Interpretacja Beyond The Cemetery - Cannibal Corpse

Utwór „Beyond The Cemetery” autorstwa deathmetalowego giganta Cannibal Corpse, pochodzący z klasycznego albumu Tomb of the Mutilated z 1992 roku, stanowi mroczną podróż w głąb najbardziej deprawujących zakamarków ludzkiego umysłu. Tekst piosenki, stworzony przez ówczesnego wokalistę Chrisa Barnesa, jest kwintesencją brutalności i psychologicznego terroru, z których zespół jest znany. Co ciekawe, oryginalny gitarzysta Bob Rusay, którego styl pisania był opisywany jako „abrazyjny, nieortodoksyjny i ekscentryczny”, miał znaczący wkład w kompozycję muzyczną wielu wczesnych utworów, w tym właśnie „Beyond The Cemetery”.

Początkowe wersy wprowadzają słuchacza w przerażający akt przemocy: „Nude and violated I raped the life from her body / Lying dead the insects bite her pale skin / My marks of torture / Left on my daughter” (Naga i zgwałcona wydarłem życie z jej ciała / Leżąc martwa, owady gryzą jej bladą skórę / Moje ślady tortur / Pozostawione na mojej córce). Obraz jest natychmiastowo graficzny i odrażający, ukazując absolutną pogardę sprawcy dla życia i godności. Wspomniane „My ropes and chains / Bruised her arms and legs / I wiped her blood on my face / Her tender body I disgraced / Slow strangulation” (Moje liny i łańcuchy / Posiniaczyły jej ramiona i nogi / Wytarłem jej krew na swojej twarzy / Jej delikatne ciało zbezcześciłem / Powolne duszenie) utrwalają wizerunek bezlitosnego i perwersyjnego mordercy, który czerpie sadystyczną przyjemność z aktu zadawania bólu i śmierci. Odniesienie do „córki” dodaje jeszcze bardziej niepokojący wymiar kazirodztwa lub skrajnego naruszenia intymnej więzi.

Jednak utwór szybko ewoluuje od fizycznego opisu makabry do eksploracji psychologicznego uwikłania. Wersy takie jak „Control of the mind / Feelings left behind / Dreaming inner hate / I create an alternate state of the grave / Scared to death / Homicidal premonitions” (Kontrola umysłu / Uczucia porzucone / Śniąca wewnętrzna nienawiść / Tworzę alternatywny stan grobu / Przerażony na śmierć / Homicydalne przeczucia) wskazują na głęboki zanik empatii i całkowite poddanie się mrocznym fantazjom. Sprawca nie tylko popełnia zbrodnię, ale zdaje się kreować własną, wypaczoną rzeczywistość, w której śmierć i zniszczenie są jego obsesją. „Dreaming my dream of death / I cast the spell / Intertwine your mind with mine / Dreams become reality / Enhancing the imagination / Murder is my infatuation / Killing off generations” (Śniąc mój sen o śmierci / Rzucam zaklęcie / Przeplatając twój umysł z moim / Sny stają się rzeczywistością / Wzmacniając wyobraźnię / Morderstwo to moja infatuacja / Zabijając pokolenia) sugerują, że akt morderstwa staje się rytuałem, magicznym zaklęciem, które zamazuje granice między jawą a koszmarem. Sprawca zdaje się wręcz posiadać umysły swoich ofiar, wciągając je w swoją wizję niekończącej się rzezi.

Ostatecznie, piosenka osiąga punkt, w którym granice między oprawcą a ofiarą, a także między rzeczywistością a snem, zacierają się całkowicie. „Someone wake me / From this nightmare / I've become my darkest fear” (Niech ktoś mnie obudzi / Z tego koszmaru / Stałem się moim najciemniejszym lękiem) to przejmujące wołanie, które może pochodzić zarówno od uwięzionej duszy ofiary, jak i samego mordercy, który stał się więźniem własnych, potwornych fantazji. Nagromadzone zbrodnie doprowadziły do wiecznego snu w trumnie, który nie jest spokojnym spoczynkiem, lecz wiecznym śnieniem – niekończącym się cyklem terroru. Duchy zamordowanej rodziny, „trapped beyond the cemetery” (uwięzione poza cmentarzem), sugerują stan gorszy niż śmierć, stan wiecznego zawieszenia i cierpienia, gdzie cmentarz jest jedynie fizyczną granicą, a prawdziwe piekło rozgrywa się w sferze mentalnej i duchowej. Tytułowe „Beyond The Cemetery” odnosi się zatem nie tyle do miejsca fizycznego, co do stanu egzystencjalnego, w którym ofiary i być może również sam sprawca, są uwięzieni w nieskończonej pętli agonii. Ta interpretacja jest spójna z ogólną faszynacją Cannibal Corpse ekstremalną przemocą i horrorem, którą jednak, jak zaznaczał perkusista Paul Mazurkiewicz, należy odróżnić od osobistych przekonań czy charakteru członków zespołu, którzy często zaskakują rozmówców swoją normalnością.