Interpretacja Trąby zagłady cz. III - Plaga

Utwór „Trąby zagłady cz. III” polskiego zespołu blackmetalowego Plaga to intensywna, apokaliptyczna wizja, która w typowy dla gatunku sposób wywraca do góry nogami tradycyjne motywy religijne, nasycając je nihilizmem i herezją. Zespół Plaga, znany z anonimowości członków i skupienia na tematyce satanizmu, apokalipsy oraz antyczłowieczeństwa, tworzy muzykę, która jest zarazem brutalna i melodyjna, z wokalem opisywanym jako ekspresyjny i niemal opętany, pełen przeraźliwych krzyków agonii. To właśnie w tych tekstach, pisanych w całości po polsku, kryje się głęboka i niepokojąca interpretacja biblijnych przepowiedni.

Początkowe wersy – „Nadchodzą dary Pana, dzieło wrzącego gniewu / Świadectwo Jego łaski, eucharystia cierpienia” – od razu wprowadzają w świat radykalnej inwersji. Boskie „dary” i „łaska” nie są źródłem ukojenia czy zbawienia w tradycyjnym sensie, lecz manifestacją „wrzącego gniewu” i „eucharystią cierpienia”. To perwersyjna liturgia, w której ból staje się sakramentem, a destrukcja aktem łaski. W kontekście szerszej dyskografii Plagi, zwłaszcza poprzedzającej „Trąby zagłady cz. II”, gdzie mowa jest o „święcie morderców, sabacie kurew, celebracji ciemności” i „kanonizacji demonów”, „część III” kontynuuje ten motyw radykalnego zerwania z konwencjonalną duchowością.

Piosenka wzywa tych, którzy „godni łez Chrystusa” i „sączyć krew z cierni Jego korony”, by „dumnie zaśpiewali”. To nie jest wezwanie do współczucia czy pokory, lecz do celebracji cierpienia i mrocznego transfiguracji. Być „czystą ciemnością, choć w słońce obleczony” oznacza przyjęcie paradoksalnej, lucyferycznej formy – bycie emanacją mroku, która jednak przyjmuje pozorną szatę światła, lub też przewrotnie, staje się ciemnością w obliczu rażącego, boskiego blasku.

Centralnym punktem utworu jest zapowiedź nadchodzącej apokalipsy, bezpośrednio nawiązująca do biblijnej Księgi Apokalipsy św. Jana. Mowa o „trzeciej [trąbie], biada i spada piołun z nieba”. „Piołun” to symboliczny gorzki element biblijnej katastrofy, zanieczyszczający wody i przynoszący śmierć (Ap 8,10-11). Plaga wykorzystuje ten motyw, by przedstawić kosmiczną grozę, gdzie dzień z nocą się zrównuje, a świat ogarnia trwoga. To objawienie „tajemnicy wiary i setnego imienia Boga” – imienia, które, w przeciwieństwie do tradycyjnych, objawia nie miłość czy miłosierdzie, lecz absolutny gniew i ostateczne zniszczenie.

Najbardziej szokującym i bluźnierczym, a zarazem najbardziej symbolicznym, jest wers: „W dniu sądu przywdział rogi, Bóg z diabłem się jednoczy”. Jest to kulminacja motywu jednoczenia się przeciwieństw, rozmycia granicy między dobrem a złem, światłem a ciemnością. W dniu ostatecznym, kiedy wszelkie iluzje zostają obnażone, to, co boskie i to, co demoniczne, stapia się w jedno, tworząc transcendentną siłę niszczącą dotychczasowy porządek. Bóg objawia się jako rogata, demoniczna figura, która „rozgrzesza ogniem, błogosławi płomieniem” i „zbawia cierpieniem”. Ogień i płomień nie są karą, lecz narzędziem oczyszczenia i wyzwolenia w tej mrocznej teologii, a zbawienie osiąga się poprzez cierpienie. To stanowi całkowite zaprzeczenie chrześcijańskiej narracji o miłosierdziu i odkupieniu.

Obraz „łez siarczanych, a w kropli każdej rozpacz” to potężna metafora totalnej destrukcji i udręki, która zstępuje na świat. Niebo płacze nie wodą, lecz substancją piekieł, a każda kropla niesie ze sobą esencję beznadziei.

Kulminacja utworu następuje wraz z wezwaniem: „Powstaje Abaddon, on dzierży klucz otchłani, / Apollon, morderca, niszczyciel wrogich armii”. Abaddon (hebr.) i Apollon (gr.) to imiona anioła otchłani, który pojawia się w Apokalipsie (Ap 9,11) jako niszczyciel. W kontekście Plagi, jest on nie tyle wrogiem, co narzędziem wyzwolenia poprzez zniszczenie. Wezwanie „Powstańcie aniołowie! Zmiłujcie się nad nami!” jest przewrotne – prośba o miłosierdzie skierowana jest do sił zniszczenia, a ich „zmiłowanie” objawia się w postaci kakofonii trzeciej trąby zagłady, której celem jest spalenie „nowego Jeruzalem”. To zniszczenie Nowego Jeruzalem, symbolu zbawionego świata i Królestwa Bożego, jest ostatecznym aktem totalnego obalenia wartości i triumfem chaosu. Jest to pożegnanie z wszelką nadzieją na zbawienie w dotychczasowym rozumieniu i przyjęcie apokalipsy jako ostatecznego i upragnionego stanu rzeczy. Plaga, w swoim melodic black metalowym brzmieniu, doskonale oddaje tę dychotomię – piękno zniszczenia, słodkie dźwięki rozpaczy towarzyszące rykowi trąb zagłady, co było już widoczne w tekstach „części II”. Całość kompozycji, od warstwy tekstowej po muzyczną, tworzy spójną wizję nieuchronnego, katartycznego końca świata, celebrowanego z nihilistyczną pasją.