Interpretacja Diamonds And Rust - Blackmore's Night

Utwór „Diamonds And Rust” w wykonaniu Blackmore’s Night to porywająca reinterpretacja klasycznego dzieła Joan Baez, pierwotnie wydanego w 1975 roku. Piosenka ta, choć w wersji Blackmore’s Night zyskała średniowieczny, folkowy sznyt dzięki delikatnym gitarom Ritchie’go Blackmore’a i aksamitnemu wokalowi Candice Night, zachowuje swoją głęboką, bittersweet naturę. Jest to nostalgiczna opowieść o powracających wspomnieniach i złożoności dawnej miłości, napisana przez Baez jako refleksja nad jej intensywnym romansem z Bobem Dylanem.

Tekst rozpoczyna się od słów: „Well I'll be damned / Here comes your ghost again” („Niech to szlag / Znowu pojawia się twój duch”), co od razu wprowadza słuchacza w stan powracających, dręczących wspomnień o dawnej miłości. To „widmo” nie jest jednak złowrogie, lecz raczej niewygodne – jak myśl, która wkradła się niespodziewanie. Fakt, że „the moon is full / And you happened to call” („księżyc jest w pełni / I ty akurat zadzwoniłeś”), sugeruje pewien kosmiczny zbieg okoliczności, cykliczne powroty uczuć, którym trudno się oprzeć. Głos z przeszłości, „a couple of light years ago” („sprzed kilku lat świetlnych”), to ucieleśnienie dystansu czasu i emocji, jaki dzieli ich od rozstania. Podmiot liryczny ma przeczucie, że to spotkanie prowadzi „straight for a fall” („prosto do upadku”), do ponownego emocjonalnego uwikłania.

Wspomnienia nabierają konkretnego kształtu: „As I remember your eyes / Were bluer than robin's eggs / My poetry was lousy you said” („Pamiętam, twoje oczy / Były bardziej niebieskie niż jaja rudzika / Powiedziałeś, że moja poezja jest beznadziejna”). Te detale, takie jak krytyka jej twórczości, ukazują intymność i zarazem bolesne punkty ich relacji. Oryginalnie, Joan Baez napisała tę piosenkę po telefonie od Dylana, który zadzwonił do niej z budki telefonicznej na Środkowym Zachodzie („A booth in the midwest”), czytając jej teksty swojej piosenki, co zainspirowało ją do zmiany kierunku własnej twórczości. Metafora „diamonds and rust” („diamenty i rdza”) jest centralnym punktem utworu. Baez wyjaśniła, że diamenty to cenne, piękne i trwałe wspomnienia, podczas gdy rdza symbolizuje ból, rozczarowanie i zniszczenia, które niesie ze sobą upływ czasu i skomplikowana przeszłość. Piosenka łączy w sobie te dwa sprzeczne elementy: blask miłości i jej korozję.

Kolejne wersy opisują osobę, do której kierowane są słowa, jako kogoś niezwykłego, charyzmatycznego: „You burst on the scene / Already a legend / The unwashed phenomenon / The original vagabond” („Wpadłeś na scenę / Już jako legenda / Niezmywalny fenomen / Oryginalny włóczęga”). Te słowa wyraźnie odnoszą się do Dylana i jego wizerunku w tamtych czasach – niezależnego, wolnego ducha, który „strayed into my arms / And there you stayed / Temporarily lost at sea” („zbłądził w moje ramiona / I tam pozostałeś / Tymczasowo zagubiony na morzu”). Wzmianka o „The Madonna was yours for free / Yes the girl on the half-shell / Could keep you unharmed” to poetyckie odniesienie do obrazu Botticellego, Wenus, i może sugerować jego idealizowanie kobiet lub niemożność pełnego zaangażowania, pozostawanie nieskażonym emocjonalnie.

Obecność ukochanego jest osadzona w konkretnych, melancholijnych obrazach: „Now I see you standing / With brown leaves falling around / And snow in your hair / Now you're smiling out the window / Of that crummy hotel / Over Washington Square” („Teraz widzę cię stojącego / Z brązowymi liśćmi opadającymi wokół / I śniegiem we włosach / Teraz uśmiechasz się przez okno / Tego obskurnego hotelu / Nad Washington Square”). To wspomnienie z Greenwich Village z lat 60., miejsca i czasu kluczowego dla ich relacji, nabiera odcienia upływającego czasu i starzenia się. Wyrażenie „Our breath comes out white clouds / Mingles and hangs in the air / Speaking strictly for me / We both could have died then and there” („Nasze oddechy tworzyły białe obłoki / Mieszały się i wisiały w powietrzu / Mówiąc szczerze / Mogliśmy wtedy umrzeć oboje”) oddaje intensywność i dramatyzm ich wspólnych chwil, sugerując, że ich związek był tak głęboki, że ocierał się o transcendencję.

Kulminacja piosenki następuje, gdy podmiot liryczny konfrontuje byłego kochanka z jego brakiem nostalgii: „Now you're telling me / You're not nostalgic / Then give me another word for it / You who are so good with words / And at keeping things vague” („Teraz mówisz mi / Że nie jesteś nostalgiczny / To daj mi na to inne słowo / Ty, który tak dobrze operujesz słowami / I potrafisz utrzymywać rzeczy w niejasności”). Baez w ten sposób wyraża frustrację z powodu jego unikania jasnych deklaracji i emocjonalnej nieuchwytności. Ona sama, w przeciwieństwie do niego, nie chce już tej niejasności, ponieważ „It's all come back too clearly” („Wszystko wróciło zbyt wyraźnie”), a ból wyraźnych wspomnień jest zbyt wielki. Ostateczne, gorzkie wyznanie „Yes I loved you dearly / And if you're offering me diamonds and rust / I've already paid” („Tak, kochałam cię drogo / A jeśli oferujesz mi diamenty i rdzę / Ja już zapłaciłam”) to deklaracja przeszłej miłości i jednocześnie odmowa ponownego wejścia w emocjonalne zmagania, za które już zapłaciła wysoką cenę.

Blackmore’s Night, zespół stworzony przez legendarnego gitarzystę Deep Purple i Rainbow, Ritchie’go Blackmore’a, oraz wokalistkę i autorkę tekstów Candice Night, znany jest z łączenia muzyki folkowej i średniowiecznej z rockowymi elementami. Ich wersja „Diamonds And Rust” ukazała się na albumie „Ghost of a Rose” w 2003 roku. Choć pierwotna wersja Joan Baez ma bardziej folkowy charakter, a Judas Priest stworzyli z niej heavymetalowy hymn w 1977 roku, interpretacja Blackmore’s Night jest bardziej refleksyjna i melancholijna. Candice Night wykonuje ją z „zmęczonym uczuciem”, jakby „nawiedzanie stało się częścią jej wystroju”, a gitara Ritchie’go Blackmore’a jest delikatna, „jakby grał w rękawiczkach”, szanując kruchość historii. Ritchie Blackmore i Candice Night nagrali również akustyczną wersję utworu w 2020 roku podczas kwarantanny, co świadczy o ich szczególnym zamiłowaniu do tej piosenki. Candice podkreśliła, że podczas gdy wersja Baez ocieka sarkazmem, ich wykonanie nacechowane jest „łagodnym westchnieniem, prawie rezygnującym chichotem”, nadając utworowi starszy, cieplejszy charakter. Ta piosenka, niezależnie od wersji, pozostaje ponadczasową opowieścią o miłości, stracie i złożonej naturze wspomnień.