Interpretacja Solveig's Song, 2nd verse - Cecilia

Piosenka „Solveig’s Song, 2nd verse” w wykonaniu „Cecilii” jest fragmentem jednego z najbardziej przejmujących utworów w kanonie muzyki klasycznej, będącego częścią muzyki incidentalnej do dramatu Henryka Ibsena „Peer Gynt”, skomponowanej przez wybitnego norweskiego kompozytora Edvarda Griega (Op. 23). Prapremiera sztuki z muzyką Griega odbyła się 24 lutego 1876 roku w Christianii (obecnie Oslo). Słowa utworu, napisane przez Ibsena, to kwintesencja wierności, nadziei i bezwarunkowej miłości, śpiewane przez postać Solveig.

Drugi wers utworu rozpoczyna się modlitwą o „Bożą siłę, gdziekolwiek idziesz w świecie” („God give you strength wherever you go in the world”). Te słowa wyrażają głęboką troskę Solveig o Peera Gynta, który wyruszył w świat pełen przygód i iluzji, pozostawiając ją za sobą. Jest to błogosławieństwo i życzenie boskiej opieki dla ukochanego, niezależnie od tego, jak daleko i w jakie niebezpieczne miejsca go los zaprowadzi. Solveig, mimo fizycznej separacji, jest z nim duchem, prosząc o ochronę dla jego duszy w obliczu pokus i trudów życia. Podkreślenie frazy „w świecie, w świecie” potęguje poczucie rozległości dystansu i niepewności, jednocześnie wzmacniając intensywność jej modlitwy.

Kolejna linijka, „Bóg jest zadowolony, jeśli stoisz (modlisz się) u jego podnóżka” („God is pleased if you stand (pray) at his footstool”), wprowadza element religijnej pobożności i moralności. W kontekście dramatu Ibsena, Peer Gynt jest postacią egoistyczną, poszukującą siebie na manowce, często odchodzącą od wartości duchowych. Solveig przypomina o znaczeniu bliskości z Bogiem, sugerując, że prawdziwe szczęście i odkupienie można znaleźć poprzez pokorę i modlitwę. Jej miłość jest tak potężna, że obejmuje nie tylko fizyczne dobro ukochanego, ale także zbawienie jego duszy. Jest to wyraźne nawiązanie do chrześcijańskich wartości, które były głęboko zakorzenione w norweskiej kulturze epoki. Modlitwa u „podnóżka” Boga symbolizuje oddanie i cześć, sugerując, że prawdziwa radość (jak przetłumaczono w niektórych wersjach jako „God grant thee his strength as thou kneel'st at his throne”, lub „May God bring you joy if you stand at his Footstool”) płynie z duchowej bliskości z boskością.

Centralnym punktem tego fragmentu jest jednak niezłomna obietnica Solveig: „Tutaj będę czekać, aż powrócisz, aż powrócisz” („Here I shall wait, until you return, until you return”). Te słowa to serce całego utworu. Solveig jest ucieleśnieniem cierpliwości i absolutnej lojalności. Jej oczekiwanie nie jest bierne; to aktywna postawa nadziei, która trwa przez lata, zimy i wiosny, jak wspomniano w pierwszej zwrotce piosenki. Podkreślenie „aż powrócisz” po raz drugi wzmacnia jej determinację i pewność co do wierności swojemu słowu. Jest to obietnica, która definiuje jej istnienie, czyniąc z niej symbol bezgranicznej miłości.

Najbardziej wzruszającym i głębokim elementem jest wizja ponownego spotkania: „a jeśli będziesz czekał w Niebie, tam się spotkamy, mój przyjacielu, tam się spotkamy, mój przyjacielu” („and if you wait in Heaven, we will meet there my friend, we will meet there my friend”). Te wersy wznoszą miłość Solveig ponad ziemskie ograniczenia. Daje do zrozumienia, że jej przywiązanie nie jest ograniczone do tego życia. Nieważne, czy Peer Gynt powróci fizycznie, czy ich spotkanie odbędzie się dopiero w zaświatach – Solveig będzie czekać. To świadectwo wiecznej, nieśmiertelnej więzi. Określenie „mój przyjacielu” zamiast „ukochanego” może sugerować intymność, głębokie zrozumienie i fundamentalne partnerstwo, które wykracza poza romantyczne konwencje, opierając się na duchowej jedności. Powtórzenie tej frazy podkreśla absolutną pewność i spokój Solveig co do ich ostatecznego zjednoczenia.

Wykonanie „Solveig’s Song” przez artystkę o imieniu Cecilia (dokładnie Cecilia Lima Knutsen, norweska piosenkarka) w jej albumie „Voice of the Feminine Spirit” z 2005 roku, wnosi do tej klasycznej kompozycji jej własne, subtelne niuanse. Choć nie ma szczegółowych wywiadów na temat jej indywidualnej interpretacji drugiego wiersza, ogólny ton jej twórczości, skupiający się na „głosie kobiecego ducha”, prawdopodobnie podkreśla te aspekty wrażliwości, siły wewnętrznej i duchowej głębi, które są inherentne dla postaci Solveig. Producenci, Tim Wheater, Raphael Preston i Mark Smith, stojący za tą wersją, zapewne dążyli do stworzenia aranżacji, która oddaje zarówno melancholijną urodę oryginalnej kompozycji Griega, jak i eteryczną, pełną nadziei naturę tekstu. Muzyka Griega dla tej części utworu często charakteryzuje się zmianą z molowej na durową tonację, wprowadzając rytmy norweskiego „springdans” oraz wokalizę na „AH”, naśladującą „lokk” (wołanie do bydła), co dodaje jej ludowego charakteru i pogłębia emocjonalny wymiar, oddając nostalgię i nadzieję.

Podsumowując, drugi wers „Solveig’s Song” jest potężnym wyrazem niezachwianej wierności, duchowej nadziei i miłości, która transcenduje czas i przestrzeń. Jest to hołd dla cierpliwości i wiary, przypomnienie, że prawdziwe więzi mogą przetrwać każdą rozłąkę i odnaleźć spełnienie, czy to na ziemi, czy w niebie. Cecilia, poprzez swoją interpretację, dołącza do długiej tradycji artystów, którzy starają się oddać ponadczasowe przesłanie Solveig o niekończącej się miłości.