Interpretacja We Don't Have To Dance - Andy Black

"We Don't Have To Dance" autorstwa Andy'ego Blacka to utwór, który z miejsca chwyta za serce swoją szczerością i bezkompromisowym ujęciem tematu, który dotyka wielu – lęku społecznego i awersji do powierzchownych interakcji. Wydany 18 marca 2016 roku jako pierwszy singiel z debiutanckiego solowego albumu Andy'ego, The Shadow Side, piosenka stanowi znaczące odejście od metalcore'owego brzmienia Black Veil Brides, zespołu, którego Andy Biersack jest frontmanem. Sam Andy opisał utwór jako "poppierowy" w porównaniu do jego wcześniejszej twórczości.

Tekst piosenki, którego współautorem jest Patrick Stump z Fall Out Boy oraz Quinn Allman, były gitarzysta The Used, powstał w wyjątkowo autentyczny sposób. Andy Black w jednym z wywiadów ujawnił, że proces twórczy polegał na tym, że on i Patrick po prostu siedzieli i rozmawiali o rzeczach, których obaj nienawidzili przez około pół godziny, a następnie stworzyli z nich listę, która stała się tekstem piosenki. Andy Biersack przyznał, że zmaga się z lękiem społecznym, zwłaszcza w obliczu oczekiwań, by jako osoba publiczna być "zabawnym, sympatycznym i podekscytowanym" w sytuacjach towarzyskich, podczas gdy wewnętrznie "przeczołguje się". Ta piosenka stała się zatem hymnem dla osób z podobnymi odczuciami.

Pierwsza zwrotka zanurza nas w atmosferze przyjęcia, którą bohater postrzega jako duszną i męczącą: "Record scratch; Steve Miller Band / Tattooed necks and tattooed hands". Wprowadzenie "Steve Miller Band" może symbolizować typową, mainstreamową muzykę, która nuży i nie pasuje do wewnętrznego stanu podmiotu lirycznego. Obrazy "wytatuowanych szyi i rąk" malują obraz powierzchownej mody lub grupy ludzi, z którymi bohater nie czuje więzi. Pytanie "Oh, how don't you drown in the rain storm?" podkreśla poczucie bycia przytłoczonym i zagubionym w tej sytuacji. Słowa "Fresh regrets, vodka sweats / The sun is down and we're bound to get / Exhausted and so far from the shore" doskonale oddają kac moralny i fizyczny, symbolizując ucieczkę w używki i wynikające z niej wyczerpanie oraz poczucie dryfowania daleko od tego, co prawdziwe i bezpieczne.

Refren to esencja utworu i najbardziej bezpośrednie wyrażenie frustracji oraz potrzeby autentyczności: "We don't have to talk / We don't have to dance / We don't have to smile / We don't have to make friends". To jawna deklaracja odrzucenia społecznych konwenansów i przymusu do udawania. Sarkastyczne "It's so nice to meet you, / Let's never meet again" jest manifestacją pragnienia unikania dalszych, nieszczerych interakcji. Andy Black w wywiadach podkreślał, że teksty są po prostu listą rzeczy, których nienawidzi i które go denerwują w kontekście imprez i płytkiej socjalizacji.

W pre-refrenie, powtarzane frazy "You're never gonna get it / I'm a hazard to myself" ukazują głębokie poczucie niezrozumienia i wewnętrznego konfliktu. Podkreślenie "This is hell, this is hell / You're looking and whispering / You think I'm someone else / This is hell, yes. / Literal hell." dobitnie wyraża, jak opresyjne i piekielne może być dla osoby z lękiem społecznym przebywanie w otoczeniu, gdzie czuje się oceniana i błędnie postrzegana. To właśnie ten "literalny piekło" bycia niezrozumianym i zmuszanym do nienaturalnych zachowań.

Druga zwrotka kontynuuje ten motyw, opisując dalej scenę przyjęcia: "Bottles smash, I raise my hand / How can you all even stand / And why is there joy in this poison?". Te wersy ukazują zdziwienie bohatera, jak inni mogą znajdować radość w czymś, co on postrzega jako "truciznę" – symbolizującą tu alkohol i całą toksyczną atmosferę pozornej zabawy. "Oh, faking smiles and confidence / Driving miles to capture this excitement" to trafna obserwacja wysiłku wkładanego w utrzymanie pozorów i dążenie do iluzorycznego "podekscytowania", które w rzeczywistości jest pustką.

Wideo do utworu, wyreżyserowane przez Patricka Fogarty'ego, ukazało się trzy dni po premierze singla, 21 marca 2016 roku. Jest czarno-białe i ma "niesamowitą", "vintage'ową estetykę horroru", co idealnie współgra z mrocznym, introspekcyjnym nastrojem piosenki. Piosenka osiągnęła również sukces komercyjny, zajmując 23. miejsce na liście Billboard Hot Rock Songs. The Shadow Side zyskał ogólnie pozytywne recenzje, a Rock Sound opisał go jako "pełen bombastycznego alt-popu". W 2017 roku "We Don't Have To Dance" została nagrodzona tytułem "Song of the Year" podczas Alternative Press Music Awards.

Podsumowując, "We Don't Have To Dance" to nie tylko chwytliwy utwór pop-rockowy, ale przede wszystkim szczery manifest artysty, który odrzuca presję dopasowania się do społecznych oczekiwań. Jest to piosenka o odwadze, by pozostać sobą, nawet jeśli oznacza to bycie "niezrozumiałym" i postrzeganie typowych sytuacji towarzyskich jako "piekła". Przez swoje osobiste przesłanie o lęku społecznym i potrzebie autentyczności, utwór ten zyskał szerokie uznanie, stając się głosem dla wielu, którzy czują się podobnie zagubieni i przytłoczeni w świecie pełnym pozorów.