Utwór „Narysuję piekło” autorstwa Seni i Inee, z produkcją SUSH1, który został wydany 26 sierpnia 2025 roku, to głęboka podróż w głąb wewnętrznych zmagań i bolesnej transformacji. Piosenka otwiera się obrazem „Ciemnej nocy, zamkniętych drzwi” i „Demonów pukających”, co natychmiast wprowadza słuchacza w atmosferę ucieczki przed wewnętrznymi lękami i traumami. Podmiot liryczny wyraźnie dystansuje się od tych „demonów”, odmawiając im otwarcia, co symbolizuje początkową próbę ignorowania lub wypierania trudnych doświadczeń.

Następne wersy malują obraz zrujnowanego wnętrza, metaforyzując stan psychiczny bohatera: „Wybiły mi okna, bo to stary dom / Pomazane ściany moją własną krwią”. Stary dom to przeszłość, pełna ran i zniszczeń, a krew na ścianach świadczy o głębokim, osobistym cierpieniu. Próba naprawy, „kupienie pary nowych farb”, okazuje się być daremna, ponieważ „nie pokryją tamtych skaz sprzed tylu lat”. To podkreśla nieuchronność konfrontacji z przeszłością; nie da się jej po prostu zamalować. Momentem zwrotnym jest decyzja o radykalnym działaniu: „Benzyną już zapachniał każdy kąt / Teraz pora już podpalić lont”. To akt autodestrukcji staje się paradoksalnie początkiem wyzwolenia – spaleniem starej wersji siebie, by zrobić miejsce na nowe. Wizja „popiołu tamtej wersji mnie” i zmiana „nocy na dzień” symbolizują przełom, katharsis i odrodzenie z popiołów.

Refren jest deklaracją siły i akceptacji. Mimo „setek gorzkich słów” rzucanych przez otoczenie, podmiot liryczny nie pozwoli sobie upaść. Co więcej, następuje zaskakujące wyznanie: „Teraz wiem, kocham ten chory świat / Choć ma więcej wad, niż na niebie ciemnych chmur”. To nie naiwna miłość, ale świadoma akceptacja rzeczywistości ze wszystkimi jej niedoskonałościami. Jest to dojrzałe podejście do życia, gdzie mimo świadomości chaosu, odnajduje się w nim wartość.

Druga zwrotka kontynuuje motyw odnalezienia spokoju, ale już na nowych zasadach. Demony przestają być słyszalne, drzwi są zamknięte na dobre: „W końcu ich nie słyszę, nie chcę więcej nic”. Bohater ceni sobie „widok nowych ścian” i uczy się słuchać samego siebie, co wskazuje na proces samopoznania i wewnętrznego uzdrowienia. Jednak pojawia się też przestroga: „Czemu ciągle czegoś jest mi brak / Chaos uzależnia jak ryzyko w grach”. To świadomość, że mimo pozornego spokoju, dawne wzorce mogą wciąż wciągać. Walka z „szeptem” i ucieczka od „biegania” to chęć zakończenia ciągłego pośpiechu i wewnętrznego zgiełku. Poszukiwanie „spokoju w sobie” i „zen” wskazuje na pragnienie harmonii i równowagi, odrzucenie wewnętrznych „wojen”.

Moment kulminacyjny następuje w anglojęzycznej części: „Now you wanna play! / With my mind, but I'm not a fuckin' slave! / I've been burning every single day! / Roar! / Run free!”. To wybuch buntu, ostateczne odcięcie się od prób manipulacji i zewnętrznej kontroli. Słowa te są wyrazem niezłomnej woli i ognistego temperamentu, który pali się każdego dnia, by być wolnym. „Roar! Run free!” to okrzyk wyzwolenia, manifestacja siły i niezależności.

Kluczowy wers, nadający tytuł piosence, pojawia się w dalszej części: „Dzisiaj sobie narysuję piekło, wskocz tam ze mną / Zanim rozdrapiemy przeszłość / Zanim schowamy pod kaptur ból i setki słów”. To niezwykle mocna metafora. „Narysowanie piekła” nie jest aktem destrukcyjnym w sensie negatywnym, lecz świadomym, artystycznym wręcz, stworzeniem przestrzeni dla swoich najciemniejszych stron. Zaproszenie „wskocz tam ze mną” może być skierowane do osoby bliskiej, która również musi zmierzyć się ze swoimi demonami, ale może też być zaproszeniem dla słuchacza, by zstąpił w głąb własnych niepokojów. To akt przejęcia kontroli nad tym, co przeraża, nazwania i oswojenia bólu, zanim on sam nas pochłonie. Piekło staje się tu osobistą, wewnętrzną krainą, której kształt nadaje sam podmiot liryczny. Odcięcie od starych prób kontrolowania go przez „demony” jest ostateczne: „Chyba mnie teraz pomyliłaś z kimś / Dawno już zmieniłem tor”. Bohater nie jest już tą samą osobą, co kiedyś; ewoluował i obrał nową ścieżkę.

Cały utwór, osadzony w kontekście projektu "emophase" Seni i Inee, zdaje się być częścią szerszej narracji o eksploracji i ekspresji trudnych emocji, charakterystycznych dla estetyki emo i rocka alternatywnego, z elementami trap-rocka, co jest zauważalne w ich innych utworach, np. "Brokat" czy "Oswoić Czas". „Narysuję piekło” to hymn o przetrwaniu, akceptacji wewnętrznego chaosu i przekształcaniu go w źródło siły. To piosenka o odwadze, by zmierzyć się z własnymi „piekłami”, by finalnie odnaleźć w nich wolność i miłość do życia, nawet jeśli jest ono „chore”. Koniec utworu, powtarzający frazę „Dzisiaj sobie narysuję piekło…”, wybrzmiewa jako deklaracja nieustającej gotowości do tworzenia i definiowania własnej rzeczywistości, nawet tej najtrudniejszej, na własnych warunkach.