Interpretacja Piano Man - Tom Odell

Piosenka "Piano Man", choć w pytaniu przypisana Tomowi Odellowi, jest w rzeczywistości jednym z najbardziej rozpoznawalnych i ikonicznych utworów Billy'ego Joela, wydanym w 1973 roku na albumie o tym samym tytule. Tom Odell wykonał co prawda wzruszający cover tej piosenki, który ukazał się na rozszerzonej edycji jego albumu Jubilee Road w 2018 roku, jednak rdzeń jej narracji i cała symbolika pochodzą z osobistych doświadczeń Joela. Tekst, będący niemal reportażem z życia baru, to portret marzeń, tęsknot i codziennych ucieczek.

Utwór otwiera scena z "dziewiątą wieczorem w sobotę", kiedy do baru wkracza "stała klientela". Narrator, pianista, to sam Billy Joel, który w latach 1972-1973, ukrywając się pod pseudonimem "Bill Martin" (swoje prawdziwe imię: William Martin Joel), występował w barze The Executive Room w Los Angeles. Robił to, aby uciec od problemów z kontraktem płytowym w Nowym Jorku. Z tej perspektywy "Bill" obserwuje ludzi szukających ukojenia w muzyce i alkoholu, jednocześnie samemu będąc uwięzionym w tym schemacie.

Każda postać w piosence to miniatura ludzkiego losu. Spotykamy "starego człowieka, który tuli do siebie swój gin z tonikiem", proszącego o "pamięć, której nie jest pewien, jak idzie, ale jest smutna i słodka, i znał ją na pamięć, gdy nosił ubrania młodszego mężczyzny". To uniwersalny symbol tęsknoty za minionymi latami i pragnienia choćby chwilowego powrotu do młodości, przypomniane przez melodię.

Następnie pojawia się "John, barman", przyjaciel pianisty, który "serwuje mu darmowe drinki". John, choć szybki w żartach, ma w sobie głębokie niezadowolenie, mówiąc: "Bill, wierzę, że to mnie zabija". Uśmiech znika mu z twarzy, gdy wyznaje, że "mógłby być gwiazdą filmową, gdyby tylko mógł się stąd wyrwać". John symbolizuje niezrealizowane ambicje i poczucie uwięzienia w codzienności, wspólne wielu bohaterom utworu. Warto dodać, że w oryginalnej piosence Billy Joel opisuje również inne postacie, takie jak Paul, pisarz z branży nieruchomości, czy kelnerka, która "praktykuje politykę", a która była pierwszą żoną Joela, Elizabeth Weber. Te postaci dopełniają obraz baru jako miejsca schronienia dla dusz z niespełnionymi marzeniami.

Refren "Śpiewaj nam piosenkę, jesteś piano manem, zaśpiewaj nam piosenkę dziś wieczorem, bo wszyscy mamy ochotę na melodię, a Ty sprawiasz, że czujemy się dobrze" jest jednocześnie prośbą o eskapizm i podkreśleniem roli pianisty. Staje się on dostawcą chwilowej radości, swego rodzaju uzdrowicielem, który pozwala zapomnieć o trudach życia. Billy Joel w wywiadach przyznawał, że te słowa były bezpośrednio zaczerpnięte z autentycznych próśb, które słyszał od bywalców baru.

Piosenka ma gorzko-słodki wydźwięk. "Fortepian brzmi jak karnawał, a mikrofon pachnie piwem", co maluje obraz chaotycznej, lecz znajomej atmosfery. Klienci kładą "chleb do słoika" pianisty, pytając: "Człowieku, co ty tu robisz?". To pytanie może być skierowane zarówno do samego pianisty, który ma talent do czegoś więcej, jak i do nich samych – dlaczego spędzają życie w ten sposób? Sam Joel żartobliwie wspominał w wywiadach, że "Piano Man" w 6/8 takcie walca i z "depresyjnym tematem" był dziwnym wyborem na przebój, a sam nie uważa go za swoje najlepsze dzieło, choć darzy go sentymentem.

"Piano Man" to przede wszystkim opowieść o poszukiwaniu ucieczki i pocieszenia w obliczu niespełnionych ambicji i codziennej rutyny. To pieśń o samotności dzielonej w tłumie, o ludziach, którzy przychodzą do baru, aby "zapomnieć o życiu na chwilę". Interpretacja Toma Odella, choć wierna oryginałowi, dodaje do tego melancholijnego obrazu własną, współczesną wrażliwość, potwierdzając tym samym ponadczasowość i uniwersalność przesłania Billy'ego Joela. Utwór został uhonorowany wprowadzeniem do Grammy Hall of Fame w 2013 roku i National Recording Registry w 2015 roku ze względu na swoje kulturowe i historyczne znaczenie.