Interpretacja Egipski rock - Wanda i Banda

Piosenka "Egipski rock" zespołu Wanda i Banda to utwór, który doskonale oddaje ducha lat 80. w polskiej muzyce rockowej – czasów, gdy gatunek ten przeżywał swój złoty wiek. Utwór stanowi część ścieżki dźwiękowej do popularnego serialu młodzieżowego „Siedem Życzeń”, emitowanego w 1986 roku, choć piosenki do niego nagrano wcześniej. Co ciekawe, cały serial, a tym samym towarzyszące mu utwory, leżały przez dwa lata na półkach z powodu cenzury, która miała problem z motywem reinkarnacji. Mimo to, piosenki z serialu, w tym „Egipski rock”, stały się bardzo rozpoznawalne i lubiane.

Interpretacja "Egipskiego rocka" skłania do refleksji nad połączeniem pozornie odległych światów – starożytnego Egiptu z dynamicznym i buntowniczym rockiem. Tekst piosenki, z jednej strony, jest wypełniony klasycznymi symbolami cywilizacji faraonów: ibis na gałęzi, piramidy, skarabeusz o imieniu Mateusz, faraon, papirusy, krokodyle w Nilu, Sfinks, mumie, fellach czy mastaba. Z drugiej strony, te egzotyczne obrazy są konsekwentnie przerywane i spajane powtarzającym się, stanowczym okrzykiem „Rock! Rock!”. To zderzenie tworzy humorystyczny efekt absurdalny, który jest charakterystyczny dla twórczości Wandy i Bandy.

Piosenka zdaje się bawić konwencjami, łącząc majestat i tajemniczość starożytnej kultury z prostotą i energią rock’n’rolla. Ibis, tradycyjnie symbol mądrości, tu jedynie „coś mu w piersi gra i rzęzi”, sprowadzony do roli nieświadomego uczestnika rockowego rytuału. Piramidy, symbol wieczności i potęgi, są pytane o swoją użyteczność, co może być lekkim żartem z pomnikowości i dystansu do monumentalnych wartości. Skarabeusz Mateusz to przykład udomowienia egzotyki, nadania jej swojskiego, niemal absurdalnego imienia. Nawet faraon, symbol najwyższej władzy, jest pytany o komfort na tronie, co humanizuje jego postać i wpisuje w codzienność.

W kolejnych zwrotkach pojawiają się kolejne, archetypowe elementy egipskiego krajobrazu i wierzeń: „coś się rusza w papirusach, zabłąkana jakaś dusza”, krokodyle w Nilu, Sfinks z zagadką, a nawet „szumiące mumie na gór szczycie”. Każdy z tych obrazów, choć ma potencjał do budowania nastroju grozy czy powagi, jest natychmiast rozładowywany przez rytmiczne i afirmacyjne „Rock! Rock!”. To powtórzenie działa jak refren, który nie tyle opisuje, co tworzy atmosferę – deklaruje obecność rocka w każdej sferze, nawet tej najbardziej nieoczekiwanej i odległej czasowo czy kulturowo. To rock, który jest na tyle wszechobecny, że przenika nawet starożytny Egipt, stając się jego integralną, choć anachroniczną, częścią.

Ostatnia zwrotka wprowadza bardziej codzienne, ludzkie sceny, nadal osadzone w egipskim kontekście: „Pilnuj dobrze się, fellachu, żebyś czasem nie spadł z dachu”, „Wczoraj jeden hipopotam, ledwo się wgrzebał z błota”, czy anegdotyczna „Jedna baba drugiej babie, zatrzasnęła drzwi w mastabie”. Te obrazy stanowią urocze domknięcie absurdalnej wizji – pokazują, że nawet w mistycznym Egipcie dzieją się prozaiczne, a czasem komiczne wydarzenia. Wszędobylski „Rock!” podkreśla, że to codzienne życie, z jego małymi dramatami i zmaganiami, również może być przesycone energią i rytmem rocka.

Wanda Kwietniewska w wywiadach często podkreślała, że lata 80. były „czasem muzyki rockowej”. Grupa Wanda i Banda, założona przez Wandę Kwietniewską w 1982 roku po jej odejściu z Lombardu, szybko zdobyła popularność dzięki energicznym występom i chwytliwym melodiom. „Egipski rock” doskonale wpisuje się w jej charakterystyczny styl – łączy zabawę językiem, lekkość przekazu z solidnym rockowym brzmieniem. Choć piosenki z serialu „Siedem Życzeń” były długo oczekiwane przez fanów, to dopiero w 2009 roku doczekały się ponownego nagrania i wydania na płycie, co było odpowiedzią na liczne prośby. Zespół nadal aktywnie koncertuje, a ich muzyka łączy pokolenia, dowodząc ponadczasowości rockowej energii. W ten sposób „Egipski rock” to nie tylko nostalgiczna podróż do czasów PRL-u i szalonego karnawału rocka, ale też dowód na to, że muzyka Wandy i Bandy nie traci na aktualności i wciąż potrafi zarażać optymizmem. To utwór, który z przymrużeniem oka patrzy na egzotykę, jednocześnie celebrując uniwersalną moc muzyki rockowej.