Interpretacja The voice - Ultravox

„The Voice” Ultravox to utwór głęboko osadzony w elektronicznym brzmieniu new wave, stanowiący kluczowy element albumu Rage in Eden z 1981 roku. Wydany jako drugi singiel z tego albumu, osiągnął 16. miejsce na brytyjskiej liście singli. Album, nagrywany w studio Conny'ego Planka w Kolonii, charakteryzuje się bardziej złożonym i introspektywnym stylem niż poprzednie wydawnictwa zespołu. Co ciekawe, zespół wszedł do studia, nie mając żadnego przygotowanego materiału, traktując studio jako instrument i tworząc utwory na miejscu, co trwało trzy miesiące.

Tekst piosenki, którego autorami są wszyscy członkowie zespołu – Warren Cann, Chris Cross, Billy Currie i Midge Ure – jest wielowymiarowy i otwarty na liczne interpretacje. Centralnym motywem jest „Głos”, który może mieć podwójne znaczenie: narracyjny głos tekstu oraz głos samego wokalisty i, przez rozszerzenie, występ zespołu. Już pierwsze wersy, „Native these words seem to me / All speech directed to me”, sugerują, że podmiot liryczny odbiera słowa jako coś wewnętrznego, głęboko osobistego, pochodzącego z jego własnego wnętrza. To wrażenie powracania, odczuwania i słyszenia czegoś „once before”, świadczy o cykliczności doświadczeń, być może związanych z poszukiwaniem inspiracji lub konfrontacją z ugruntowanymi prawdami.

Utwór porusza temat oddziaływania silnej i surowej władzy na jednostkę. Słowa te, narzucone z zewnątrz, są internalizowane, a ludzie podlegający tej władzy zostają zdominowani przez jej potęgę. W kontekście artystycznym, niektórzy interpretują „The Voice” jako walkę twórcy o znalezienie inspiracji do napisania piosenki. Teksty są tu postrzegane jako posiadające własne życie i wolę, a walka o inspirację staje się walką między poetą a słowami, które próbują się dostosować. „Stranger emotions in mind / Changing the contours I find” może odnosić się do twórczego procesu, w którym emocje i wspomnienia z przeszłości kształtują nowe idee, zmieniając dotychczasowe kontury myśli.

Refren – „Oh, the look and the sound of / The Voice / They try, they try / Oh, the shape and the power of / The Voice / In strong low tones” – podkreśla wszechobecność i siłę tego głosu. Słowa „They try, they try” mogą odnosić się zarówno do wysiłków tekstu, wykonawców, jak i samego podmiotu lirycznego w zrozumieniu lub przekazaniu wiadomości. Jest w tym zawarta pewna determinacja, choć może również sugestia walki z czymś nieuchwytnym, co „Forceful and twisting again / Wasting the perfect remains”. Ten „silny niski ton” potęguje wrażenie powagi i nieuchronności.

W kontekście ogólnego tonu albumu Rage in Eden, Midge Ure wspominał, że album jest „surowy, ascetyczny, mistycznie odległy, zimny, ale ta chłód działa”. Piosenki często niosą fatalistyczne emocje i wyczuwalne poczucie lęku, co sprawia, że jest to najbardziej spójne wydawnictwo Ultravox. „The Voice”, otwierający album, pomimo elektronicznych warstw, zachowuje solidne rock'n'rollowe podstawy i chwytliwą melodię, co sprawia, że brzmi mniej archaicznie niż wiele innych nagrań z epoki.

Końcowe wersy, „Sweetly the voices decay / Draw on the lines that they say / I'd lost it once before / Now it cries to me”, sugerują, że choć głos może słabnąć, jego wpływ pozostaje, a stracone wcześniej doznania powracają z nową siłą. Może to być metafora odnajdywania utraconej inspiracji lub też uświadamiania sobie wpływu autorytarnych sił, które kiedyś zostały zignorowane. Billy Currie, klawiszowiec Ultravox, znany z użycia analogowych syntezatorów, takich jak ARP Odyssey, i jego charakterystycznego brzmienia solówek, odegrał kluczową rolę w ukształtowaniu unikalnego brzmienia zespołu. Jego klasyczne wykształcenie, w tym gra na altówce i skrzypcach, wniosło do muzyki Ultravox stylizowaną, subtelną klasyczną nutę.

„The Voice” to utwór, który doskonale oddaje introspekcyjny charakter Rage in Eden, balansując między osobistym odczuciem a szerszymi społecznymi implikacjami. To hymn o sile słów, pamięci i nieustannej walce o zachowanie własnej tożsamości w obliczu zewnętrznych i wewnętrznych głosów.