Interpretacja Trudno nie wierzyć w nic - Raz Dwa Trzy

Piosenka „Trudno nie wierzyć w nic” zespołu Raz Dwa Trzy to utwór niezwykłej głębi i refleksji, będący nie tylko świadectwem artystycznego mistrzostwa, ale i ważnym głosem w dialogu o fundamentalnych kwestiach ludzkiej egzystencji. Tytułowy utwór z platynowego albumu wydanego w 2003 roku, pierwotnie zrodził się jako pięcioczęściowa suita gitarowa autorstwa Jarka Trelińskiego, by po redukcji do trzech części, stać się jedną z najbardziej rozpoznawalnych kompozycji zespołu.

Tekst piosenki, napisany przez Adama Nowaka, rozpoczyna się od intymnego, wręcz egzystencjalnego dialogu z Bogiem. Podmiot liryczny antycypuje pytanie Stwórcy o to, co dał od siebie, odpowiadając afirmacją: „Wierzyłem i kochałem, i byłem tym, kim chciał bym był. I żyłem, jak chciał bym żył i byłem, kim miałem być”. Te słowa stanowią deklarację autentyczności i wierności własnemu powołaniu czy przeznaczeniu, wyrażając poczucie spełnienia w fundamentalnych aspektach życia.

W dalszej części utworu pojawia się jednak nuta pokory i świadomości ludzkich ograniczeń. Podmiot liryczny obiecuje spłacić swój „dług”, tym bardziej, że doświadczył braku nadziei i dobrych chwil. To doświadczenie cierpienia i wątpliwości paradoksalnie wzbogaca jego perspektywę, czyniąc go bardziej zdolnym do zrozumienia i zadośćuczynienia. W tej części tekstu pobrzmiewa również obawa, że jego słowa mogą zostać uznane za „niepotrzebne” – to lęk przed tym, czy ludzki wysiłek i refleksja mają wartość w obliczu transcendencji.

Refren „Trudno nie wierzyć w nic” jest esencją piosenki i jednocześnie jej najbardziej wieloznacznym elementem. Można go interpretować jako deklarację niezłomnej wiary, że pomimo wszelkich trudności i zwątpień, w życiu istnieją wartości, siły czy istota, w którą po prostu musimy wierzyć. Z drugiej strony, fraza ta może oddawać głęboki trud, zmaganie się z utrzymaniem wiary w obliczu absurdu, cierpienia czy braku sensu. To wyznanie, że nawet w najciemniejszych momentach, całkowite odrzucenie wszystkiego jest niemal niemożliwe, bo człowiek z natury dąży do sensu i nadziei.

Adam Nowak, lider zespołu, wielokrotnie podkreślał, że choć jest osobą wierzącą, nie stara się epatować swoją wiarą w piosenkach. Interpretując „Trudno nie wierzyć w nic”, sugerował, że utwór wykracza poza ramy stricte religijne, stając się opowieścią o „obywatelu” – jednostce refleksyjnej, inteligentnej i wrażliwej, która kieruje się dobrem wspólnym, a nie tylko własnym. Taki obywatel, posiadający nadzieję lub ją tracący, może być lokomotywą dla innych lub jedynie podczepionym wagonem. W innym wywiadzie Nowak wskazywał na wiarę w nadzieję, w transcendentną jednostkę, która przypatruje się naszym losom, a także w fundamentalną wartość relacji międzyludzkich oraz cnoty takie jak uczciwość, przyzwoitość i prawdomówność, pozwalające „spojrzeć sobie w lustro każdego ranka”. Według Nowaka, mówienie o wierze jest niezbędne, gdyż utrata „wewnętrznej osi duchowej” prowadzi do zagubienia. Wiara ma również przygotować nas na cierpienie.

Ostatnia zwrotka powtarza pytanie Boga o spłatę długu, na które podmiot liryczny szczerze odpowiada „ja nie wiem”. Ten moment bezradności nie prowadzi jednak do utraty wiary, lecz do ponownego potwierdzenia tych samych wartości, które wybrzmiały na początku piosenki: wiary, miłości i bycia sobą. To pokazuje, że nawet w obliczu niewiedzy czy braku jasnych odpowiedzi, podstawowe przekonania i wartości mogą stanowić niezachwiany fundament ludzkiej postawy.

Piosenka jest przykładem twórczości Raz Dwa Trzy, która łączy rockową muzykę ze współczesną poezją, tworząc tzw. "piosenkę autorską" czy "bridge music" – muzykę będącą pomostem między różnymi wrażliwościami. Osiem Fryderyków i status platynowej płyty dla albumu „Trudno nie wierzyć w nic” to dowód na to, jak mocno utwór ten wpłynął na polską scenę muzyczną, poruszając słuchaczy swoją dojrzałą deklaracją wiary w sens życia pomimo wątpliwości, oraz potrzebą posiadania w życiu czegoś stałego, niezależnie czy jest to wiara, rodzina, czy bliscy. Jest to utwór, który niezmiennie rezonuje z ludzkimi dylematami, oferując pociechę i skłaniając do głębokiej introspekcji.