i idee przetrwają dzięki tym, którzy je opowiadają i przekazują dalej.

W tym kontekście „Storyteller” to nie tylko osoba, która snuje opowieści, ale symboliczna siła – sztuka, tradycja, pamięć, która ma moc zachowania tego, co ważne, przed zapomnieniem. To walka o utrzymanie iskier radości i sensu w obliczu nieuchronnych strat i rozczarowań życiowych. W twórczości Ishiwatariego, gdzie często przewija się pytanie „Co to znaczy być człowiekiem?”, „Storyteller” zdaje się odpowiadać, że to właśnie nasza zdolność do tworzenia i przekazywania historii, dzielenia się doświadczeniami i wartościami, nadaje życiu znaczenie. Nawet jeśli Daisuke Ishiwatari uważa, że nie należy czekać na inspirację, a raczej rozwijać idee poprzez pracę, to ostateczny przekaz utworu jest głęboko inspirujący: pielęgnujmy „wielkie pieśni”, aby nigdy nie umarły.