„Creep” zespołu Radiohead to utwór będący przejmującym portretem samoodrzucenia, niepewności i niemożliwego pragnienia przynależności. Piosenka, wydana we wrześniu 1992 roku jako debiutancki singiel z albumu „Pablo Honey”, szybko stała się hymnem dla „dziwaków” i „odmieńców” na całym świecie. Jednak początkowo, utwór miał trudności z przebiciem się, a nawet został uznany przez BBC Radio 1 za „zbyt przygnębiający” i wykluczony z playlist.

Tekst piosenki opowiada historię narratora, który czuje się niewystarczający i niegodny uwagi osoby, którą idealizuje. Już pierwsze wersy, „When you were here before, couldn’t look you in the eyes / You’re just like an angel, your skin makes me cry”, natychmiast wprowadzają w stan głębokiej fascynacji graniczącej z obsesją. Piękno drugiej osoby jest tak przytłaczające, że sprawia mu ból, podkreślając jego własne poczucie ułomności. Widzi ją jako „float like a feather in a beautiful world”, podczas gdy sam tkwi w poczuciu niższości, rozpaczliwie pragnąc być „special”, jak ona.

Refren to emocjonalny wybuch frustracji i autoagresji: „But I’m a creep, I’m a weirdo / What the hell am I doing here? / I don’t belong here”. Te słowa, będące esencją utworu, rezonują z milionami ludzi, którzy codziennie zmagają się z poczuciem bycia outsiderem i brakiem przynależności. Thom Yorke napisał „Creep” pod koniec lat 80., będąc studentem na Uniwersytecie w Exeter. Pierwotnie zespół nie planował wydawać tego utworu, uważając, że nie pasuje do ich brzmienia. Co ciekawe, Johnny Greenwood, gitarzysta Radiohead, nie znosił spokojnych partii utworu i próbował go „sabotować” agresywnymi, zduszonymi dźwiękami gitary tuż przed refrenem. Te charakterystyczne „chrupania” stały się jednak jednym z najbardziej rozpoznawalnych elementów piosenki, nadając jej surowości i intensywności. Jonny Greenwood w jednym z wywiadów stwierdził, że piosenka jest w rzeczywistości „szczęśliwa”, ponieważ dotyczy „rozpoznania, kim jesteś”.

Dalsze zwrotki odsłaniają desperackie pragnienia narratora: „I don’t care if it hurts, I want to have control / I want a perfect body, I want a perfect soul / I want you to notice when I’m not around”. Te linijki ukazują jego gotowość do poświęceń, byle tylko zyskać kontrolę nad własnym życiem i ciałem, a przede wszystkim być zauważonym i brakowanym przez obiekt jego uczuć. To pragnienie bycia „kimś innym” – kimś „wystarczająco wyjątkowym” – odzwierciedla głęboki brak poczucia własnej wartości.

Część mostu – „She’s running out again / She’s running out / She run run run ruuuun” – sugeruje, że obiekt jego uczuć ucieka, potwierdzając tym samym jego najgorsze obawy o własną nieadekwatność. Jest to cicha, ale bolesna scena, w której odrzucenie staje się fizycznym oddalaniem. Zakończenie utworu, powtarzające „Whatever makes you happy, whatever you want / You’re so fuckin’ special / I wish I was special / But I’m a creep, I’m a weirdo / What the hell am I doing here? / I don’t belong here”, wyraża rezygnację i smutną akceptację swojego losu, jednocześnie podtrzymując pierwotne poczucie samokrytyki i nieprzynależności.

„Creep” był ogromnym sukcesem, stając się światowym hitem i katapultując Radiohead do sławy, zwłaszcza w USA, gdzie zyskał miano „hymnu luzaków” porównywalnego do „Smells Like Teen Spirit” Nirvany. Jednak ironicznie, zespół, a zwłaszcza Thom Yorke, z czasem zaczął nienawidzić utworu. Yorke przyznawał, że bycie ocenianym wyłącznie na podstawie tej piosenki było frustrujące, a przymus grania jej podczas trasy koncertowej „zakneblował ich”. Obawiał się też, że utwór jest często źle rozumiany; wspominał o otrzymywaniu listów od osób skazanych na śmierć, którzy identyfikowali się z tekstami „Creep”, co go „przerażało”. Radiohead celowo przez lata unikało grania „Creep” na koncertach, chcąc odciąć się od wizerunku zespołu „jednego hitu” i eksplorować bardziej ambitne brzmienia. Niemniej jednak, utwór ten pozostaje jednym z najbardziej wpływowych i rozpoznawalnych hymnów lat 90., dotykającym uniwersalnych emocji i obaw. Warto dodać, że utwór doczekał się później sporu prawnego z autorami piosenki „The Air That I Breathe” The Hollies, ze względu na podobieństwa w progresji akordów i melodii, co ostatecznie zakończyło się przyznaniem im współautorstwa.