Interpretacja I will always love you - Whitney Houston

„I Will Always Love You” w wykonaniu Whitney Houston to utwór, który na zawsze zapisał się w historii muzyki jako kwintesencja miłosnej ballady, symbol rozstania pełnego godności i niezachwianego uczucia. Choć dla większości kojarzony jest nierozerwalnie z potężnym głosem Houston, niewiele osób zdaje sobie sprawę, że ten hymn rozstania narodził się pod piórem innej legendy – Dolly Parton. Parton napisała tę piosenkę w 1973 roku jako pożegnanie ze swoim mentorem i partnerem biznesowym, Porterem Wagonerem, z którym przez siedem lat prowadziła wspólny program telewizyjny. Utwór miał wyrazić jej wdzięczność i jednocześnie zakomunikować potrzebę podążania własną ścieżką kariery. Co ciekawe, Parton stworzyła go tego samego dnia, co swój inny wielki przebój, „Jolene”.

Tekst piosenki, w interpretacji Whitney, staje się wzruszającym wyznaniem kobiety, która z bólem, lecz świadomie, decyduje się odejść od ukochanego. Już pierwsze wersy: „If I should stay, I would only be in your way” („Gdybym została, byłabym tylko na twojej drodze”) doskonale oddają ten dylemat. To akt altruizmu – rezygnacja z własnego szczęścia dla dobra drugiej osoby, z pełną świadomością, że nie jest się tym, czego partner potrzebuje. Mimo to, miłość pozostaje niezmienna: „And I… will always love you” („I ja… zawsze będę cię kochać”). Ten refren, śpiewany przez Houston, staje się mantrą, obietnicą wiecznej pamięci i uczucia, które przetrwa fizyczne rozstanie.

Kluczowy dla emocjonalnego wydźwięku utworu jest moment, w którym padają słowa: „Bittersweet memories – That is all I'm taking with me” („Gorzkosłodkie wspomnienia – to wszystko, co zabieram ze sobą”). To podkreśla nostalgię i akceptację sytuacji, ale bez goryczy czy żalu. Prośba: „Please don't cry: We both know I'm not what you, you need” („Proszę, nie płacz: oboje wiemy, że nie jestem tym, czego potrzebujesz”) to ostateczne potwierdzenie bezinteresowności. Piosenka nie jest o złamanym sercu z powodu zdrady, ale o smutnym, lecz dojrzałym zakończeniu relacji, w której obie strony zdają sobie sprawę z niemożności dalszego wspólnego budowania przyszłości.

Ostatnia zwrotka jest pięknym życzeniem, pełnym nadziei i miłości: „I hope life treats you kind, And I hope you have all you've dreamed of, And I wish you joy and happiness, But above all this I wish you love” („Mam nadzieję, że życie będzie dla ciebie łaskawe, i mam nadzieję, że spełnią się wszystkie twoje marzenia, i życzę ci radości i szczęścia, ale ponad wszystko życzę ci miłości”). To życzenie szczerego szczęścia dla byłego partnera, nawet jeśli to szczęście ma zostać odnalezione u boku kogoś innego.

Wersja Whitney Houston z 1992 roku, wyprodukowana przez Davida Fostera, stała się gigantycznym sukcesem, głównie za sprawą filmu „Bodyguard”, w którym Houston zagrała główną rolę u boku Kevina Costnera. Co ciekawe, to właśnie Costner zasugerował piosenkę „I Will Always Love You” jako zastępstwo dla pierwotnie planowanego utworu Jimmy’ego Ruffina „What Becomes of the Brokenhearted”. Aktor upierał się również przy ikonicznym, rozpoczynającym utwór, fragmencie zaśpiewanym a cappella, mimo początkowego sprzeciwu wytwórni Arista, która obawiała się, że taki wstęp zaszkodzi sukcesowi komercyjnemu. Costner nalegał, argumentując, że „pokazuje to miarę tego, jak bardzo ona (bohaterka) kocha tego faceta – że śpiewa bez muzyki”. Parton początkowo zaoferowała piosenkę Patti LaBelle, ale ta ostatecznie z niej nie skorzystała, co, jak sama przyznała, później głęboko żałowała.

Wersja Lindy Ronstadt z 1975 roku, którą Costner zaprezentował Houston, nie zawierała ostatniej zwrotki. Dopiero Dolly Parton poinformowała producenta Davida Fostera o brakującym fragmencie, podkreślając jego znaczenie dla pełnego odbioru piosenki, co skutkowało tym, że Whitney nagrała pełną wersję.

Gdy Dolly Parton po raz pierwszy usłyszała wersję Whitney Houston w radiu, prowadząc samochód, była ponoć tak wzruszona, że musiała zjechać na pobocze, bojąc się, że spowoduje wypadek. Z podziwem skomentowała wykonanie Houston, mówiąc: „Sposób, w jaki zaśpiewała moją prostą piosenkę, sprawił, że stała się ona niemal jej piosenką”. David Foster, producent, wspominał, że gdy prosił Whitney o wykonanie czegoś w studiu, „zazwyczaj robiła coś innego i… w 99% przypadków to było coś lepszego niż to, o co prosiłem”, nazywając to „prawdziwym geniuszem Whitney Houston”.

Singiel Whitney Houston, wydany 2 listopada 1992 roku, stał się najlepiej sprzedającym się singlem żeńskiej artystki wszech czasów, rozchodząc się w ponad 24 milionach egzemplarzy na całym świecie. Zdobył szczyty list przebojów w 34 krajach, spędzając 14 tygodni na pierwszym miejscu amerykańskiej listy Billboard Hot 100, co było wówczas rekordem. Utwór został uhonorowany dwiema nagrodami Grammy, w tym za Nagranie Roku i Najlepsze Żeńskie Wykonanie Pop. Sukces tego utworu sprawił, że soundtrack do „Bodyguarda” stał się najlepiej sprzedającym się albumem ze ścieżką dźwiękową w historii, z ponad 45 milionami sprzedanych kopii na całym świecie. To nie tylko piosenka, ale i fenomen kulturowy, który utrwalił Whitney Houston jako „Głos” i niezaprzeczalną ikonę muzyki. Nawet Dolly Parton zarobiła na tantiemach z tego utworu ogromne kwoty, szacowane na nawet 10 milionów dolarów. Jest to dowód na to, jak wielowymiarowa i uniwersalna okazała się prostota oryginalnej kompozycji, której Whitney Houston nadała niezrównaną moc i emocjonalną głębię.