Interpretacja Take On Me - Weezer

Weezer, znany ze swojego specyficznego stylu balansującego między power-popem a alternatywnym rockiem, w 2019 roku podjął się reinterpretacji kultowego hitu a-ha „Take On Me”, umieszczając go na albumie złożonym wyłącznie z coverów z lat 80., zatytułowanym Weezer (The Teal Album). Decyzja o stworzeniu albumu z coverami, a w szczególności o sięgnięciu po ten synth-popowy hymn, była prawdopodobnie pokłosiem niespodziewanego sukcesu ich wersji „Africa” Toto, która stała się wiralowym fenomenem. Jak sam Rivers Cuomo, lider Weezer, przyznał, zespół nie czuje się „uwięziony w rolach, więc robimy to, co chcemy, co nas ekscytuje”. To podejście doskonale oddaje ducha, z jakim podeszli do „Take On Me”.

Piosenka opowiada o niepewności, tęsknocie i naglącym pragnieniu nawiązania kontaktu, zanim będzie za późno. Słowa takie jak „We're talking away / I don't know what I'm to say / I'll say it anyway” natychmiast wprowadzają słuchacza w stan wewnętrznego dialogu, zmagania się z własną nieśmiałością i poszukiwaniem odpowiednich słów. Ten motyw niedopowiedzenia i wewnętrznego wahania, a jednocześnie determinacji, by się otworzyć, rezonuje wyjątkowo dobrze z estetyką Weezer, która często flirtuje z tematyką outsiderów, nieśmiałości i próby nawiązania relacji. Głos Riversa Cuomo, choć w coverze obniżony o jeden ton, by lepiej pasować do jego skali wokalnej, zachowuje charakterystyczną dla niego wrażliwość i niekiedy udrękę, co pogłębia emocjonalny wymiar tekstu.

Refren „Take on me (take on me) / Take me on (take on me) / I'll be gone / In a day or two” to kwintesencja carpe diem – wezwanie do podjęcia ryzyka, do wykorzystania szansy, zanim ta przeminie. W kontekście rockowej aranżacji Weezer, z jej przesterowanymi gitarami i solidną sekcją rytmiczną, to błaganie nabiera nowej mocy. Oryginał a-ha, ze swoją krystalicznie czystą, syntetyczną produkcją, miał w sobie pewną eteryczność, podczas gdy wersja Weezer, choć zachowuje melodię, dodaje ciężaru i pilności. Zwłaszcza nowe sekcje wprowadzone przez Weezer, takie jak zwolniony mostek z mocniejszymi gitarami i perkusją oraz krótka, intymna partia z akustyczną gitarą przed finałowym refrenem, podkreślają dramatyzm i osobisty charakter tych słów.

Wersy takie jak „So needless to say / I'm odds and ends / But I'll be stumbling away / Slowly learning that life is OK” malują obraz osoby nieco zagubionej, ale uczącej się akceptacji i odnajdującej drogę. „It's no better to be safe than sorry” jest z kolei bezpośrednim apelem o odwagę, co w wykonaniu Weezer, zespołu, który sam nie boi się eksperymentować (nawet jeśli ich covery bywają różnie oceniane, niektórzy nazywają je „niezbyt inspirującymi”, inni „zaskakująco poruszającym hołdem”), nabiera autentyczności.

Kluczowym elementem interpretacji Weezer jest także nostalgia, którą zespół nie tylko wyraża poprzez wybór materiału z lat 80., ale również celebruje w teledysku. Wideo, wyreżyserowane przez Carricka Moore Gerety'ego, jest hołdem dla kultowego klipu a-ha, odtwarzając jego animowany styl i osadzenie w latach 80.. W teledysku młody Finn Wolfhard (znany ze Stranger Things) wciela się w postać młodego Riversa Cuomo, który wraz ze swoim młodzieńczym zespołem Calpurnia, odtwarza piosenkę. Sceny, w których młody Cuomo rysuje w zeszycie, a rysunki ożywają, przeplatają się z występem zespołu, tworząc warstwową nostalgię. To wizualne nawiązanie do początków, marzeń i niewinności doskonale współgra z tekstem piosenki, który sam w sobie jest o początkach rodzącego się uczucia i o szansie, którą warto wykorzystać, zanim „minie dzień lub dwa”. Weezer nie tylko gra piosenkę, ale w pewnym sensie na nowo ją przeżywa, wplatając w nią własną historię i charakterystyczną dla siebie mieszankę powagi i lekkiego humoru. Efekt końcowy to nie tylko udany cover, ale także intymna, rockowa refleksja nad ulotnością chwili i odwagą w dążeniu do bliskości.