Ashbury Heights, w swoim utworze „Christ”, wydanym w 2007 roku na albumie Three Cheers for the Newlydeads, kreuje postać określaną jako „Devilgod”, która wydaje się być ucieleśnieniem współczesnego idola, balansującego na granicy boskości i demoniczności. Tekst piosenki stanowi ostre, krytyczne spojrzenie na kult sławy, powierzchowność przemysłu muzycznego oraz ulotność ludzkiego uwielbienia.

Początkowe wersy – „Devilgod — Paralyzed / By unreasonable fear / High on expectations / Drunk on Perriér” – malują obraz tej enigmatycznej figury jako istoty sparaliżowanej irracjonalnym strachem, napędzanej wygórowanymi oczekiwaniami i odurzonej luksusem (Perriér, prawdopodobnie odwołanie do drogiego szampana lub wody, symbolizuje tutaj obłędny przepych). „Devilgod” jest bezustannie „analizowany przez najlepszych i najgorszych” („By the best and the beast”), co wskazuje na wszechobecną uwagę i nieustanne ocenianie, zarówno przez elity, jak i przez masy. Określenie „władca szaleńców” („A sovereign of madmen”) sugeruje jego magnetyczny wpływ na fanów, którzy w ślepym uwielbieniu podążają za idolem, nawet jeśli ten jest zaledwie „królem” w świecie szaleństwa.

Refren utworu jest bezpośrednim, prowokacyjnym wezwaniem do publiczności: „Clap your hands, you motherfuckers / Buy the record, sing along”. To zwięzła instrukcja, jak stać się częścią tego kultu – poprzez bezrefleksyjną konsumpcję i naśladownictwo. Kluczowa dla utworu dualność objawia się w dalszej części refrenu: „The moment that you dig this song / I will become your newborn Christ” oraz „I'm coming now, it won't be long / Before I am your Antichrist”. Artysta sugeruje, że jego tożsamość jako „nowonarodzonego Chrystusa” lub „Antychrysta” jest całkowicie zależna od percepcji i akceptacji publiczności. Jeśli utwór zostanie „wykopany” („dig this song”, co oznacza zrozumiany, zaakceptowany, lubiany), twórca staje się mesjaszem; jeśli jednak ta akceptacja jest jedynie powierzchowna lub z czasem minie, łatwo może przeobrazić się w siłę destrukcyjną, Antychrysta. Podkreśla to zmienność i ulotność sławy, a także to, jak szybko uwielbienie może zamienić się w nienawiść.

Wers „Make my day, my world, my Silverchair / Make your way all through my faux despair” zawiera intrygujące odniesienie do australijskiego zespołu Silverchair. Może to być ironiczne nawiązanie do innej grupy muzycznej, być może symbolizującej osiągnięty sukces, który artysta pragnie naśladować, lub stanowi krytykę pewnego rodzaju melancholii czy „sztucznej rozpaczy” („faux despair”) często towarzyszącej wizerunkom gwiazd. Postać „Devilgod” jest dalej opisywana jako „Demonesque / Appalling deity detest / Vanity incarnate / Malicious manifest”. Jest to wcielenie pychy i złośliwości, ohydne bóstwo, które budzi odrazę, ale jednocześnie manifestuje się jako uosobienie próżności. Ta figura jest „desperate / To retain his cheap glamour” („desperate to retain his cheap glamour”), co obrazuje rozpaczliwą walkę o utrzymanie pozorów luksusu i atrakcyjności w obliczu nieuchronnego upadku. Zakończenie tej części tekstu, „We're all paper stars now / At point de non-retour”, doskonale podsumowuje ten stan rzeczy, sugerując, że w przemyśle rozrywkowym wszyscy są jedynie „papierowymi gwiazdami” – efemerycznymi i łatwymi do zniszczenia. Przekroczony „punkt bez powrotu” („point de non-retour”) symbolizuje brak możliwości odwrotu od tej spirali próżności i sztuczności.

„Christ” jest zatem gorzką satyrą na współczesną kulturę celebrytów i mechanizmy rządzące rynkiem muzycznym. Ashbury Heights prowokuje słuchacza do refleksji nad rolą idola i fana, a także nad tym, jak łatwo autentyczność może zostać skomercjalizowana i wypaczona przez żądze sławy i uwielbienia. Ostatecznie piosenka stanowi mocny komentarz na temat tego, jak publiczność kształtuje tożsamość swoich idoli, nadając im zarówno zbawienne, jak i destrukcyjne cechy.