Utwór „Gdzie wtedy byłaś?” Planet ANM to głęboko emocjonalny i boleśnie szczery monolog, będący swego rodzaju autoterapią artysty, w której pragnienie miłości staje się pięknym sposobem na wenę. Tekst piosenki maluje obraz wewnętrznego rozdarcia, oscylującego między nostalgicznym wspomnieniem minionej bliskości a gorzkim żalem i poczuciem zdrady. Podmiot liryczny zwraca się do nieobecnej "laleczki", kobiety, która odeszła dwa lata temu, pozostawiając za sobą pustkę i palące pytanie o jej wierność w najtrudniejszych momentach.

Początek utworu od razu wprowadza w atmosferę osamotnienia: „Nie ma cie obok znowu nie ma cie ze mną z kim dzisiaj jesteś?”. Wspomnienie idyllicznych chwil, „świece i wino, xanax i jesień”, szybko ustępuje miejsca dramatycznemu oskarżeniu. Kwestia „Gdzie wtedy byłaś, co? kiedy padłem zebrany tym gównem jak świnia?” odnosi się do incydentu, w którym „suka wrzuciła mi tavor do kubka z herbatą”. Użycie Tavoru i Xanaxu (benzodiazepin) wskazuje na poważne problemy z uzależnieniem i stan bezbronności, w którym podmiot liryczny czuł się opuszczony i wykorzystany. To właśnie w tych mrocznych chwilach, naznaczonych narkotycznym otępieniem i upadkiem, brak ukochanej jest najbardziej dotkliwy.

Mimo wyraźnej goryczy i oskarżeń o oddawanie się innym, pojawia się przebłysk nadziei, ciche pragnienie powrotu: „Chociaż mam jeszcze cichą nadzieje że wrócisz i znów zaśpiewasz jak dawniej”. Ta ambiwalencja, mieszanina miłości, nienawiści i uzależnienia, jest centralnym punktem narracji. Podmiot liryczny zdaje sobie sprawę z destrukcyjnego wpływu na wątrobę i psychikę, ale jednocześnie z miłości do Ciebie bym wszystkie rozstrzelał anioły, podkreślając absolutne oddanie, nawet za cenę samozniszczenia. Propozycja „Chodź wyzerujmy tą flaszke raz jeszcze i spójrzmy na niebo przez denka butelek” to nie tylko próba ucieczki w alkohol, ale i poszukiwanie transcendentnych doznań, co z kolei ma wpływać jak nic na syndrom Gaugina. Syndrom Gauguina to zjawisko nagłej i radykalnej zmiany tożsamości, porzucenia dotychczasowego życia w poszukiwaniu autentycznego ja, często niezrozumiałej dla otoczenia i prowadzącej do rozpadu związków. W kontekście utworu sugeruje to, że samookaleczenie, używki i intensywne przeżycia mają być drogą do odnalezienia siebie lub nowego kierunku artystycznego, choć w sposób destrukcyjny.

Refren utworu, powtarzający „Znowu cie nie ma czasem wstaje nad ranem i czuje twój zapach / Ale cie nie ma i nie wiem gdzie jesteś, masz zamiar wracać? / W nocy tu byłaś na chwile, na milisekunde nie dajesz sie złapać / Po tobie zostało mi ego, widmo spełnienia, bity i xanax”, doskonale oddaje natręctwo myśli i widmo utraconej miłości. To, co pozostało, to właśnie ego, niespełnione obietnice (widmo spełnienia), twórczość (bity) i pogłębiające uzależnienie (xanax).

W drugiej zwrotce podmiot liryczny, niczym Werter z Pasa, z niemal narcystyczną przyjemnością opisuje, jak kobieta ceniła w nim cechy destrukcyjne: lubisz jak jestem niegrzeczny, kobiece serca psuje na zawsze czy lubisz jak gubie sie w sobie mam blisko do krawędzi dachu jak Ledger. Nawiązanie do Ledgera (Heatha Ledgera) niesie ze sobą tragiczne konotacje, symbolizując pociąg do autodestrukcji. Jednak to zdanie kontrastuje z innym: Rozczaruje cie mała jak Ezio sie wbijam bezpiecznie na wieże. Postać Ezia z gry Assassin's Creed, znanego z zwinności i przetrwania w trudnych warunkach, symbolizuje zdolność do utrzymania kontroli i uniknięcia ostatecznego upadku, mimo otaczającego chaosu. To subtelna deklaracja siły woli i chęci przetrwania w obliczu kuszącej destrukcji.

Pytanie „Gdzie wtedy byłaś gdy siłą wciskano Planeta w szuflade?” może odnosić się do trudnych momentów w karierze artysty, prób zaszufladkowania jego twórczości lub osobistych kryzysów, podczas których ponownie czuł się opuszczony. Utwór jest krzykiem o uwagę, próbą zrozumienia, a jednocześnie wyrazem wściekłości wobec suki od stu prześcieradeł, jak ironicznie i boleśnie nazywa byłą partnerkę. Ostatecznie, „Gdzie wtedy byłaś?” to przejmujący zapis walki z wewnętrznymi demonami, uzależnieniem i zdradą, przetworzony w akt twórczy – swego rodzaju emocjonalne oczyszczenie, które, jak sam artysta przyznaje, jest dla niego autoterapią.