"Brzydala" Domowych Melodii to piosenka, która w przewrotny i dowcipny sposób rewiduje tradycyjne podejście do urody i miłości. Utwór, pochodzący z albumu "3" wydanego w 2014 roku, idealnie wpisuje się w charakterystyczny dla zespołu styl lo-fi, prostotę, melodyjność i bogate w kontekst teksty. Domowe Melodie, tworzone przez trio Justyny Chowaniak (autorka tekstów, kompozytorka, wokalistka, pianistka), Staszka Czyżewskiego (kontrabas, akordeon) i Kuby Dykierta (perkusja, gitara), słynęły z nagrywania muzyki w domowych warunkach, co nadawało ich twórczości autentyczności i bezpośredniości. Jak sama Justyna "Jucho" Chowaniak mówiła o projekcie: "W domu. Razem z płaczem, spalonym garnkiem, gorączką i dziurawą skarpetą. Nagrywam. Rejestruję ulotny fragment mojego życia". Ta filozofia "domowości" doskonale oddaje ducha "Brzydala".

Piosenka jest hymnem na cześć niedoskonałości, a podmiot liryczny wyraźnie deklaruje: "A ja wolę brzydala / Co brzydki jest jak noc / Byle mnie zadowalał / W tym sensie mhm.. no". To zaskakujące wyznanie od razu burzy konwencjonalne oczekiwania wobec partnera. Nie chodzi tu o ślepą fascynację brzydotą, lecz o świadomy wybór, który idzie pod prąd powszechnym ideałom piękna. Zmarszczony nos czy inne mankamenty estetyczne stają się nieistotne, bo "Bardzo ładna z nas para / Wystarczy fotoszop" – ten ironiczny wers demaskuje powierzchowność współczesnych standardów i łatwość, z jaką można je "naprawić" w cyfrowym świecie, jednocześnie podkreślając, że dla podmiotu lirycznego nie mają one realnego znaczenia.

Klucz do interpretacji tkwi w kontraście między "pięknym chłopakiem" a "brzydkim brzydalem". Piękny, idealny mężczyzna, który "wpada w żeńskie oka", jest porównany do "cieknącego kranu". To metafora sugerująca jego nieprzydatność, zawodność lub pustkę, pomimo zewnętrznego blasku. Jest go pełno, ale brakuje mu istoty. Z kolei "taki brzydki brzydal / Co nikt nie widzi go" jawi się jako skarb: "To pod skorupką skrywa / Skarby dla swojej squaw*". Słowo "squaw", wyjaśnione w piosence jako "kobieta u Indian północnoamerykańskich", dodaje nutę egzotyki i pierwotnej, silnej relacji, gdzie wartość mężczyzny mierzy się jego wewnętrzną siłą i zdolnością do opieki, a nie wyglądem. To odwołanie sugeruje głębsze, bardziej autentyczne połączenie.

Tekst z humorem i bezkompromisowo rozprawia się z opinią otoczenia. "A ciocia będzie się złościć / Że z takim byle czym / Że nie pasuje miłości / Że rudzi ludzie źli". Te wersy doskonale oddają społeczną presję i krytykę, z jaką spotykają się osoby wybierające partnerów odbiegających od kanonu. Odpowiedź podmiotu lirycznego jest dosadna i buntownicza: "A ja mam ciocie w dupie / Że tak wyrażę się / Ja tam brzydali lubię / A oni lubią mnie". To manifest niezależności i afirmacji własnych preferencji, podkreślający wzajemność uczuć jako jedyny prawdziwy wyznacznik wartości związku. Domowe Melodie, w swojej twórczości, często poruszały tematykę relacji damsko-męskich, ale zawsze z nowej perspektywy, nie stroniąc od codziennych rozterek czy wrażliwości. Justyna Chowaniak, autorka tekstów, znana jest z pisania świetnych, rozpoetyzowanych tekstów, które należą do najlepszych w polskiej muzyce.

W ostatniej zwrotce piosenka nabiera charakteru dydaktycznego, będąc swego rodzaju apelem: "Jeszcze na koniec dodam / By o brzydali dbać / By dbać o tę urodę / Nie próbować zmieniać". Jest to przestroga przed próbą uformowania partnera na siłę pod wpływem zewnętrznych oczekiwań. Jeśli "brzydala ciśniesz / Żeby był jak Brad Pitt / Czarowność jego pryśnie / A tak nie może być!". Ta konkluzja podkreśla, że autentyczność i unikalny urok tkwią właśnie w jego "brzydocie", w odmienności, a próba dostosowania go do powszechnie akceptowanych standardów zniszczyłaby to, co w nim najcenniejsze. "Brzydala" to więc utwór o miłości akceptującej, o odwadze bycia sobą i szukaniu wartości tam, gdzie inni widzą jedynie wady. To pieśń o tym, że prawdziwe piękno i zadowolenie płyną z głębi, a nie z okładki magazynu. Teledysk do utworu, który zespół udostępnił z okazji Dnia Kobiet w 2016 roku, dodatkowo podkreślał to przesłanie, bawiąc się konwencjami i "pomieszaniem płci".