Interpretacja Anything - Adrianne Lenker

Adrianne Lenker w „Anything” maluje intymny i złożony portret relacji, zanurzony w strumieniu świadomości, który zaciera granice między codziennością a głębokimi przeżyciami. Utwór, wydany bez wcześniejszych zapowiedzi 2 września 2020 roku jako singiel promujący album Songs (i Instrumentals), jest swoistym montażem wspomnień z byłym partnerem, Indigo Sparke. W wywiadzie dla Apple Music, Lenker opisała go jako „montaż wielu różnych obrazów, które przechowywałam w głowie, będąc z tą osobą”. Podkreśliła, że „niezależnie od tego, co się dzieje, liczy się tylko to, że jesteś z nią. Chciałam ująć coś, zinternalizować piękno tej relacji”.

Początkowe wersy, takie jak „Staring down the barrel of the hot sun / Shining with the sheen of a shotgun”, natychmiast wprowadzają dwuznaczną atmosferę – z jednej strony intensywne, wręcz bolesne piękno słońca, z drugiej echo przemocy czy zagrożenia. To subtelne napięcie przewija się przez całą piosenkę, sugerując, że nawet w najpiękniejszych chwilach miłości może tkwić cień bólu lub trudności. Drobne, zmysłowe detale, jak „Hanging your jeans with a clothes pin / Skin still wet still on my skin / Mango in your mouth, juice dripping”, budują obraz głębokiej intymności i bliskości fizycznej, uchwycając ulotne chwile, które stają się skarbem w pamięci. Te sceny świadczą o ogromnej uwadze, jaką artystka poświęcała szczegółom relacji, co jest często kojarzone z kobiecą miłością i pasją.

Następnie piosenka zabiera nas w mroczniejsze zakamarki, do sceny rodzinnej kłótni w Wigilię: „Christmas eve with your mother and sis / Don't wanna fight but your mother insists”. Ten fragment kontrastuje z idyllicznymi obrazami, pokazując, że miłość to także mierzenie się z trudnościami i konfliktami zewnętrznymi. Drastyczny obraz „Dog's white teeth slice right through my fist / Drive to the ER and they put me on risk” jest interpretowany jako eufemizm dla samookaleczenia, co otwiera dyskusję o tematach bólu, samobójstwa i kruchości psychicznej, które mogą być obecne w tle relacji. Adrianne pragnie być częścią rodziny partnera, a nie jedynie „właścicielką jego fantazji”, co pokazuje jej dążenie do prawdziwej, ugruntowanej przynależności, zamiast powierzchownego uwielbienia.

Refren „I don't wanna talk about anything / I don't wanna talk about anyone / I wanna kiss, kiss your eyes again / Wanna witness your eyes looking / I wanna sleep in your car while you're driving / Lay in your lap when I'm crying” jest sercem utworu. Wyraża on tęsknotę za prostotą, za połączeniem, które wykracza poza słowa i zbędne rozmowy. Lenker pragnie intymności w jej najczystszej formie – obserwowania mrugnięć powiek, słuchania bicia serca, czucia dotyku dłoni, bycia blisko w chwilach bezbronności. Ta powtarzalność fraz w refrenie wzmacnia emocjonalny wpływ i podkreśla głębokie pragnienie tej bezwarunkowej bliskości.

W dalszych zwrotkach pojawiają się obrazy natury – „Circle of pine and red oak / Circle of moss and fire smoke” – które wprowadzają poczucie cykliczności i naturalnego porządku, być może odzwierciedlając nieuchronność zmian w relacjach. Równocześnie, obrazy mechaniczne, jak „Push the clutch and I pull the choke”, łączą intymne wyznania z prozą życia i podróżą, którą partnerzy wspólnie odbywają.

Piosenka zamyka się serią retorycznych pytań i wyznań: „Weren't we the stars in Heaven? / Weren't we the salt in the sea? / Didn't you believe in me?”. Te wersy, zdaniem krytyków, odzwierciedlają tęsknotę za potwierdzeniem, że związek był czymś wyjątkowym i fundamentalnym. Ostatnie linijki, „You held me the whole way through / When I couldn't say the words like you / I was scared Indigo but I wanted to”, są bezpośrednim odniesieniem do byłej partnerki Adrianne, Indigo Sparke, i wspominają trudny moment rozstania, w którym Lenker nie była w stanie wyrazić swoich uczuć. Wskazują na lęk przed bezbronnością i głęboką wrażliwość, która często charakteryzuje twórczość Lenker. Powtórzenie „I was scared Indigo but I wanted to” podkreśla wewnętrzną walkę i tęsknotę za emocjonalną otwartością.

„Anything” jest esencją stylu Lenker – jej zdolności do przekształcania osobistych, często bolesnych wspomnień w uniwersalne emocje, za pomocą oszczędnych środków i skupienia na szczegółach. Utwór został nagrany w całkowicie analogowy sposób, na taśmie, bez patrzenia na ekrany komputerów, co podkreśla jego autentyczny i surowy charakter, bliski naturze i ludzkim doświadczeniom. Taka metoda nagrywania pozwala Lenker na tworzenie muzyki, która wydaje się „bezpieczną przestrzenią do przetwarzania żalu”. Delikatny wokal i akustyczne brzmienie gitary, często sprawiające wrażenie szeptu, dodają piosence intymności i wrażliwości, sprawiając, że słuchacz czuje się, jakby był świadkiem prywatnego wyznania. To nie jest opowieść o idealnej miłości, lecz o jej złożoności, gdzie radość i ból, intymność i strach, tworzą nierozerwalną całość.