Interpretacja Seasons In The Sun - Terry Jacks

Piosenka "Seasons In The Sun" w wykonaniu Terry'ego Jacksa to głęboko poruszająca ballada o pożegnaniu z życiem, bliskimi i wspomnieniami. Na pierwszy rzut oka wydaje się prostą, sentymentalną melodią, ale jej historia i znaczenie są znacznie bardziej złożone. Utwór, który stał się światowym hitem w 1974 roku, sprzedając się w ponad 14 milionach egzemplarzy i osiągając pierwsze miejsca list przebojów w wielu krajach, w tym w USA, Kanadzie i Wielkiej Brytanii, ma swoje korzenie w belgijskiej chanson.

Pierwowzorem dla "Seasons In The Sun" jest piosenka "Le Moribond" ("Umierający człowiek") Jacques'a Brela z 1961 roku. Wersja Brela, choć nosiła podobny temat pożegnania, była znacznie bardziej mroczna i cyniczna. Opowiadała o mężczyźnie umierającym z powodu "złamanej miłości", który żegna się z przyjacielem, księdzem, a następnie z żoną, która go wielokrotnie zdradzała, w tym z jego najlepszym przyjacielem o imieniu Antoine. Mimo to, w wersji Brela, bohater przebacza żonie i prosi Antoine'a, by się nią zaopiekował. Terry Jacks w wywiadach wspominał, że Brel opowiedział mu, iż piosenka została napisana w burdelu w Tangerze.

Angielskie tłumaczenie "Le Moribond" zostało dokonane przez amerykańskiego piosenkarza i poetę Roda McKuena w 1963 roku, a po raz pierwszy nagrane przez zespół The Kingston Trio w 1964 roku. To właśnie tę wersję usłyszał Terry Jacks i to ona stała się podstawą dla jego słynnego wykonania. Jacks, choć zachował główną melodię, postanowił przepisać znaczną część tekstu, aby nadać jej bardziej osobisty i mniej "makabryczny" charakter. Jak sam wyjaśnił w wywiadzie dla Songfacts, inspiracją dla jego wersji była śmierć jego bliskiego przyjaciela, Rogera, który zmarł na białaczkę w ciągu czterech miesięcy od diagnozy. Jacks chciał w ten sposób oddać hołd swojemu przyjacielowi i opowiedzieć o tym, jak trudne musiało być dla niego pożegnanie z bliskimi. Mimo znaczących zmian w tekście i muzyce, Jacks nie przypisał sobie autorstwa, a Rod McKuen i Jacques Brel pozostali autorami tekstu i muzyki.

Interpretując tekst Jacksa, widzimy trzy główne pożegnania. Pierwsze skierowane jest do zaufanego przyjaciela. Podmiot liryczny wspomina beztroskie dzieciństwo ("We've known each other since we were nine or ten, Together we've climbed hills and trees") i wspólne doświadczenia, zarówno te radosne, jak i te bolesne ("Learned of love and ABCs, Skinned our hearts and skinned our knees"). Te "pory roku w słońcu" są metaforą wspólnie spędzonych, szczęśliwych lat, które teraz przeminęły. Refren, "We had joy, we had fun, We had seasons in the sun", podkreśla nostalgiczną naturę wspomnień.

Drugie pożegnanie kierowane jest do "papy". Tu pojawia się nuta żalu i refleksji nad własnym życiem. Bohater określa się jako "czarną owcę rodziny", przyznając się do zbyt wielu "wina i pieśni", co sugeruje życie pełne hulanek i być może błędów. Prosi ojca o modlitwę, co wskazuje na potrzebę odkupienia lub spokoju w obliczu śmierci. Słowa "Wonder how I got along" wyrażają zdziwienie, że mimo wszystko udało mu się przeżyć tak długo, być może wbrew oczekiwaniom.

Ostatnie pożegnanie jest dla "Michelle, my little one". To najbardziej czułe i osobiste pożegnanie, sugerujące bliską relację – być może z córką lub ukochaną kobietą. Michelle jest przedstawiona jako źródło miłości i wsparcia, ktoś, kto pomagał mu "odnaleźć słońce" i "stanąć na nogi" w trudnych chwilach. To pożegnanie jest szczególnie wzruszające, gdyż bohater pragnie, by Michelle pamiętała o nim, gdy zobaczy "kwiaty wszędzie".

Powtarzające się fragmenty o trudności umierania, gdy "wszystkie ptaki śpiewają na niebie" i "wiosna jest w powietrzu", podkreślają tragizm odejścia w pełni życia, w otoczeniu piękna i radości. Jest to kontrast między wewnętrznym smutkiem a zewnętrznym, rozkwitającym światem. Linia "But the stars we could reach were just starfish on the beach" w ostatnim refrenie jest symbolicznym podsumowaniem – marzenia i ambicje, które wydawały się wielkie, w obliczu końca okazują się proste i być może mniej znaczące, niczym rozgwiazdy na plaży, osiągalne, ale nie "gwiazdy".

Co ciekawe, Jacks zaproponował tę piosenkę The Beach Boys, dla których produkował w tamtym czasie utwór. Nagrali oni swoją wersję, ale ostatecznie uznali ją za "zbyt miękką" i nie zdecydowali się na jej wydanie. Jacks sam wydał singiel w 1973 roku pod własną wytwórnią Goldfish Records, i odniósł oszałamiający sukces. Mimo ogromnej popularności, utwór ten bywał krytykowany przez recenzentów jako "nazbyt sentymentalny" lub "najgorsza piosenka pop w historii". Jednakże, jak wspomina sam Jacks, ludzie ją kochali, a piosenka stała się hitem na pogrzebach i uroczystościach ukończenia szkół. Kurt Cobain z Nirvany napisał w swoim pamiętniku, że "Seasons In The Sun" Jacksa doprowadziło go do płaczu.

Po sukcesie piosenki, Terry Jacks wycofał się z branży muzycznej w połowie lat 70., stając się aktywistą ekologicznym i chrześcijaninem. Zakupił łódź, którą nazwał "Seasons in the Sun", i żeglując wzdłuż zachodniego wybrzeża Kanady i Alaski, zaczął doceniać naturę i walczyć z zanieczyszczeniami. "Seasons In The Sun" pozostaje więc nie tylko piosenką o pożegnaniu, ale także o refleksji nad życiem, jego ulotnością i pięknem, a także o osobistej podróży artysty, który, choć nie planował kariery solowej, stworzył utwór, który poruszył miliony słuchaczy na całym świecie.