„Siadała w oknie” TMK aka Piekielny to utwór niezwykle osobisty i głęboki, który, pomimo pozornej prostoty narracji, kryje w sobie złożoną interpretację ludzkich zmagań z wewnętrznymi demonami. Piosenka opowiada o relacji z tajemniczą, piękną postacią, która pojawia się w życiu narratora w kluczowych momentach, będąc zarówno jego ratunkiem, jak i źródłem niewyobrażalnego cierpienia.

Początkowo, kiedy narrator jest jeszcze dzieckiem, „z czasów 5 klasy” i „siedząc w domu samotnie”, w jego życiu pojawia się kobieta „jak starsza siostra”, mająca „może z 18 lat” i będąca „piękna jak te panny z okładek”. Niosła „ukończenie jak ulubiona piosenka” i obiecywała pomoc, choć narrator „nie rozumiał”. Ten pierwszy kontakt z tą postacią jest pełen niewinności i nadziei, a jej obecność łagodzi samotność. Jest to niczym wprowadzenie w świat, gdzie piękno miesza się z zapowiedzią przyszłych trudności: „najpierw będę musiał przejść przez jakieś piekło”. W interpretacjach fanów często pojawia się sugestia, że ta postać to nie jest realna osoba, ale raczej uosobienie jakiegoś zjawiska lub emocji – najczęściej depresji, uzależnienia lub myśli samobójczych, które początkowo mogą wydawać się pocieszeniem.

Refren – „Była piękna pamiętam, miała spokój na rękach i serce mi pęka, gdy myślę, że jej nie ma. Siadała w oknie, uczyła być silnym i jeśli się zjawi znów to będę zimny” – powtarza się, podkreślając zarówno tęsknotę, jak i rozgoryczenie. Okno symbolizuje tu granicę między światem wewnętrznym a zewnętrznym, a jej siadanie w nim może oznaczać bycie obserwatorem, ale też kogoś, kto ma wpływ na świat narratora. Ucząc go być silnym, paradoksalnie, jednocześnie go opuszczała, zostawiając z poczuciem beznadziei.

W drugiej zwrotce następuje dramatyczny rozwój wydarzeń. Postać znika na „kilka lat”, a narrator „tęsknił” i „bał się, że niechcący ją zabił”. Rodzice nie rozumieją, dlaczego Tomek (imię narratora, co sugeruje autobiograficzny charakter utworu) często płacze. Ona powraca w najgorszym momencie – w obliczu śmierci ojca. To symboliczne „piekło”, o którym wcześniej wspominała. Ponownie oferuje wsparcie, obiecując, że „zostanie ze mną na zawsze”. Jednak obietnica ta zostaje złamana. Po około trzech latach, kiedy narrator liczył na jej stałą obecność, ona ponownie go „olała”. Rozczarowanie jest ogromne, a miłość i zaufanie zamieniają się w gniew: „mówiła, że będzie zawsze – suka, kłamała”. To pokazuje cykliczność problemu, który wraca w najmniej spodziewanych chwilach, a jego chwilowe odejście jest złudne.

W trzeciej zwrotce widzimy próbę samodzielnego poradzenia sobie z traumą. Narrator „nauczył się żyć sam, kochać samotność”, choć „nie mógł patrzeć na to okno”. Wspomina o próbach odebrania sobie życia („pod prąd płynąłem parę razy”) i walce z wewnętrznymi problemami, które „zabijały już od środka”. Wtedy, bez słowa, postać znów się zjawia, „uśmiechnięta jak kiedyś”, wciąż wyglądając na osiemnaście lat. Określa siebie jako „nocnego stróża”, co jest kolejnym silnym sygnałem, że nie jest to człowiek, lecz metafora – może to być nałóg, depresja, obsesyjne myśli, które czuwają nad nim w ciemności. Tym razem relacja jest jeszcze intensywniejsza, charakteryzuje się fizyczną bliskością i chwilowym szczęściem: „Spała ze mną, kochaliśmy się bez przerwy, dawała szczęście, przy tym koiła nerwy”. Narrator naiwnie wierzy, że to „miłość na zawsze” i że wreszcie „ogarnie życie, wreszcie odstawi leki”. Wzmożona intymność z tą postacią, dająca chwilową ulgę, a jednocześnie zrywająca z rzeczywistością („z nią nie było tych problemów byliśmy jak małe dzieci”), jasno wskazuje na naturę ucieczki od problemów – być może przez używki lub całkowite zatracenie się w autodestrukcyjnych myślach. Niestety, scena kończy się powtórnym porzuceniem: „zasnąłem z nią, ale sam byłem rano, mogłem skumać tamtej nocy, nie powiedziała dobranoc”.

Finał utworu to gorzkie przebudzenie i ostateczna decyzja. Narrator nie chce już jej, a wręcz grozi, że „będę zdecydowany na to, by ją kurwa zabić”. Jest to akt ostatecznej rezygnacji z poddania się jej wpływowi i chęć wyzwolenia, nawet jeśli kosztuje to ogromny ból. Zdaje sobie sprawę, że „pomagała mi w najgorszych momentach” i była „wspaniała”, ale ostatecznie koszt jej obecności jest zbyt wysoki. Końcowe zdanie: „dowiedziałem się kim była, lecz wy mi nie uwierzycie” jest kluczowe. To ostateczne potwierdzenie, że bohaterka utworu nie jest literalną osobą, a jej prawdziwa tożsamość jest dla narratora straszną, osobistą prawdą, której nie może lub nie chce wyjawić słuchaczom. W kontekście wcześniejszych wersów, wielu odbiorców interpretuje ją jako depresję kliniczną, uzależnienie od narkotyków (zwłaszcza jeśli „leki” to faktycznie leki przeciwdepresyjne lub inne substancje odurzające, które miał „odstawić”) lub nawet myśli samobójcze, które przez lata dawały mu złudne ukojenie, by potem zostawić w jeszcze większym cierpieniu. „Jestem wdzięczny za to okazane serce, lecz bólu, gdy odchodzi nie zniosę już kurwa więcej” to deklaracja odcięcia się od źródła toksycznego komfortu, który niszczy życie, nawet jeśli wiąże się to z walką z własnymi, głęboko zakorzenionymi problemami. Odrzucenie jej to odzyskanie kontroli nad własnym życiem, choć okupione ogromnym bólem i desperacją.

Chociaż utwór nie zawiera jawnie opublikowanych wywiadów, w których autor wprost interpretuje znaczenie postaci, to jego emocjonalność i specyfika języka sprawiają, że piosenka stała się przedmiotem wielu dyskusji wśród fanów, gdzie przeważają interpretacje psychologiczne i metaforyczne, a sama kompozycja jest często doceniana za szczerość i moc przekazu emocjonalnego.
Siadała w oknie to więc opowieść o cyklicznym zmaganiu się z wewnętrznym problemem, który z początku jawi się jako wybawienie, by z czasem stać się przekleństwem, z którego wyjście jest możliwe tylko poprzez brutalne odcięcie się, bez względu na konsekwencje.