Interpretacja Syreny - Artur Rojek

Artur Rojek, postać doskonale znana polskiej scenie muzycznej, po odejściu z zespołu Myslovitz w 2012 roku, rozpoczął solową karierę, która zaowocowała wydanym w 2014 roku albumem „Składam się z ciągłych powtórzeń”. Jednym z najpopularniejszych singli z tej płyty, który podbił listy przebojów (w tym Listę Przebojów Programu Trzeciego Polskiego Radia), były właśnie „Syreny”. Piosenka ta, wydana 26 maja 2014 roku, szybko stała się ikoną melancholijnego, refleksyjnego pop-rocka, z którego Rojek słynie.

„Syreny” to utwór, który z niezwykłą wrażliwością mierzy się z problematyką złożoności relacji międzyludzkich, a zwłaszcza związków, w których niedopowiedzenia i wewnętrzne sprzeczności stają się codziennością. Już pierwsza zwrotka: „Patrzę jak miesza się / to czego nie ma i to co jest / A potem kiedy mówię wprost / milczysz i odwracasz wzrok”, wprowadza słuchacza w świat dysonansu poznawczego i emocjonalnego. Podmiot liryczny obserwuje, jak w jego relacji zaciera się granica między faktem a fikcją, między rzeczywistością a pragnieniem. Bezpośrednia komunikacja napotyka mur milczenia, co buduje poczucie frustracji i niezrozumienia.

Dalsze wersy, „Tysiąc wypitych razem kaw / głupi myślałem, że cię znam / W rzucaniu kamieniami słów / znowu przegrywam trzy do dwóch”, podkreślają poczucie rozczarowania i uderzenia w głęboko zakorzenione przekonanie o bliskości. Mimo wspólnych doświadczeń, symbolizowanych przez „tysiąc kaw”, narrator zdaje sobie sprawę z iluzoryczności swojej wiedzy o drugiej osobie. Konflikt, przedstawiony jako „rzucanie kamieniami słów”, to metafora bolesnych kłótni i ostrych wymian zdań, które są nieodłącznym elementem wielu związków. Wynik „trzy do dwóch” wskazuje na ciągłe poczucie przegranej, przewagi drugiej strony lub po prostu na chroniczną nierównowagę sił w sporach.

Refren, „Chociaż jak syreny / budzą mnie o tobie sny / Jedno wiem na pewno / nie chciałbym bez Ciebie żyć”, stanowi serce emocjonalne utworu i klucz do interpretacji tytułowych „Syren”. Sny o ukochanej osobie nie są tu kojarzone ze spokojem czy romantyzmem, lecz z alarmującym, intensywnym dźwiękiem syreny – być może tej, która budzi w nocy i zapowiada zagrożenie, ale jednocześnie nie pozwala zapomnieć o tym, co najważniejsze. To może odnosić się również do mitycznych syren, które swoim śpiewem wabiły i jednocześnie stanowiły niebezpieczeństwo. Ta dwoistość symbolizuje miłość, która jest jednocześnie źródłem bólu i nieznośnego pragnienia bycia razem. Mimo wszelkich trudności, konfliktów i niedopowiedzeń, podmiot liryczny wyraża absolutną pewność co do swojej zależności od tej relacji, nie wyobrażając sobie życia bez tej osoby.

W drugiej części utworu pojawia się obraz „Niedogaszony pożar się tli / patrzę i unoszę brwi”. To metafora tlącego się konfliktu, ukrytych emocji, które wciąż mają potencjał do rozgorzenia na nowo, a ich obecność wywołuje zdziwienie i rezygnację narratora. „Za karę cisza, karą krzyk / chciałem raz wygrać - pozwól mi” – te słowa ukazują błędne koło komunikacji, gdzie zarówno brak, jak i nadmiar słów stają się narzędziem kary. Podmiot liryczny, zmęczony wieczną walką, pragnie choć raz poczuć smak zwycięstwa, ulgi, normalności.

Kolejna zwrotka: „Każesz cofnąć się o metr / i nie wiem jak powiedzieć "nie" / Więc gryzę wargę, burzę krew / trzaskasz drzwiami a ja klnę”, opisuje dynamikę kontroli i bezsilności. Druga strona narzuca dystans, a narrator, choć wewnętrznie się buntuje („gryzę wargę, burzę krew”), nie potrafi się sprzeciwić. Kulminacją napięcia jest dramatyczna scena trzaskania drzwiami i przekleństwa – wyrazu bezsilnej złości i niemożności rozwiązania konfliktu.

„Syreny” Artura Rojka to zatem głęboka refleksja nad toksyczną fascynacją, miłością, która jest nierozłączna z cierpieniem, ale jednocześnie tak silna, że przetrwanie bez niej wydaje się niemożliwe. Piosenka dotyka uniwersalnych tematów nieporozumień, walki o dominację, bezsilności i niegasnącego przywiązania w relacjach. Utwór ten, z Bartoszem Dziedzicem jako współautorem muzyki i słów, doskonale oddaje solowy styl Artura Rojka, charakteryzujący się emocjonalną głębią i melancholią. Teledysk do utworu, wyreżyserowany przez Tomasza Glińskiego, a z udziałem islandzko-francuskiego aktora Tomasa Lemarquisa, dodatkowo wizualizuje wewnętrzne zmagania i skomplikowaną naturę relacji, o której opowiada piosenka.