Utwór „Sabotage” zespołu Beastie Boys, wydany w 1994 roku jako pierwszy singiel z albumu Ill Communication, to eksplozja frustracji i buntu, wyrażona w charakterystycznym dla grupy stylu rap rocka i punka. Na pierwszy rzut oka, tekst piosenki wydaje się być pełen gniewu i oskarżeń o zdradę czy intrygi, a powtarzające się „I can't stand it, I know you planned it” („Nie mogę tego znieść, wiem, że to zaplanowałeś”) od razu nastraja słuchacza na konfrontacyjny ton.

Kluczem do zrozumienia piosenki jest jej geneza. Jak ujawnił Ad-Rock w dokumencie Beastie Boys Story z 2020 roku, teksty są w rzeczywistości fikcyjną tyradą na temat ich producenta, Mario Caldato Jr., który „był najgorszą osobą na świecie i zawsze ich sabotował i powstrzymywał”. Caldato Jr. był sfrustrowany brakiem postępów Beastie Boys w studiu podczas nagrywania Ill Communication, ponieważ zespół często się wahał i miał problemy z dokończeniem utworów. Adam Horovitz (Ad-Rock) w żartobliwym, sarkastycznym tonie napisał tekst, udając, że Caldato celowo utrudnia im twórczość. To ironiczne podejście, charakterystyczne dla Beastie Boys, sprawia, że „Sabotage” działa na wielu poziomach.

W tekście pojawia się odniesienie do afery „Watergate”: „I'm a set it straight, this Watergate” („Ureguluję to, to Watergate”). Odwołanie to symbolizuje wewnętrzny „Watergate” w przemyśle muzycznym, a także poczucie bycia sabotowanym i dławionym w procesie twórczym. Krytyka mogła być skierowana w stronę branży muzycznej, a może nawet własnej wytwórni, oskarżając ją o niejasne motywy i podstępne taktyki. Fraza „Cause your crystal ball ain't so crystal clear” („Bo twoja kryształowa kula nie jest tak krystalicznie czysta”) dodatkowo podkreśla to wrażenie mętnych intencji.

Refren „Listen all of y'all it's a sabotage” („Słuchajcie wszyscy, to sabotaż”) jest okrzykiem bojowym – wezwaniem do fanów i rówieśników, by zauważyli, że są podkopywani. Beastie Boys, znani z łączenia hip-hopu z rockiem, w tym utworze postawili na tradycyjne rockowe instrumentarium: Ad-Rock na gitarze, MCA na basie i Mike D na perkusji, z mocno przesterowanymi riffami basowymi i wokalem Ad-Rocka. Co ciekawe, utwór powstał z improwizowanego jam session, gdzie Adam Yauch (MCA) grał riff na basie, a Mike D dodał perkusję.

Kolejnym intrygującym odniesieniem jest „I'm Buddy Rich when I fly off the handle” („Jestem jak Buddy Rich, kiedy wpadam w szał”). Buddy Rich był legendarnym perkusistą jazzowym, słynącym nie tylko ze swojego talentu, ale także z porywczego temperamentu. Krążyły bootlegowe taśmy, na których Rich krzyczał na członków swojego zespołu, wyzywając ich i grożąc zwolnieniem za drobne błędy. Odwołanie to dodaje tekstowi warstwy humorystycznej i jednocześnie potęguje wrażenie wybuchowej frustracji, jaką czuje narrator piosenki.

Piosenka zyskała również kultowy status dzięki swojemu teledyskowi, wyreżyserowanemu przez Spike'a Jonze'a. Klip jest hołdem i parodią seriali kryminalnych z lat 70., takich jak Hawaii Five-O, The Streets of San Francisco czy Starsky i Hutch. Członkowie zespołu wcielają się w różne postaci policjantów w starych strojach, perukach i wąsach, co dodaje teledyskowi zabawnego, prześmiewczego charakteru. Video zostało nominowane w pięciu kategoriach do nagród MTV Video Music Awards w 1994 roku.

„Sabotage” okazało się umiarkowanym sukcesem komercyjnym po wydaniu, ale z biegiem lat zyskało znaczne uznanie krytyków, będąc chwalone za przejmujące teksty i melodię. Magazyn Rolling Stone dwukrotnie umieścił „Sabotage” na liście 500 Greatest Songs of All Time, a w najnowszej, zaktualizowanej liście z 2021 roku, zajęło 245. miejsce. Utwór, będący punk-hiphopowym manifestem, stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych i wpływowych dzieł Beastie Boys. Co ciekawe, w przeciwieństwie do wielu wcześniejszych utworów zespołu, „Sabotage” nie zawierało sampli, co było świadomą decyzją grupy, by bardziej polegać na żywych instrumentach.

Ostatecznie, „Sabotage” to nie tylko energiczny hymn buntu, ale także sprytny komentarz na temat frustracji twórczej, nacisków branży i walki o artystyczną niezależność, ukryty za fasadą żartobliwego oskarżenia i ikonicznego teledysku.