Utwór „Dzień zwycięstwa (Lenin i partia)” projektu Zuch Kazik stanowi jaskrawy przykład artystycznej dekonstrukcji i szyderstwa z komunistycznej propagandy. Większa część tekstu piosenki nie jest oryginalnym dziełem Kazika Staszewskiego, lecz stanowi adaptację historycznego utworu – Marszu Gwardii Ludowej. Jest to pieśń partyzancka, której słowa napisała Wanda Zieleńczyk, a muzykę skomponowała wraz z Józefem Klukowskim. Utwór ten miał dokumentować początek zbrojnej działalności Gwardii Ludowej, a jego autorka tragicznie zginęła w wieku osiemnastu lat, rozstrzelana przez Gestapo.

Pierwsze strefy Marszu Gwardii Ludowej malują obraz cierpienia i zniszczenia: „My ze spalonych wsi / My z głodujących miast”. To przedstawienie ludu zepchniętego do ostateczności, doświadczającego „głodu, krwi, lat łez”. Ta wizja staje się motorem napędowym dla wezwania do zemsty i zbrojnego oporu, podkreślając nieuchronność retribution: „Już zemsty nadszedł czas!” Utwór buduje poczucie jedności i siły w dążeniu do walki, akcentując militarny charakter i zdecydowanie: „Więc zarepetuj broń / I w serce wroga mierz!”. Marszowy rytm, symbolizowany przez „Dudni nasz krok, milionów krok” oraz „partyzancki śpiew”, ma zagrzewać do boju i budować wrażenie niezliczonej siły zjednoczonych mas. Wreszcie, pieśń kulminuje w triumfalnym wezwaniu do „Gwardii” – symbolu rewolucyjnej armii – by ruszyła naprzód, obiecując zagładę wroga „z ręki ludowych mas!”. Jest to klasyczny przykład pieśni propagandowej, mającej na celu mobilizację, legitymizację przemocy rewolucyjnej i stworzenie mitu o sprawiedliwej walce ludu.

Właśnie w tym miejscu wkracza Zuch Kazik, radykalnie zmieniając kontekst i wymowę utworu. Po powtórzeniu trzech pierwotnych zwrotek, następuje nagła, dosadna i wulgarna interwencja: „Gwardia, Gwardia to nie warszawski klub / To milicyjny klub i za to chuj im w dziób!”. Ten zaskakujący, a zarazem celny dodatek jest kwintesencją twórczości Zucha Kazika, projektu znanego z reinterpretacji komunistycznych pieśni propagandowych w albumie „Zakażone piosenki”. Jak tłumaczy Mirek Jędras, współzałożyciel Zucha Kazika, celem tego projektu jest „demaskowanie prawdziwego oblicza tego parszywego ustroju oraz totalitaryzmu i fanatyzmu w ogóle”. Kazik nie ukrywa, że jego intencją jest „zdyskredytowanie i wyszydzenie” minionego systemu, a album jest „rodzajem zemsty po latach”.

Ostatnia zwrotka w wykonaniu Zucha Kazika brutalnie zrywa z patosem i idealizacją rewolucyjnej Gwardii. „Gwardia”, która w początkowych strefach jawi się jako zbawca uciśnionych, zostaje zdławiona przez brutalną rzeczywistość komunistycznego państwa. Zamiast romantycznej wizji bojowników o wolność, zostaje zrównana z milicją – symbolem opresji, kontroli i terroru w powojennej Polsce. Wulgarny język ("chuj im w dziób") nie jest przypadkowy; służy jako potężne narzędzie desakralizacji, pozbawiając „Gwardię” jakiegokolwiek heroizmu i łącząc ją z brutalnością reżimu. To celowe zderzenie patosu z dosadnością ma na celu obnażenie fałszu i hipokryzji, które, zdaniem artysty, leżały u podstaw komunistycznej ideologii i jej realizacji.

W szerszym kontekście twórczości Kazika Staszewskiego, artysty znanego z niepokorności, niezależności i ostrej krytyki władzy oraz hipokryzji społecznej, „Dzień zwycięstwa (Lenin i partia)” wpisuje się w jego konsekwentną postawę dekonstrukcji narracji historycznych i politycznych. Nie jest to jedynie cover, lecz akt przewrotnej rekontekstualizacji, w którym dawny hymn staje się narzędziem krytyki, dowodząc, że muzyka może być formą spóźnionej zemsty i moralnego rozliczenia z trudną przeszłością. Utwór ten, poprzez swoją interwencję, zmusza słuchacza do ponownego przemyślenia historycznych wydarzeń i symboli, przypominając o bolesnych konsekwencjach ideologii, które w imię szczytnych celów niosły cierpienie i represje.